Mycielski Ignacy (1784–1831), generał WP. Ur. w Zbąszyniu 17 I, był wnukiem Macieja (zob.), synem Jana Nepomucena, starosty ośnickiego, i Anny z Garczyńskich, bratankiem Józefa (zob.) i Stanisława (zob.). Poświęcił się karierze wojskowej, którą rozpoczął w listopadzie 1806, wstępując do konnej gwardii honorowej cesarza Napoleona. W r.n. awansował na podporucznika, był adiutantem pułkownika (potem generała) Wincentego Krasińskiego. Wziął też udział w kampanii 1807 r. na Pomorzu (Gdańsk, Tczew) i w Prusach Wschodnich (Frydland). Szybko osiągał kolejne stopnie oficerskie; w lipcu 1809 był już majorem, a w wojnie polsko-austriackiej t.r. był szefem batalionu pułku strzelców pieszych, zorganizowanego w Poznaniu, i przez pewien czas pełnił funkcje jego dowódcy. Odbył również kampanię 1812 i 1813 r.; we wrześniu 1813 awansował do stopnia pułkownika i pełnił obowiązki szefa sztabu dywizji gen. J. H. Dąbrowskiego sformowanej pod Lipskiem z resztek brygad gen. Edwarda Żółtowskiego i Józefa Łączyńskiego. W r. 1813/14 był członkiem loży «Français et Polonais réunis». Po kampanii francuskiej 1814 r. M. pozostał jakiś czas we Francji, zapewne do chwili wyjaśnienia statusu ziem byłego Księstwa i Wojska Polskiego. W październiku 1815 wrócił do Warszawy na czele pułku piechoty, a w nowo utworzonej armii polskiej otrzymał dowództwo 4 p. piechoty. Od jesieni 1820 do wybuchu powstania 1830 r. był M. komendantem Korpusu Kadetów w Kaliszu. We wrześniu 1826 awansował do stopnia generała brygady. Po wybuchu powstania młodzież kaliska wystąpiła przeciw M-emu z zarzutami zbytniej lojalności wobec rodziny panującej. Doszło do napadu na jego mieszkanie, w którym zniszczono portrety panujących. Rozkazem dziennym Józefa Chłopickiego z 4 I 1831 został M. mianowany dowódcą twierdzy modlińskiej po gen. Kazimierzu Małachowskim, lecz już 6 II odwołany został z tego posterunku i nie otrzymał «innego przeznaczenia». Prawdopodobnie przeszkodziła temu rozwijająca się szybko choroba (gruźlica?). M. zmarł bezżennie 22 IV 1831 w Warszawie. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Virtuti Militari (1808), Orderem Legii Honorowej (sierpień 1812), Orderem Św. Stanisława I kl. (1829) i Św. Anny II kl.
Enc. Wojsk.; Uruski, XI 356; Żychliński, V 160; Łoza, Kawalerowie; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; – Gembarzewski, Wojsko Pol., 1807–14; tenże, Wojsko Pol., 1815–30; Łoza, Legia Honorowa; Staszewski J., Gen. Michał Mycielski, P. 1930 s. 4, 6, 8; tenże, Powstanie poznańskie 1809 roku, „Kron. M. P.” R. 8; 1930 s. 270–1; Ślaski S., Fundatorzy klasztoru na Św. Górze pod Gostyniem, „Nasza Przeszłość” T. 32: 1970 s. 197–8; – Niemojewski J. K., Wspomnienia, W. 1925; Pamiętniki Franciszka z Błociszewa Gajewskiego pułkownika Wojsk Polskich (1802–1831), P. [b.r.] I–II; Rocznik Wojskowy Królestwa Polskiego, W. 1817–30; Źródła do dziejów wojny polsko-rosyjskiej 1830–1831, W. 1935 IV nr 1392 s. 290; – „Gaz. Pol.” 1831 nr 38.
Andrzej Wędzki