Popławski Ignacy Stanisław (1790–1871), podpułkownik Wojska Polskiego, uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego, wiceprezes Warszawskiego Tow. Dobroczynności. Wg zachowanego stanu służby wojskowej ur. 31 VII w Kutyszczach na Wołyniu, wg aktu zgonu – w Skarżynie w woj. mazowieckim, był synem Pawła, ziemianina, i Teresy z Dobrowolskich. Służbę wojskową rozpoczął 15 VII 1809 wstępując jako prosty żołnierz do 7 p. jazdy wojsk galicyjsko-francuskich (późniejszy 16 p. ułanów Księstwa Warszawskiego), w którym 1 IX t. r. awansował na sierżanta. Dn. 1 XI 1810 przeszedł do 13 p. huzarów, 1 III 1812 awansował na adiutanta-podoficera. Brał udział w wyprawie na Moskwę w r. 1812, uczestniczył w wielu bitwach tej kampanii. Za kampanię tę odznaczony został złotym krzyżem Virtuti Militari. W dn. 21 IV 1813 otrzymał stopień podporucznika. Odbył kampanię niemiecką r. 1813, uczestniczył w obronie Drezna (13 X–11 XI) i przy kapitulacji miasta dostał się do niewoli, w której przebywał do kwietnia 1814. W powstającej armii Królestwa Polskiego umieszczony został 1 XII 1814 w szwadronach instrukcyjnych strzelców konnych, przekształconych później na szwadrony i ostatecznie 27 IX 1817 – na pułk strzelców konnych gwardii. Dn. 6 XII 1818 awansował na porucznika, 1 VI 1825 otrzymał nominację na stopień kapitana. Po wybuchu powstania listopadowego przeznaczony został do nowo sformowanego 3 dywizjonu w swoim dawnym pułku, przemianowanym na 5 p. strzelców konnych – i z dywizjonem tym uczestniczył w działaniach korpusu gen. Józefa Dwernickiego. Dn. 24 IV 1831 mianowany został majorem, 27 IV z korpusem gen. Dwernickiego wszedł do Galicji. W czasie marszu internowanych oficerów na Morawy, 22 V t. r. zbiegł w Mszanie Dolnej z konwojowanej kolumny i przedostał się na powrót do Królestwa Polskiego. Dn. 14 VII umieszczony został w 2 p. strzelców konnych. We wrześniu awansował na podpułkownika, a z korpusem gen. G. Ramorina przeszedł ponownie na teren Galicji. Dn. 10 V 1832 powrócił do Warszawy. Nieznane są losy P-ego do r. 1840.
W l. 1840–3 P. był rewizorem w Wydziale Skarbowym Rządu Gubernialnego Kaliskiego, a następnie w l. 1843–7 rewizorem Sekcji Ogólnej Wydziału Dochodów Niestałych Komisji Rządowej Przychodu i Skarbu w Warszawie. W r. 1847 przeszedł na emeryturę. W czasie pobytu w Kaliszu działał we władzach miejscowego towarzystwa opiekującego się sierotami. Od r. 1847 P. poświęcił się wyłącznie pracy społecznej w Warszawskim Tow. Dobroczynności (WTD). Był w l. 1849–55 opiekunem sal ochrony, w l. 1851–4 naczelnikiem sekcji gospodarczej Wydziału Ekonomiczno-Administracyjnego WTD, w l. 1855–68 wiceprezesem, a następnie (od r. 1857) prezesem Wydziału Ekonomiczno-Administracyjnego WTD, w l. 1856–9 opiekunem ochrony nr 5 przy ul. Nowy Świat, w l. 1857–71 członkiem Delegacji do rewizji skarbonek, w l. 1859–71 członkiem Komisji Zabaw, w l. 1860–71 członkiem Wydziału Zupy Rumfordzkiej, w l. 1869–71 członkiem Wydziału Ekonomiczno-Administracyjnego, a w l. 1870–1 wiceprezesem WTD. Największe zasługi położył jako opiekun zakładu sierot WTD, którym zajmował się od r. 1850 do śmierci. Organizował naukę dla swych podopiecznych, wyszukiwał pracę, wspierał radą, a niejednokrotnie pomagał finansowo. Interesował się losem sierot, które już opuściły zakład. W związku z tą działalnością na zebraniu ogólnym WTD w dn. 12 XII 1859 nadano mu miano «Ojca sierot». Ufundowane zostało stypendium im. P-ego dla ucznia którejkolwiek z warszawskich szkół. Jego imię nadano również jednej z ochron warszawskich przy ul. Pańskiej. P. zmarł w Warszawie 30 XI 1871 i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Żonaty z Marianną z Wosidłów (1800–1836) P. miał pięcioro dzieci, które zmarły w dzieciństwie.
Portret rysunkowy przez Polkowskiego wg litografii Fajansa, w: „Tyg. Illustr.” 1861 nr 98 s. 49; – Hirschberg A., Bibliografia powstania narodu polskiego z r. 1830–1831, Lw. 1882; Uruski; – Chołodecki – Białynia J., Lwów w czasie powstania listopadowego, Lw. 1930; Jenike L., I. Popławski, „Tyg. Illustr.” 1871 nr 206 s. 277 (rys.); Gembarzewski, Wojsko Pol., 1807–14; Korzeniowski A., I. Popławski, „Tyg. Illustr.” 1861 nr 98 s. 49–50; Księga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania r. 1830, Lw. 1881; [Wójcicki K. W.] K. Wł. W., Popławski I., „Kłosy” 1871 nr 337 s. 382 (rys.); – Kalendarzyk polityczny na r. 1840; toż na l. 1841–47; Rocznik wojskowy Królestwa Polskiego na r. 1817; toż za l. 1818–30; – „Czas” 1871 nr 278; Kalendarz Warsz. J. Ungra na r. 1874, W. 1873 s. 16–17; „Kur. Warsz.” 1859 nr 330, 1871 nr 267, 269; „Warsz. Gaz. Policyjna” 1864 nr 200, 266; „Zorza” 1871 nr 50; – AGAD: Akta KRW, rkp. 329 k. 102–107, rkp. 478 k. 171; Arch. Państw. w W.: Akta metrykalne parafii św. Jana w Warszawie, księga zgonów, 1871 nr 473; B. PAN w Kr.: rkp. 2159 t. 15, 2974; – Kartoteka oficerów Wojska Polskiego Zbigniewa Zacharewicza.
Stanisław Konarski i Zbigniew Zacharewicz