Kozierowska z Golmerów Jadwiga, pseud. Lena, Lena Hańcza (1903–1962), pedagog, oficer Armii Krajowej (AK). Ur. 12 VI w Radomiu; córka Józefa Karola, właściciela składu instrumentów muzycznych w Radomiu, a następnie w Warszawie, i Marii Władysławy z Milkuszyców. Uczyła się w Radomiu, a potem w Warszawie w gimnazjum ogólnokształcącym L. Rudzkiej, które ukończyła w r. 192l. Następnie studiowała w Wyższej Szkole Handlowej, uzyskując absolutorium w r. 1924, zaś dyplom na podstawie pracy pt. Metodyka korespondencji handlowej otrzymała w r. 1934. W l. 1925–33 była nauczycielką w warszawskich szkołach handlowych, zaś od r. 1933 dyrektorką Gimnazjum Kupieckiego i Liceum Handlowego im. Kaniowszczyków i Żeligowszczyków w Warszawie. Po wybuchu wojny w pierwszych dwu tygodniach września 1939 r. prowadziła w lokalu szkoły punkt żywnościowy dla uchodźców. W okresie okupacji K., kierując do r. 1944 legalną Szkołą Przysposobienia Kupieckiego, prowadziła w tej szkole naukę tajną na poziomie średnim. Należała też do grupy pięciu dyrektorów kierujących tajnym nauczaniem w warszawskim szkolnictwie handlowym i była członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Nauczycieli Szkół Zawodowych. Równocześnie związała się z konspiracyjną pracą wojskową AK. Ukończyła podchorążówkę, uzyskując stopień porucznika i od r. 1942 była komendantką Wojskowej Służby Kobiet II rejonu w I obwodzie AK Warszawa-Śródmieście. Organizowała kursy sanitarne i łączności oraz tworzyła patrole sanitarne i patrole łączności. W jej mieszkaniu odbywały się wielokrotnie spotkania i odprawy dowódców «Kedywu» Komendy Głównej AK, a m. in. w dn. 17 VII 1944 r. zebranie dowództwa «Brody 53» (Brygady Dywersyjnej), na którym podjęto decyzję i ustalono dzień i godzinę wykonania «Akcji Pawiak». K. opiekowała się Żydami i żydowskimi dziećmi, wyszukując dla nich schronienia. Pracowała też w Komitecie Pomocy Więźniom.
Po wybuchu powstania 1944 r. K. była komendantką Wojskowej Służby Kobiet zgrupowania «Kryska» na Czerniakowie. Podlegały jej również sanitariuszki dwóch czerniakowskich szpitali. Za uratowanie rannych z płonącego i ostrzeliwanego przez czołgi szpitala odznaczona została Krzyżem Walecznych. W końcu sierpnia 1944 r. została odwołana z Czerniakowa do Śródmieścia i objęła funkcję w Dowództwie Wojskowej Służby Kobiet przy Dowództwie Okręgu. Po kapitulacji powstania, aby nie rozdzielać się z towarzyszkami broni, poszła nie do Oflagu (jeniecki obóz oficerski), jak to wynikało z jej oficerskiego stopnia, lecz do Stalagu (jeniecki obóz żołnierski) w Sandbostel, a następnie w Molsdorfie. W obu tych obozach prowadziła pracę pedagogiczną. Po zakończeniu wojny zorganizowała dla zwolnionej z obozów polskiej młodzieży gimnazjum ogólnokształcące, liceum matematyczno-przyrodnicze, szkołę handlową oraz kursy rolnicze i kursy kroju i szycia, jak również internat dla uczniów w miejscowości Wetzlar. Szkołami tymi kierowała od 15 V 1945 do 1 V 1946 r. Po zakończeniu roku szkolnego K., wraz z większością nauczycieli i uczniów, wróciła do kraju. W czerwcu 1946 r. objęła stanowisko dyrektorki Państwowego Żeńskiego Gimnazjum Administracyjno-Handlowego w Warszawie przy ul. Górnośląskiej 31, które pod jej kierownictwem osiągnęło wysoki poziom nauki. Zwolniona przymusowo z tego stanowiska w sierpniu 1950 r. pracowała jako nauczycielka w Gimnazjum i Liceum Handlowym przy ul. Nowogrodzkiej. Rehabilitowana została orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Rehabilitacyjnej dla Nauczycieli z 11 XII 1957 r. W r. 1958 za swą działalność pedagogiczną odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi. W t. r. przeszła na emeryturę, pracując aż do śmierci jako nauczycielka rachunkowości w Technikum Księgarskim. Zmarła 2 V 1962 r. w Podkowie Leśnej koło Warszawy i na tamtejszym cmentarzu została pochowana. Zamężna była za Antonim Mieczysławem Kozierowskim, który zginął w Katyniu, dzieci nie miała.
Anlen B., W dwudziestą rocznicę akcji Pawiak, „Wojsk. Przegl. Hist.” R. 9: 1964 nr 4 s. 287; Czerwiński W., Sitara Cz., Szkolnictwo zawodowe. Stan warszawskiego szkolnictwa zawodowego w chwili wybuchu drugiej wojny światowej, w: Walka o oświatę naukę i kulturę w latach okupacji 1939–1944, Praca zbiorowa w Oprac. S. Dobranieckiego i W. Pokory, W. 1967 s. 243 poz. 16, s. 248 poz. 13; Strzębosz T., Odbijanie i wykradanie więźniów w Warszawie w latach 1939–1944. Akcja Pawiak, „Więź” R. 10: 1967 nr 2 s. 91; – „Życie Warsz.” R. 19: 1962 nr 105 s. 7; – Arch. Paraf. św. Jana w Radomiu: Akt ur. nr 1032; Arch. Technikum Księgarskiego w W: Akta personalne K-iej; Arch. Zakł. II Wojny Światowej IH PAN w W.: Życiorys K-iej, odpisy i fotokopie dokumentów i korespondencji K-iej, oprac. przez B. Anlena (mszp.); – Relacje ustne Bronisława Anlena, Zofii Nieciejowskiej oraz siostry Marii Alfonsy ze zgromadzenia zmartwychwstanek w W. (siostry K-iej).
Stanisław Konarski