Rogowicz Jakub Ignacy (1839–1896), lekarz warszawski. Ur. 15 VII w Kaliszu, był synem Jana i Antoniny z Amlerskich.
Po ukończeniu wyższej szkoły realnej w Kaliszu w r. 1857 R. studiował medycynę w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie; dyplom lekarza otrzymał w r. 1863, już po wcieleniu Akademii do Szkoły Głównej Warszawskiej jako jej Wydział Lekarski. W l. 1863–4 był lekarzem oddziałów powstańczych. Po upadku powstania styczniowego powrócił do Warszawy i w l. 1864–9 był asystentem kliniki położniczej i ordynatorem Szpitala Dzieciątka Jezus. W r. 1868 wspólnie z dr Henrykiem Bernhardem założył jeden z pierwszych prywatnych zakładów leczniczych dla kobiet (przy ul. Nowogrodzkiej 26), od r. 1879 pod jego wyłącznym kierownictwem.
Od r. 1866 R. był stałym współpracownikiem „Kliniki”, a od 1 I 1871 został redaktorem tego czasopisma. Po jego zamknięciu w r. 1872, zaczął od r. 1873 wraz z dr Karolem Bennim wydawać tygodnik „Medycyna”, był następnie jego redaktorem i wydawcą do końca 1881 r. (później należał do grona lekarzy-wydawców). W r. 1879 rozpoczął opracowywanie i wydawanie „Rocznika Medycyny Polskiej”, którego tytuł na żądanie cenzury rosyjskiej zmienił od t. IV w r. 1884 na „Rocznik medycyny krajowej”. W „Roczniku” umieszczał „Przegląd piśmiennictwa lekarskiego polskiego” (informacje bibliograficzne i streszczenia artykułów z czasopism polskich). Wydawanie „Rocznika” zakończył na tomie X w r. 1888. Na wniosek R-a Warszawskie Tow. Lekarskie kontynuowało bibliografię p.t. „Przegląd piśmiennictwa lekarskiego polskiego” (wychodzącego od r. 1878 staraniem tego Towarzystwa). R. położył duże zasługi dla rozwoju polskiej bibliografii lekarskiej, a idąc jego śladami młodsi lekarze opracowali bibliografię retrospektywną pt. „Wykaz oryginalnych prac lekarskich polskich za czas od r. 1831 do 1890” (W. 1897).
Wcześnie też R. zaangażował się w prace społeczno-lekarskie. Za jego radą zebrane podczas bankietu pożegnalnego Tytusa Chałubińskiego (22 II 1873) pieniądze, zamiast na album, przekazano na fundusz nagrody naukowej im. T. Chałubińskiego. R. zaprojektował statut i przekazał pieniądze; fundusz powstał oficjalnie 1 IV 1873 przy Warszawskim Tow. Lekarskim. Dostrzegając niedostatki w zakresie pomocy położniczej, zwłaszcza dla samotnych matek, R. przeprowadził w r. 1882 jako członek komisji szpitalnej, projekt założenia nowych przytułków położniczych dla ubogich kobiet w Warszawie i sprawą tą zajmował się jeszcze wielokrotnie. W pracy położniczej doceniał znaczenie aseptyki i w celu zwalczania gorączki połogowej opracował instrukcję dla akuszerek (W sprawie zapobiegania powstawaniu chorób połogowych, przepisy dla akuszerek..., „Medycyna” 1884). W r. 1890 wszedł do grona lekarzy-założycieli Zakładu Położniczego im. ks. Anny Mazowieckiej przy ul. Karowej. W grudniu 1872 R. został członkiem czynnym Warszawskiego Tow. Lekarskiego. W l. 1875–6 był redaktorem „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” i jednocześnie w r. 1876 p. o. sekretarza stałego Towarzystwa, a później w l. 1882–92 jako członek zarządu (w l. 1885–7 wiceprezes) zarządzał gmachem Towarzystwa przy ul. Niecałej. Za jego kadencji stanęła oficyna na tej posesji, pomnażająca dochody Towarzystwa. W l. 1876–91 był członkiem komitetu Kasy Wsparcia lekarzy, wdów i sierot po lekarzach; wybrany w styczniu 1891 na stanowisko zarządzającego Kasą Wsparcia, piastował je do śmierci. W r. 1882 wysunął projekt Kasy Wzajemnego Ubezpieczenia kapitału pośmiertnego dla wdów i sierot po lekarzach, ale nie uzyskał zatwierdzenia przez władze. R. ogłosił ok. 95 prac, głównie kazuistycznych z dziedziny ginekologii i położnictwa, poza tym z zakresu biografistyki i spraw społeczno-lekarskich; przetłumaczył kilka prac ginekologicznych z języka niemieckiego.
Rozwijał też działalność filantropijną, popierał wydawnictwa literatury ogólnej i społecznej. Z zamiłowaniem zajmował się rolnictwem w swej posiadłości pod Skierniewicami (w okresach wakacyjnych). Zmarł nagle 25 XI 1896 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwat. 71).
Z małżeństwa z Marią z Zawadzkich (1841–1939) miał R. synów: Wacława (zob.), Jana (zob.), Stefana (zob.), i córkę Jadwigę, zamężną Cholewińską-Laube (zm. 1971).
Fot. w: Album zasłużonych, lekarzy polskich, W. 1925, „Biesiada Liter.” 1896 nr 49 s. 366; – Konopka, Pol. bibliogr. lek., IX 81; Enc. Org. (1898–1904) XII 637 (błędne informacje); Ilustr. Enc. Trzaski; Biogr. Lexikon d. hervorr. Ärzte, Bd. IV 855; Kośmiński, Słown. lekarzów; – Chojna J. W., Zarys rozwoju polskiej bibliografii lekarskiej, „Problemy Lek.” T. 16: 1977 nr 2 s. 280; Hanecki M., Jakub Ignacy Rogowicz. W 125 rocznicę urodzin, „Arch. Hist. Med.” T. 27: 1964 nr 3 s. 263–4; Ostrowska T., Polskie czasopiśmiennictwo lekarskie w XIX wieku (1800–1900), Zarys historyczno-bibliograficzny, Wr. 1973; – „Kur. Warsz.” 1863 nr 23 s. 125; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 71: 1875 nr 2 s. 253–7; „Roczn. Lek.” 1885 s. 75; – Nekrologi, artykuły i wspomnienia pośmiertne: „Czas” 1896 nr 276, „Gaz. Lek.” R. 31: 1896 nr 49 s. 1325–6 (M. M. Zweigbaum), Kalendarz Lek. J. Polaka 1897 s. V, „Kron. Lek.” R. 17: 1896 nr 23 s. 1058, „Kur. Warsz.” 1896 nr 328, 329, „Medycyna” T. 24: 1896 nr 49 s. 1238–42 ([H. Dobrzycki] H.D.), „Nowiny Lek.” R. 8: 1896 nr 12 s. 785, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 93: 1897 nr 1 s. 286, nr 2 s. 552–4 (K. Rychliński), „Przegl. Lek.” R. 35: 1896 nr 49 s. 657 (A. Kwaśnicki), „Tyg. Ilustr.” 1896 nr 49 s. 973 ([B. Szerszyński] Sz.Br., fot.); – USC Warszawa-Śródmieście: Akt zgonu Nr 595 z r. 1896 z paraf. św. Aleksandra.
Jan W. Chojna