INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Iwan Sulima     

Iwan Sulima  

 
 
2 poł. XVI w. - 1635-12-12
Biogram został opublikowany w latach 2007-2008 w XLV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sulima (Sulim) Iwan (zm. 1635), hetman Kozaków nierejestrowych, przywódca powstania kozackiego.

S. wywodził się z drobnej szlachty z Czernihowszczyzny. Ur. zapewne w Rohoszczach (Radohoszczach) w star. lubeckim, był synem Michała.

W r. 1615 był S. zarządcą perejasławskich majętności hetmana polnego kor. Stanisława Żółkiewskiego oraz posiadłości rodziny Daniłowiczów w okolicach Boryspola. Za służbę otrzymał w r. 1620 od Żółkiewskiego Sulimówkę, Kuczaków i Lebiedzin. Od ok. r. 1621 brał udział w wyprawach kozackich na Turcję i Chanat Krymski; przez pewien czas przebywał wśród Kozaków dońskich. Krążące wśród współczesnych S-ie informacje o jego dłuższym pobycie w niewoli muzułmańskiej, opanowaniu tureckiego okrętu i uwolnieniu kilkuset chrześcijan, za co jakoby otrzymał złoty medal od papieża Pawła V, nie znajdują potwierdzenia w źródłach.

Zapewne pod koniec listopada 1628, po obaleniu przez Zaporożców Hryćka Czarnego (Hryhorego Sawicza), którego obciążono winą za nieudaną wyprawę krymską, podjętą w celu wsparcia kałgi Szahin Gireja, S. został obrany hetmanem przez Kozaków nierejestrowych. Pod koniec t.r. wysłał do króla Zygmunta III posłów, zabiegając o oficjalne poparcie dla Szahin Gireja, a 29 XII wystosował z Siczy list do hetmana polnego lit. Krzysztofa Radziwiłła, prosząc, by wsparł starania owych wysłanników. Władze Rzpltej nie uznały jednak wyboru S-y na hetmana, a misja jego posłów nie przyniosła rezultatów. Dn. 18 V 1629 zrezygnował S. z buławy; rada kozacka nie przyjęła jego rezygnacji, mimo to zrzekł się urzędu i już w maju t.r. występował jako zarządca jednej z majętności Żółkiewskich w rejonie Perejasławia. W r. 1633 był ponownie hetmanem Kozaków nierejestrowych. Na czele kilkuset Zaporożców wyruszył wtedy z Siczy nad Dunaj, atakując m.in. Kilię i Izmaił. W r. 1634 uczestniczył w wyprawie na Morze Azowskie i wspólnie z Kozakami dońskimi prawdopodobnie spalił przedmieścia Azowa. Zimę r. 1634/5 spędził nad Donem.

Wiosną 1635 stanął S. na czele wyprawy podjętej przez Kozaków zaporoskich, wspólnie z Kozakami dońskimi dowodzonymi przez Oleksija Łoma, na posiadłości tureckie nad Morzem Czarnym. W drodze powrotnej oddział S-y zaatakował będącą jeszcze w budowie twierdzę Kudak, wznoszoną dla zahamowania kozackich wypadów. Prawdopodobnie w nocy z 11 na 12 VIII t.r., wykorzystując sen strażników, Kozacy dostali się po drabinach do wnętrza twierdzy. Wg innej wersji siły S-y wtargnęły do Kudaku podstępem, rzekomo chroniąc się przed Tatarami, i opanowały go wspólnie z Zaporożcami należącymi do jego załogi. Kozacy zabili komendanta Jeana Mariona i większość żołnierzy, a S. zagarnął «pieniądze Rzeczypospolitej niemałe». Uchodząc z Kudaku spalił drewniane umocnienia i rozrzucił wały, po czym wyruszył w górę Dniepru, w okolice Kremieńczuka i Kryłowa, gdzie zaczął zbierać nowe oddziały; wyprawił również gońców do przebywającego nad Donem Tarasa Fedorowicza, przywódcy powstania kozackiego z r. 1630.

Pod wpływem komisarzy królewskich: star. perejasławskiego Łukasza Żółkiewskiego i podkomorzego czernihowskiego Adama Kisiela, przeciw S-ie wystąpili Kozacy rejestrowi pod dowództwem Iliasza Karaimowicza i Iwana Barabasza; oblegli go na jednej z wysp na Dnieprze. Po kilku atakach zdołano przekonać nierejestrowych do wydania S-y i pięciu innych dowódców. Wg innej wersji schwytano ich po wdarciu się do obozu S-y w trakcie kolejnego ataku lub po dostaniu się do niego podstępem, pod pretekstem wspólnej walki. S. i pozostali dowódcy buntowników zostali odesłani w kajdanach do Warszawy w celu osądzenia w czasie sejmu. Podczas rozprawy przed sądem sejmowym tłumaczyli swój atak na Kudak nieznajomością konstytucji sejmowej, nakazującej jego budowę i wyjaśniali, że wzniesienie twierdzy przypisali samowoli cudzoziemskiej załogi. Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom i mimo przychylności króla Władysława IV, który pamiętając o niedawnych zasługach oddziałów kozackich w opanowaniu szwedzkiego okrętu na Zalewie Wiślanym, usiłował ocalić dowódców powstania, S. wraz z czterema towarzyszami (ułaskawiono jedynie Pawluka dzięki wstawiennictwu kanclerza w. kor Tomasza Zamoyskiego) został skazany na śmierć. Tuż przed egzekucją S. przeszedł na katolicyzm. Został ścięty 12 XII 1635 w Warszawie, w obecności posła tatarskiego. Po egzekucji ciało zostało poćwiartowane; rozwieszone na palach, «przedstawiało w czterech kątach miasta niemiły widok».

S. był żonaty. Miał trzech synów: Stefana (zm. w lub po 1659), płk. perejasławskiego, oraz Seweryna i Fedora (zm. 1691), którzy w l. czterdziestych XVII w. wstąpili w szeregi Kozaków rejestrowych i uczestniczyli w powstaniu Bohdana Chmielnickiego. Na sejmie warszawskim 1659 r. wszyscy trzej (razem z bratem stryjecznym Stefanem) uzyskali potwierdzenie szlachectwa oraz na prawie lennym nadanie posiadłości: Dimidów, Litwinówka (które scedowali płk. perejasławskiemu Pawłowi Treterze), Kozary, Jołcze, Jabłonów, Bereski i Cyble (woj. kijowskie). W r. 1688 Fedor otrzymał od hetmana Iwana Mazepy potwierdzenie nadania Sulimówki, Lebedzina i Kuczakowa; w r. 1689 uczestniczył w pochodzie W. Golicyna i Mazepy na Krym, a w lipcu t.r. dla wynagrodzenia strat, poniesionych w wyniku pożaru domu «z mnogimi gospodarnymi nabytkami», uzyskał od Mazepy nadanie wsi Kalne i Stare w okolicach Woronkowa. Syn Fedora Iwan pełnił w l. 1708–21 funkcję chorążego generalnego przy hetmanach kozackich Mazepie i Filipie Orliku, a jeszcze jego syn (prawnuk S-y) Semen sprawował w l. 1739–66 urząd płk. perejasławskiego.

S. był bohaterem dumy „O Sulimie, Pawluku i jeszcze o Jacku Ostranicy”, pochodzącej najwcześniej z przełomu XVII i XVIII w., zanotowanej dopiero w r. 1928; Natalia Jakowenko wątpi jednak w autentyczność tego utworu.

 

Encyklopedija ukraïnoznavstva, L’viv 2000 VIII; PSB (Karaimowicz Wadowski Eliasz); Ukraïns’ke kozactvo. Mala encyklopedija, Kyïv–Zaporižžja 2006; – Czołowski A., Kudak. Przyczynki do założenia i upadku twierdzy, „Kwart. Hist.” R. 40: 1926 s. 165–6; Holobuc’kyj V. A., Zaporoz’ke kozac’tvo, Kyïv 1994 s. 293–6; Hruševs’kyj M., Istorija, VIII cz. 1 s. 57, 220–5; Huslistyj K. G., Krest’jansko-kozackie vosstanija na Ukraine v 30-ch godach XVII veka, w: Vossoedinenie Ukrainy s Rossiej 1654–1954. Sbornik statej, Moskva 1954 s. 68–9; Istorija ukraïns’kogo kozactva, Kyïv 2007 II; Jakovenko N., Paralel’nyj svit. Doslidžennja z istoriï ujavlen’ ta idej v Ukraïni XVI–XVII st., Kyïv 2002; Javornyc’kyj D. I., Istorija zaporiz’kych kozakiv, Kyïv 1991 II; Serczyk W. A., Na dalekiej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny do 1648 roku, Kr. 1984; Sergijčuk V. I., Kozac’kyj get’man Ivan Sulyma, „Ukraïns’kyj istoričeskyj žurnal” 1985 nr 5 s. 122–8; Ščerbak V. O., Antyfeodal’ni ruchy na Ukraïni naperedodni vyzvol’noï vijny 1648–1654 rr., Kyïv 1989 s. 43–51; tenże, Povstannja zaporožciv 1635 r., „Ukraïns’kyj istoryčnyj žurnal” 1985 nr 2 s. 145–6; tenże, Ukraïns’ke kozactvo: formuvannja social’nogo stanu. Druga polovyna XV – seredyna XVII st., Kyïv 2000; Wójcicki K. W., O kronice ruskiej od roku 1498 do roku 1649, „Kwart. Nauk.” T. 3: 1836 s. 326–7; – Archeografičeskij Sbornik Dokumentov, VII 87; Metryka ruska (wołyńska). Regesty dokumentów kancelarii koronnej dla ziem ukraińskich (województw wołyńskiego, bracławskiego, kijowskiego i czernihowskiego) 1569–1673, Kijów 2002 (dot. synów S-y); Pamiętniki Filipa, Michała i Teodora Obuchowiczów (1630–1707), Oprac. H. Lulewicz, A. Rachuba, W. 2003; Radziwiłł, Memoriale, II; Rus’ka (Volyns’ka) Metryka. Knyga za 1652–1673 g.g., Pidg. P. Kulakovs’kyj, Ostrog–Varšava–Moskva 1999; Universaly Ivana Mazepy 1687–1709, Kyïv 2002 (dot. synów S-y); Universaly ukraïns’kych get’maniv vid Ivana Vygovs’kogo do Ivana Samojlovyča (1657–1687), Kyïv–L’viv 2004 (dot. synów S-y); Vol. leg., IV 649–50 (dot. synów S-y) – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V nr 15344.

Andrzej Haratym

 
 

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Michał Piotr Boym

ok. 1614 - 1659-08-22
jezuita
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Michał Jordan h. Trąby

brak danych - przed 26 I 1664
podkomorzy krakowski
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.