Suchodolski Ignacy (XVIII w.), konsyliarz lubelski konfederacji barskiej.
Nie wiadomo, z której rodziny tego nazwiska się wywodził.
W r. 1766 wraz ze Stanisławem Nieprzeckim, komornikiem lubelskim, S. był poborcą czopowego. Wiosną 1768 zaangażował się w ruch barski; 20 IV t.r. wniósł do ksiąg grodzkich uniwersał Michała Krasińskiego, a sam został konsyliarzem konfederacji zawiązanej pod laską stolnikowicza urzędowskiego Józefa Rojewskiego w Lublinie. Tytułował się wówczas podczaszym lub, być może podczaszycem winnickim. Z ramienia konfederacji jeździł do kaszt. czerskiego Michała Suffczyńskiego, skłaniając go do akcesu. Wg opinii Suffczyńskiego z r. 1771 S. oraz marsz. Rojewski związani byli wtedy z podkomorzym lubelskim Tomaszem Dłuskim, a więc i Czartoryskimi. Przed 25 IV 1768 pod Lublin podeszły oddziały rosyjskie; po krótkim oporze konfederaci w liczbie ok. 200 ludzi wyszli z miasta maszerując na Hrubieszów, który zajęli 25 IV t.r., a następnie opuścili, by połączyć się z konfederacją chełmską. W zajętym przez Rosjan Lublinie «wydarto» z ksiąg lubelskich akt konfederacji. Przywódcy konfederacji lubelskiej dołączyli do głównych sił konfederackich na Podolu. W czerwcu Rojewski zmarł z ran odniesionych w obronie Berdyczowa, a S. znalazł się na terytorium tureckim. W rywalizacji między tzw. szefami barskimi, tj. przywódcami pierwotnej konfederacji, którzy po upadku Baru i Berdyczowa schronili się w państwie osmańskim, S. jako konsyliarz konfederacji lubelskiej opowiedział się po stronie marsz. generalnego M. Krasińskiego, a przeciw regimentarzowi generalnemu Joachimowi Potockiemu. Być może pełnił funkcję łącznika między konfederatami, przebywającymi na terytorium Turcji a władzami konfederacji na Węgrzech i jej zwolennikami w Małopolsce. Wiosną 1769 bywał ponownie na Podolu i w Małopolsce; korespondował wtedy ze znajdującym się na Węgrzech bp. kamienieckim Adamem Krasińskim i starał się o spotkanie z nim w nadziei otrzymania zasiłku finansowego. W marcu t.r. nakłaniał biskupa do dbałości o kontakt z wojewodziną bracławską Ludwiką z Pociejów Stanisławową Lubomirską, która przeznaczyła na potrzeby konfederacji 70 tys. złp. z terminem wypłaty na św. Jana t.r.; ponadto ostrzegał, że różne opinie krążą o Ignacym Malczewskim, marsz. wielkopolskim. Na przełomie lipca i sierpnia razem z konsyliarzem ruskim Teodorem Dzierzbickim organizował oddziały zbrojne we wsiach Lubelszczyzny.
Na początku r. 1770 przebywał S. w Warnie u boku «szefów barskich». W kwietniu t.r. został przez nich wysłany do Preszowa z poleceniem złożenia relacji o trudnej sytuacji władz konfederackich w Turcji oraz przeciwdziałania poczynaniom Szymona Kossakowskiego, który zagarnął większość pieniędzy przekazanych konfederatom przez dwór saski, uzurpował sobie tytuł marsz. generalnego lit. i dezawuował «szefów barskich» w oczach Turków. Jednak w ślad za S-m podążył do Preszowa Kossakowski i po drodze, w miejscowości Mehadia, na północ od Orsovej (obecnie Rumunia) próbował go przekupić i nakłonić, by zataił przed Generalnością jego postępowanie. Wg Kazimierza Pułaskiego („Szkice i poszukiwania historyczne”) to zapewne S. przywiózł z Warny uchwalony tam 9 IV t.r. uniwersał o bezkrólewiu. Po przybyciu do Preszowa S. zażądał udziału w Radzie Generalnej, a ponieważ jego miejsce było zajęte przez konsyliarza zawiązanej na nowo 3 VII 1769 w Lublinie konfederacji pod laską Adama Szaniawskiego, pozwolono mu zasiadać w Generalności bez prawa czynnego głosu. W maju t.r. Generalność uznała, że dostarczone przez S-ego opinie są bardziej wiarygodne niż informacje Kossakowskiego. Generalność wydelegowała go więc do Drezna, gdzie postępowanie Kossakowskiego miał przedstawić dworowi saskiemu. Dn. 20 V 1770 wręczył S. w Dreźnie notę posłowi Francji (zapewne F. A. Zuckmantelowi). W trakcie pobytu w Saksonii uzyskał też poparcie elektorowej, wdowy Marii Antonii. Po powrocie do Preszowa i złożeniu relacji z misji został wysłany przez Generalność do Warny w towarzystwie Odinota, sekretarza bp. A. Krasińskiego; w instrukcji zalecono mu m.in. wytłumaczyć motywy decyzji Generalności o utajnieniu uniwersału ogłaszającego bezkrólewie. W następnej siedzibie «szefów barskich», w Czernowodzie w Dobrudży, podczas burzliwych sporów między nimi (17–19 IX 1771) S. stanął po stronie M. Krasińskiego i Mariana Potockiego, z którym 18 IX t.r. podał wniosek o zawieszenie J. Potockiego w funkcji regimentarskiej (wniosek upadł). Jesienią S. w imieniu M. Potockiego i M. Krasińskiego zabiegał u władz tureckich o zezwolenie na przemarsz i pieniądze na wyżywienie kilkuset ocalałych konfederatów, których zdecydowano ewakuować z Turcji na Węgry. Uzyskał zgodę i 7 XI żołnierze barscy ruszyli prawym brzegiem Dunaju ku terytorium węgierskiemu, które osiągnęli w lutym 1772. We wrześniu t.r. konferował S. z wybierającym się do Bawarii M. Krasińskim, wypytując go o instrukcje, a także o szansę na otrzymanie francuskiego zasiłku w przypadku pozostania na emigracji. W r. 1773 w towarzystwie kilku konfederatów przebywał na terytorium pruskim w Pszczynie. Dalsze jego losy nie są znane.
Wydaje się, że S. niekiedy mylony jest w źródłach i opracowaniach z konsyliarzem konfederacji ziemi chełmskiej Wojciechem Suchodolskim (zob.).
PSB (Potocki Joachim); – Konopczyński W., Konfederacja barska, W. 1991; tenże, Polska a Turcja 1683–1792, W. 1936; Michalski J., Schyłek konfederacji barskiej, Wr. 1970; Szczygielski W., Konfederacja barska w Wielkopolsce. 1768–1770, W. 1970; – Konfederacja barska. Wybór tekstów, Oprac. W. Konopczyński, Kr. 1928 I 102; Konopczyński W., Polityka i ustrój Generalności Konfederacji Barskiej, w: Archiwum Komisji Historycznej, S. 2, Kr. 1930 II (XIV); Lubomirski S., Pamiętniki, Wyd. W. Konopczyński, Lw. 1925; Materiały do konfederacji barskiej r. 1767–1768, Oprac. S. Morawski, Lw. 1851 s. 93–4, 109, 160; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, Lw. 1909 s. IV; – B. Czart.: rkp. 836 k. 315, 247, 249, 305; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1145 k. 55–7; B. Ossol.: rkp. 3382 (uszkodzona pagina); – Informacje Elżbiety Wierzbickiej z L.
Wojciech Kriegseisen