Reifer Ignacy, pseud. Marek, Drew (1909–1971), biochemik, profesor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i UJ. Ur. 30 VI w Chrzanowie, był synem Abrahama Hirsza i Matyldy z Rosenbaumów, właścicieli drogerii.
R. ukończył Gimnazjum im. S. Staszica w Chrzanowie. W l. 1926–31 studiował chemię na niemieckiej politechnice w Brnie i otrzymał dyplom inżyniera. W r. 1932 na podstawie pracy o analizie stopów miedzi, brązu i srebra na drodze miareczkowej uzyskał stopień doktora. Jego intensywnej pracy naukowej towarzyszyła polityczna działalność. W l. 1926–30 należał do Komunistycznej Partii Polski, był członkiem jej Komitetu Dzielnicowego w Chrzanowie, gdzie w r. 1930 więziono go wraz z innymi działaczami przez 5 miesięcy. W l. 1930–2 należał do Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Wydalony z Czechosłowacji przeniósł się do Austrii. Należał do Komunistycznej Partii Austrii pod pseud. Marek, był członkiem komitetu dzielnicowego i kierownikiem propagandy ideologicznej w Wiedniu. W l. 1933–7 pracował w instytucie patologii ogólnej i doświadczalnej uniwersytetu wiedeńskiego jako asystent chemii analitycznej i biologicznej u F. Rappaporta, z którym w „Microchemica Acta” ogłosił 7 prac m. in. Methodisches zur Milchsauerbestimmung (1937 z. 1), Ueber die Verwendung von Periodat zur massanalitischen Bestimmung von mehrwertigen Alkoholen (1937 z. 2), poza tym z chemii lekarskiej, jak oznaczanie polialkoholów i cukrów we krwi oraz w cukrzycy, roli sorbitolu w przemianie materii, metody oznaczania ketoz, nowych metod deproteinizacji. Wobec groźby wchłonięcia Austrii przez Niemcy R. emigrował poprzez Anglię do Nowej Zelandii, gdzie w l. 1937–48 pracował jako chemik, następnie starszy biochemik zakładu chemii roślin Min. Badań Naukowych i Przemysłowych Nassey Agricultural College w Palmerston North. Opublikował wtedy w „Journal of Science and Technology” 20 prac z chemii analitycznej, chemii alkaloidów, niebiałkowych związków azotowych, jak Determination of total Nitrogen in Plant Material by Micromethods (1938 z. 2), A new method for the Estimation of Alkaloids in Plant Material (1942 z. 1 B), A fluorescent Alkaloid in Reygrass (1943 z. 4 B), Perloline and some fluorescents Derivatives (1945 z. 1 B); zgłosił też wtedy dwa patenty na witaminowe preparaty z drożdży piwnych; dużo eksperymentował na materiale roślinnym (trawy, koniczyny) jak i zwierzęcym (owce, bydło). W r. 1945 został pracownikiem naukowym (Fellow) w Instytucie Chemii w Nowej Zelandii. W l. 1938–48 był członkiem miejscowego komitetu Komunistycznej Partii Nowej Zelandii pod pseud. Drew, w l. 1942–8 założycielem i sekretarzem «Wszechsłowiańskiego Związku Nowej Zelandii».
Po powrocie do kraju R. został członkiem Polskiej Partii Robotniczej a potem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Rok pracował jako rzeczoznawca chemiczny VIII Oddziału Sztabu Generalnego Min. Obrony Narodowej w randze podpułkownika. W r. 1949 habilitował się w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) na podstawie pracy Amoniak w ekstraktach roślinnych. Rola mocznika (W. 1949). W l. 1949–51 kierował zakładem biochemii Wydziału Ogrodniczego, zaś w l. 1950–3 zakładem biochemii Wydziału Rolnego SGGW (od r. 1951 jako profesor nadzwycz.), 1953–63 Katedrą i Zakładem Biochemii tegoż wydziału (od r. 1957 jako profesor zwycz.). W r. 1952 współorganizował Instytut Biochemii i Biofizyki PAN, w l. 1952–69 kierował w tym instytucie Zakładem Biochemii Roślin i był wicedyrektorem instytutu dla spraw naukowych. W l. 1965–9 opiekował się i współorganizował Katedrę Biochemii i Biofizyki UJ, którą kierował w l. 1969–70, zaś w l. 1970–1 ze względu na stan zdrowia – tylko Zakładem Biochemii Roślin w ramach Instytutu Biologii Molekularnej UJ.
Od r. 1948 opublikował R. ponad 90 prac naukowych, popularnonaukowych i przekładów z literatury naukowej obcej (m. in. A. Chibnalla „Metabolizm białek w roślinie”, W. 1952). Jego zainteresowania skupiły się wtedy na metabolizmie trzech grup niskocząsteczkowych związków azotowych w roślinach wyższych jak alkaloidy, aminokwasy cyklu ornitynowego, pochodne puryny i pirymidyny (m. in. Nowa metoda mikrooznaczania alkaloidów w łubinie pastewnym, „Acta Biochemica Polonica” 1954 z. 1, Mikrometoda oznaczania kwasu cytrynowego, tamże 1954 z. 3); wykrył nowe alkaloidy (perlolinę w rajgrasie angielskim, estry hydroksylupaniny w wąskolistnym łubinie), drogi biosyntezy i katabolizowania tych substancji, obecność enzymów cyklu ornitynowego w wyższych roślinach, przy pochodnych pirymidyny wykazał, że dekarboksylaza kwasu azotowego przebiega w wyższych roślinach bez uprzedniej rybotydacji, jak to się dzieje u zwierząt i w drobnoustrojach i że uracyl może być wbudowywany do polinukleotydów z pominięciem frakcji nienonukleotydowej. Drugim ważnym i pionierskim kierunkiem badań R-a stały się naturalne inhibitory enzymów, jak peptydazy w liściach czarnej porzeczki, arginazy w nasionach słonecznika, transkarbamoilazy ornitynowej w marchwi, silne ureazy w liściach topoli i tytoniu, oczyścił i zidentyfikował pochodne azotowe kwasu chlorogenowego (m. in. Badania nad wpływem jaryzacji na aktywność niektórych enzymów w pszenicach ozimych, „Acta Biochemica Polonica” 1956 z. 1). Trzecią jego pasją stały się mikrometody ilościowego oznaczania niskocząsteczkowych metabolitów komórki roślinnej (m. in. Mikrooznaczanie fosforu w materiale roślinnym, „Przegl. Chem.” 1951 nr 7, Nowa metoda oznaczania glikozy, sacharozy i skrobi w materiale roślinnym, tamże 1951 z. 8, Uproszczona metoda oznaczania azotu, W. 1951, Mikrooznaczanie peroksydazy w materiale roślinnym, „Roczniki Nauk Roln.” T. 60: 1952). Prace R-a, nieraz pionierskie w skali światowej, cytowane są powszechnie w zagranicznej literaturze. W SGGW prace swej katedry R. ukierunkował na badania jakości mieszanek traw i roślin motylkowych pod kątem białka, witamin, hormonów, węglowodanów, na produkcję i konserwację pasz zimowych, na szybkie, tanie, dokładne biochemiczne metody w rolnictwie, na propagowanie wysokowartościowego nawozu azotowego – mocznika, na wpływ nieorganicznych bodźców chemicznych. Dla zakładu warzywnictwa SGGW przeprowadzał różne doświadczenia, m. in. z traktowaniem nasion i rozsady pomidorów roztworem żelazicyjanku potasu.
R. zgrupował wokół siebie silną szkołę biochemików rolnych (m. in. Zbigniew Kaniuga, Jerzy Buchowicz, Witold Brzeski, Antonina Rumińska, Stanisław Niziołek, J. Kaczkowski, L. Wasilewska-Dąbrowska); pod jego kierunkiem ukończono kilkadziesiąt prac magisterskich, 12 doktorskich, 4 uczniów się habilitowało. Ustaloną katedrę SGGW przekazał uczniom, by skoncentrować się w PAN na badaniach podstawowych, ale jeszcze raz zaproszono go do organizowania Zakładu, Katedry, potem Instytutu Biologii Molekularnej UJ. Był członkiem korespondentem PAN od 16 V 1964, członkiem Komitetu Biochemicznego i Biofizycznego PAN, sekretariatu Wydziału II PAN, współorganizatorem w r. 1953 Polskiego Tow. Biochemicznego i jego organu „Postępy Biochemii”. Otrzymał nagrodę państwową III stopnia w r. 1952, nagrodę zespołową Państwowej Rady dla spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej w r. 1963. Zmarł 2 IV 1971 w Krakowie i pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Pierwszą żoną R-a była Erna Ulreich, urzędniczka w Wiedniu, drugą Jadwiga Szymak-Reiferowa, rusycystka, docent UJ; z pierwszego małżeństwa R. miał synów Marcina, poligrafika, i Piotra, elektronika, drugie pozostało bezdzietne.
Biogramy uczonych polskich, Cz. II – Nauki biologiczne, Wr. 1985 (częściowa bibliogr.); Składy osobowe UJ 1967–1971; – Brzeski W., Wspomnienie o Prof. dr hab. Ignacym Reiferze (1909–1971), Zesz. Nauk. SGGW, S. Hist., W. 1972 z. 9 s. 169–72 (częściowa bibliogr.); Buchowicz J., Ignacy Reifer 1909–1971, „Postępy Biochemii” 1971 z. 4 s. 535–6; Kleczkowski K., Profesor dr Ignacy Reifer (1909–1971), „Kosmos”, S. A. Biologia 20: 1971 s. 403–5 (fot.); Księga pamiątkowa SGGW w Warszawie 1906–1956, W. 1958 I (fot., częściowa bibliogr.); Śródka A., Wspomnienie o profesorze Ignacym Reiferze (1909–1971), „Zesz. Nauk. SGGW”, S. Hist., W. 1977 z. 14 s. 175–7; Who’s who in the Pol. Acad. of Sciences, „The Review of the Pol. Acad. of Sciences” R. 16: 1971 nr 2 s. 73–5; – Więckowski, Kron. UJ 1970–2, s. 69–71; – Nekrologi z r. 1971: „Dzien. Pol.” nr 83, „Tryb. Ludu” nr 96, „Życie Warszawy” nr 85; – Arch. UJ: S III; – Informacje Jadwigi Szymak-Reiferowej.
Stanisław M. Brzozowski