Sienkiewicz-Korniłowiczowa (Sienkiewiczówna, Korniłowiczowa) Jadwiga (1883–1969), tłumaczka, malarka. Ur. w Warszawie 13 XII, była córką Henryka Sienkiewicza (zob.) i Marii z Szetkiewiczów.
Pozostawała do r. 1908 pod opieką dziadków, Wandy z Mineyków i Kazimierza Szetkiewiczów, którzy mieszkali w Warszawie razem z Sienkiewiczem, przebywającym często za granicą. Zagrożona gruźlicą, odbywała wraz z ojcem dla ratowania zdrowia dłuższe podróże po znanych uzdrowiskach europejskich, a nadto rokrocznie przebywała w sanatorium Kazimierza Dłuskiego w Zakopanem.
Otrzymała staranne wykształcenie domowe, opanowała język angielski, niemiecki i biegle francuski. Studiowała także malarstwo w Warszawie u Miłosza Kotarbińskiego oraz w Paryżu w l. 1908–13 (w École des Beaux Arts lub w prywatnej szkole artystycznej Filipa Colarossiego). Ponadto uczęszczała jako wolny słuchacz na wykłady H. Bergsona na Sorbonie. Malowała głównie kwiaty i pejzaże, przeważnie techniką akwarelową i olejną. Wraz z Leonem Wyczółkowskim wykonała panneau kwiatowe (jeden z ośmiu obrazów składających się na całość był sygnowany przez S-ówną, jeden przez oboje artystów). Większość jej obrazów spaliła się w r. 1944, dwa były własnością córki, Marii Korniłowicz. Dekoracja klatki schodowej pałacyku w Oblęgorku al fresco uległa zniszczeniu podczas powojennego remontu. W późniejszych latach zarzuciła malarstwo. Sienkiewicz w r. 1910 powierzył córce wykonanie rysunków do „W pustyni i w puszczy”, ale projekt ten nie doczekał się realizacji. Dzięki znajomości francuskiego pomagała ojcu w prowadzeniu korespondencji zagranicznej. Przełożyła pięć pierwszych tomów „Jana Krzysztofa” R. Rollanda („Świt”, „Poranek”, „Młodzieniec”, „Bunt” – cz. I, „Bunt” – cz. II), które ukazały się w «Bibliotece Sfinksa» w l. 1911–12 (W.). Tom III („Młodzieniec”) na karcie tytułowej nosił napis: «Przełożyli z upoważnienia autora Jadwiga Sienkiewiczówna i Henryk Sienkiewicz», a rozdział III zatytułowany „Ada” zawiera dodatkową informację: «Tłumaczył Henryk Sienkiewicz». Była to jednak tylko mistyfikacja, gdyż nie wypadało, by młoda panna sygnowała przekład śmiałych, jak na owe czasy, pod względem obyczajowym części powieści. W r. 1913 Sienkiewicz chciał powierzyć córce przekład „Legionów” na francuski, co nie doszło do skutku.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej, w sierpniu 1914 S. wyjechała z Oblęgorka wraz z ojcem, Marią z Babskich Sienkiewiczową i bratem Henrykiem Józefem przez Kraków i Wiedeń do Szwajcarii, gdzie przebywała przez rok w Vevey, dopomagając pisarzowi w jego obowiązkach prezesa Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Jesienią 1915 przyjechała do Krakowa i podjęła pracę pielęgniarki w szpitalu legionowym. Przez pewien czas pracowała w Bibliotece AU. Podczas plebiscytu cieszyńskiego była tłumaczką, a po śmierci babki, Wandy Szetkiewiczowej, którą się opiekowała, zaciągnęła się do wojska jako ochotniczka i brała udział w wojnie polsko-sowieckiej od sierpnia 1920 w pomocniczej służbie kobiet. S. została zdemobilizowana wiosną 1921.
Po wojnie S. kontynuowała działalność przekładową, tłumacząc A. de Vigny „O niewoli i wielkości służby wojskowej” (Lw. 1922, z przedmową przyszłego męża Tadeusza Korniłowicza) oraz – z języka angielskiego – „Listy o Polsce” (W. 1922) napisane przez Belga Ch. Sarolea, a informujące opinię europejską o sytuacji Polski bezpośrednio po odzyskaniu przez nią niepodległości. Autor zaprosił tłumaczkę do objęcia posady w Szkocji, gdzie wówczas miał katedrę na uniwersytecie w Edynburgu, jednak S. tej propozycji nie przyjęła. Dn. II X 1923 poślubiła Tadeusza Korniłowicza (zob.) i zamieszkała z nim w Warszawie. Przełożyła J. Conrada-Korzeniowskiego „Smugę cienia” (W. 1925).
Po rozstaniu w r. 1939 z mężem, oficerem WP, aresztowanym na Wschodzie przez NKWD, drugą wojnę światową i powstanie warszawskie 1944 r. przeżyła S.-K. w Warszawie. Po powstaniu mieszkanie zostało spalone wraz z wszystkimi pamiątkami rodzinnymi, które się w nim znajdowały, m. in. z listami Sienkiewicza do Marii z Szetkiewiczów, narzeczonej, a później żony. Do Warszawy wróciła z Krakowa w r. 1950. Po drugiej wojnie światowej ogłosiła tłumaczenie Conrada „Złotej strzały” (Kr. 1948, wraz z Anielą Zagórską), a następnie „Nostromo” (W. 1959). Z francuskiego spolszczyła – wespół z siostrą Katarzyną z Lasek (Zofią Steinberg) – ascetyczne dzieło C. Dom Marmiona i J. M. Perrina „Zjednoczenie z Bogiem. W tajemnicy Ojca” (P. 1961 II) oraz – wespół z córką Marią Korniłowicz – G. de Pourtalès’a „Wagner, historia artysty” (W. 1962). Tłumaczyła też nowele O. Wilde’a i T. Hardy’ego. Swoje przekłady podpisywała nazwiskiem Sienkiewiczówna, a dopiero po r. 1945 – Korniłowiczowa. S.-K. zmarła w Warszawie 29 XII 1969 i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym.
Ze związku z Tadeuszem Korniłowiczem S.-K. pozostawiła córkę Marię Korniłowicz (23 X 1925 – 23 XI 1996), tłumaczkę, autorkę książek o swym dziadku.
Podob. S.-K-owej: Portret przez W. Czachórskiego z r. 1901, olej. w Muz. H. Sienkiewicza w Oblęgorku; Portret rys. przez H. Kwiatkowską (1915), Portret węglem rys. przez J. Mehoffera (początek l. dwudziestych), Rzeźba przez J. Nalborczyka (1896) – wszystkie wł. Marii Korniłowicz; – Krzyżanowski J., Henryk Sienkiewicz. Kalendarz życia i twórczości, Wyd. 2, W. 1956; tenże, Henryka Sienkiewicza żywot i sprawy, Wyd. 4, W. 1981; Naliwajek Z., Romain Rolland en Pologne (1910–1939), „Cahiers de Varsovie”, W. 1990; – Chłędowski K., Pamiętniki, Wyd. 2, Kr. 1957 II; Korniłowiczówna M., Onegdaj. Opowieść o Henryku Sienkiewiczu i ludziach mu bliskich, Wyd. 4, Szczecin 1985; [Listy Henryka Sienkiewicza]: do siostry Heleny z l. 1886–1907, Wyd. E. Kiernicki, „Ze Skarbca Kultury” 1971 z. 22 s. 7–72, do syna Henryka Józefa z l. 1894–1914, Wyd. E. Kiernicki, tamże 1972 z. 23 s. 105–92, do Wandy Szetkiewiczowej. Cz. 1: 1884–91, Wyd. E. Kiernicki, tamże 1973 z. 24 s. 57–131, Cz. 2: 1883–1905, Wyd. tenże, tamże 1974 z. 25; Sienkiewicz H., Listy, Oprac. M. Bokszczanin, W. 1996 II cz. 1–3 (do Jadwigi i Edwarda Janczewskich); – „Roczn. Liter.” 1969 s. 646; – B. Jag.: rkp. 6995 k. 24 (list H. Sienkiewicza do S.-K-owej); B. Ossol.: rkp. 13881/I s. 341–344 (list H.Sienkiewicza do S.-K-owej); B. Raczyńskich: rkp. 11ML (list S.-K-owej do Marii z Babskich Sienkiewiczowej), rkp. 25ML (listy S.-K-owej do H. Sienkiewicza, Jadwigi Janczewskiej, Henryka Józefa Sienkiewicza i Edwarda Walerego Janczewskiego); Muz. Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku: rkp. 482–505 (listy S.-K-owej do H. Sienkiewicza i Marii z Babskich Sienkiewiczowej); Muz. Literatury im. A. Mickiewicza w W.: rkp. 433 (listy H. Sienkiewicza do Jadwigi Janczewskiej i S.-K-owej), rkp. 438 (listy H. Sienkiewicza do Marii z Babskich Sienkiewiczowej); Zbiory J. Krzyżanowskiego (listy H. Sienkiewicza do S.-K-owej); Listy H. Sienkiewicza do S.-K-owej w zbiorach Marii Korniłowicz.
Na podstawie materiałów epistolograficznych oraz relacji Marii Korniłowicz oprac.
Maria Bokszczanin