Górski Jakub (1585–1652), doktor obojga praw, profesor i rektor Akad. Krak., kanonik kapituły katedralnej. Ur. w Krakowie, jako syn Jana. Studia w Akad. Krak. rozpoczął w półr. zim. 1610 r., uzyskując bakalaureat w r. 1612 i mistrzostwo sztuk wyzwolonych w r. 1615. W rok później wysłany został jako nauczyciel do Kolegium Lubrańskiego w Poznaniu wraz z Janem Kromerem i Jakubem Gniadkowicem. Po czterech latach powrócił do Krakowa i w r. 1621 został powołany do Kolegium Mniejszego, podejmując równocześnie studia na Wydziale Prawa pod kierunkiem Jana z Krosna. W t. r. ogłosił pierwszą swą pracę z zakresu fizyki De erroribus visionis, dedykowaną Franciszkowi Zajerskiemu, ale rychło poświęcił się całkowicie nauce prawa, uzyskując wraz z tytułem bakałarza tego przedmiotu w r. 1624 godność seniora Bursy Prawników. Delegowany w styczniu 1626 r. wraz z Jakubem Bandorkowicem na sejm warszawski w sprawie zatargu Akad. Krak. z jezuitami, kontynuował po powrocie rozpoczęte studia, zdobywając w r. 1629 licencjaturę, a w kwietniu 1634 r. wraz z Bartoszem Januszewicem doktorat prawa. Odtąd jako profesor na katedrze novorum iurium, zaniedbawszy wyraźnie twórczość naukową, poświęcił się niemal wyłącznie karierze duchownej i działalności praktycznej w kancelarii kurii biskupiej, u boku bpa P. Gembickiego, stając się z czasem jego bliskim doradcą i zaufanym powiernikiem. W tym charakterze pełnił wiele odpowiedzialnych obowiązków, m. i. referenta kurii, sędziego synodalnego w r. 1634, sędziego surogata w konsystorzu krakowskim. Nagrodzony za te usługi kustodią w kolegiacie Wszystkich Świętych, protonotariatem apostolskim i kanonią katedralną (w r. 1642, po rezygnacji z uprzednio piastowanej plebanii w Mszanie), stanął G. w okresie groźnego zatargu bpa z uniwersytetem po stronie Gembickiego, za co był namiętnie zwalczany przez przeciwników. U schyłku życia w r. 1651 został G. wybrany rektorem uniwersytetu, zwiększając przez to swą niepopularność, w stronnictwie nieprzychylnym Gembickiemu. Spośród współczesnych profesorów zżył się jedynie bliżej z Tomaszem Piątkiem Świnarskim i Adamem Stefanidesem, których spuścizną gorliwie interesował się po ich śmierci. Sławiony przesadnie w panegirykach za swą uczoność, pozostawił zaledwie kilka dysertacji prawniczych z zakresu kanonistyki i rzymskiego prawa prywatnego. Zmarł 4 III 1652 r. w czasie zarazy. Pochowany został w kościele Wszystkich Świętych, gdzie za życia ufundował kanonię i altarię Bożego Ciała.
Estreicher; Łętowski, Katalog bpów krak., III 18; – Franke J. N., Jan Brożek, Kr. 1884; Wyczawski H., Piotr Gembicki bp krakowski, Kr. 1957; – Album stud. Univ. Crac., IV 20; Statuta nec non liber promotionum, 273, 276; Temberski S., Roczniki 1647–56, Wyd. W. Czermak, Kr. 1897, Script. Rer. Pol., XVI; – B. Jag.: rkp. nr 220, nr 225, nr 226 IV nr 2534 (tu wykład G-ego z r. 1636), nr 5359; Arch. UJ.: rkp. nr 18, nr 34, nr 49, nr 208.
Leszek Hajdukiewicz