INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Jakub Rokossowski h. Glaubicz      Nagrobek podskarbiego wielkiego koronnego Jakuba Rokossowskiego znajdujący się w kolegiacie w Szamotułach - fot.: R. S Ulatowski, 1934 - domena publiczna - w zbiorach Narodowego Archiwum Cyfrowego - fragment.

Jakub Rokossowski h. Glaubicz  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1988-1989 r. w XXXI tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Rokossowski Jakub h. Glaubicz (ok. 1524–1580), poseł na sejmy, kasztelan śremski, podskarbi nadworny, potem koronny. Był synem Macieja i Anny Rąbińskiej.

W r. 1543 R. zapisał się na Uniwersytet we Frankfurcie n/Odrą. Po raz pierwszy posłował z Wielkopolski na sejm piotrkowski 1563/4. Był już wówczas (od r. 1558/9) podsędkiem poznańskim i cieszył się pewną popularnością, także w Małopolsce; Mikołaj Rej poświęcił mu w swoim „Zwierzyńcu” (1562) nader pochlebne strofy. Na sejmie (ok. 10 XII 1563), wspólnie ze Stanisławem Spławskim, wówczas kaszt. krzywińskim, dostał w dzierżawę na okres trzech lat (od 1 I 1564 do 31 XII 1566) cła nowe i stare w Wielkopolsce i Małopolsce z obowiązkiem uiszczania 4500 złp. rocznie do skarbu królewskiego. Ponownie posłował R. na sejm lubelski 1566 r. (z woj. poznańskiego) i na sejm 1567 (z woj. kaliskiego). W r. 1568, po śmierci star. generalnego wielkopolskiego Jakuba Ostroroga był przez krótki okres surrogatorem poznańskim. Dzierżawa ceł była R-emu i Spławskiemu przedłużona. Dn. 13 XI 1568 rozliczali się oni w Warszawie z arendy ceł za r. 1567. Dość aktywnie działał R. na sejmie lubelskim w r. 1569. Podczas dyskusji nad warunkami unii Polski z Litwą zajmował raczej pojednawcze stanowisko i starał się łagodzić postawę posłów małopolskich. Podczas tego sejmu otrzymał zgodę na wykupienie star. ostrzeszowskiego po śmierci S. Spławskiego z prawem dożywocia, podpisał akt unii polsko-litewskiej i przywiesił doń swą pieczęć. Wkrótce po sejmie lubelskim awansował na podkomorzego poznańskiego; z tym tytułem posłował z woj. poznańskiego na sejm 1570 r. W lutym 1571 był w Warszawie i 5 II zapewnił sobie przedłużenie dzierżawy ceł na l. 1573–8. Po raz ostatni posłował na sejm w r. 1572 i zapewne zaraz po sejmie otrzymał kaszt. śremską po Andrzeju Opalińskim, mianowanym marszałkiem nadwornym kor.

Podczas pierwszego bezkrólewia odgrywał R. dość ważną rolę, głównie z racji dysponowania sumami z ceł. Dn. 19 VII 1572 był na zjeździe w Krakowie i zobowiązał się wówczas pokryć zaległy żołd zaciężnych (przypominano mu o tym zobowiązaniu na zjeździe szlachty krakowskiej i sandomierskiej w Wiślicy 17 XII t.r.). Opowiadając się za współdziałaniem z Małopolanami podzielał R. zarazem obawy zebranych na zjeździe w Kole (15–18 X 1572) i podpisał jego uchwały, m. in. przestrzegające Małopolan przed samowolną elekcją. W Kole został R. deputatem ziemi poznańskiej do boku star. gen. Wojciecha Sędziwoja Czarnkowskiego. W styczniu 1573 uczestniczył w sejmie konwokacyjnym, złożył podpis pod konfederacją warszawską «de religione» (ponowił go na sejmie elekcyjnym). Przed sejmem elekcyjnym posłowie cesarscy Wilhelm z Rozemberka i Wacław z Persztyna zabiegali o jego poparcie dla kandydatury habsburskiej. Stanowisko R-ego podczas elekcji nie rysuje się jasno. Świętosław Orzelski zaliczył go do piastowskiego stronnictwa, określił nawet mianem jednego z przywódców tej licznej grupy obok Jana Tomickiego i Andrzeja Górki. Dn. 8 V 1573 wraz ze Stanisławem S. Czarnkowskim został R. – także wg Orzelskiego – wyznaczony do przedstawienia szlachcie kandydatury arcyks. Ernesta Habsburga. Ostatecznie sygnował wybór Henryka Walezego. Wkrótce po sejmie elekcyjnym był w Krakowie i wraz z bpem krakowskim Franciszkiem Krasińskim i woj. podolskim Mikołajem Mieleckim czuwał nad przygotowaniami do koronacji Henryka Walezego i pogrzebu Zygmunta Augusta. Kontaktował się w tym czasie z Andrzejem Dudyczem. R. był na sejmie koronacyjnym i w krótkim okresie panowania Henryka umocnił swoją pozycję w administracji skarbowej. Mianowany podskarbim nadwornym, wziął 21 V 1574 za 10 800 złp. na trzy lata w dzierżawę star. krzepickie od miecznika kor. Mikołaja Wolskiego.

Z nastaniem drugiego bezkrólewia R. został pozyskany przez agentów habsburskich. O nawiązanie z nim kontaktu postarał się m. in. Jerzy ks. legnicki, zachęcony przez cesarza do szukania zbliżenia z panami polskimi. W jesieni 1574 R. należał do zwolenników brata cesarskiego arcyks. Ferdynanda i w ich imieniu porozumiewał się z Andrzejem Dudyczem. Podkreślał, że żadna inna osoba z domu habsburskiego, a już zwłaszcza arcyks. Ernest, nie znajdzie poparcia w Rzpltej. Na początku r. 1575 cesarz, lekceważąc te przestrogi i nalegając na wybór Ernesta, zwracał się do R-ego z zaleceniem, aby starał się zjednać dla Ernesta Andrzeja i Stanisława Górków, Andrzeja Opalińskiego i Jana Tomickiego. Wydaje się, iż R. był w końcu gotów przystać na Ernesta i nawet, ulegając perswazji Dudycza, zamierzał przystąpić do zaciągania wojska w celu przeforsowania jego wyboru. Jednakże wobec braku spodziewanego poparcia finansowego dla stronników Ernesta poszedł R. za Opalińskim i znalazł się w gronie optujących na rzecz wyboru samego cesarza Maksymiliana II. Na zjeździe w Stężycy (maj 1575) trzymał się Opalińskiego, popierał wysuwany przezeń projekt głosowania na elekcji województwami, a gdy wniosek ten został odrzucony przez szlachtę, odmówił (1 VI), podobnie jak Opaliński, udania się do koła wielkopolskiego na wezwanie szlachty, obstając przy elekcji w szopie. Zaraz po rozjechaniu się zjazdu (czerwiec) dostał R. list od cesarza z zaleceniem zjednania dla Ernesta Piotra Zborowskiego. Dn. 17 VII t.r. Jakub Ponętowski donosił Maksymilianowi II o życzliwości R-ego dla kandydatury habsburskiej. W sierpniu był R. na zjeździe Wielkopolan w Środzie i nalegał na obesłanie konwokacji zwołanej przez prymasa Jakuba Uchańskiego na 3 X, nawet, współdziałając ze Stanisławem S. Czarnkowskim, usiłował wbrew sprzeciwowi szlachty «mianować» posłów na ten zjazd.

Podczas elekcji R. wygłosił 21 X mowę przeciw kandydaturze Piasta i postulował obranie króla z domu habsburskiego. Nie wymienił wprawdzie wówczas cesarza, lecz fakt, iż do odrzuconych «Piastów» zaliczył infantkę Annę Jagiellonkę, zdaje się wskazywać o niechęci do Ernesta, którego wybór wiązano z obowiązkiem poślubienia Anny. Dn. 18 XII podpisał akt prymasa ogłaszający wybór na króla cesarza. Wyznaczono go wówczas w skład mającego się udać po Maksymiliana II poselstwa; wedle Orzelskiego wymówił się jednak od tej misji. Zdaje się też, że nie kwapił się R. z finansowaniem przygotowań do wprowadzenia Maksymiliana na tron polski, a wiadomo, że dysponował kapitałem, ponieważ właśnie wówczas wziął w zastaw od gromadzących pieniądze zwolenników Stefana Batorego kubki srebrne ze skarbu kor. za 10 tys. złp., zawarowawszy sobie zarazem wysokie oprocentowanie sumy (10%). Prawdopodobnie uczestniczył R. w zjeździe cezarian odbytym 29 II 1576 w Łowiczu u Uchańskiego. Należał do grupy senatorów pragnących doprowadzić do porozumienia z batorianami, był sygnatariuszem poselstwa, które 13 III przybyło do Krakowa z propozycją ugody. W początku czerwca t.r. kamera śląska zwracała się do R-ego o pośrednictwo w dostarczeniu przesyłki dla przebywających w Polsce agentów cesarskich. R. był już jednak zdecydowany uznać Stefana Batorego i w poł. czerwca przybył do Rawy w celu spotkania z jadącym do Warszawy królem. Złożona w Rawie przez R-ego deklaracja poddaństwa została przyjęta, w kilka dni później złożył on w Warszawie oficjalną przysięgę, jako następny po Andrzeju Opalińskim.

Zatrzymany na urzędzie podskarbiego włączył się R. do umacniania panowania Stefana służąc pożyczkami na wojnę z Gdańskiem. W czasie sejmu toruńskiego przedłożył rozliczenie z dzierżawy ceł za l. 1574–5. Po sejmie pozostał przez pewien czas przy królu zajęty czynnościami skarbowymi. Zadbał zarazem o swoje interesy. Dn. 1 I 1577 uzyskał potwierdzenie i przedłużenie dzierżawy ceł do końca r. 1579, przy czym – jak to wyrażono w umowie – pragnąc przyjść z pomocą ojczyźnie i widząc trudności skarbu zaoferował podniesienie rocznej opłaty dzierżawnej o 5 tys. złp. Zarazem wpłacił 10 tys. złp. na konto dzierżawy za rok 1577. Ponadto wykupił klejnoty kor., a mianowicie jednorożca oraz koronę królewską oddane w czasie bezkrólewia w zastaw Janowi Tarle za sumę 24 tys. złp. Należną Tarle kwotę zapisał R. na swoich dobrach. Z wykupionych klejnotów przekazał królowi jedynie jednorożca, koronę miał zatrzymać w swojej pieczy, aż do czasu zwrócenia mu sumy zastawnej z dochodów celnych (umowa z 1 I 1577). Brał R. udział w konwokacji senatorów we Włocławku w marcu 1577. Otrzymał wówczas, wraz ze Stanisławem Gostomskim, przywilej na dostawy żywności dla zgromadzonego pod Gdańskiem wojska. Przywilej pozostał jednak na papierze, ponieważ zainteresowanym nie udało się opanować żywiołowego handlu.

W lutym 1578 był R. na sejmie w Warszawie, 12 V t.r., jako jeden z komisarzy królewskich odbierał w Poznaniu przysięgę od Andrzeja Opalińskiego, obejmującego star. generalne wielkopolskie, we wrześniu jeździł na sejmik średzki, aby – w myśl zaleceń Opalińskiego – zapobiec próbie obalenia uchwały poborowej. Współpracy R-ego z Opalińskim oraz ich interesom służył sekretarz królewski ks. Jan Piotrowski (zob.), siostrzeniec podskarbiego i zarazem zaufany klient Opalińskiego. W końcu grudnia 1578 był R. przy królu w Krakowie; 30 XII, nazajutrz po złożeniu podskarbstwa kor. przez Hieronima Bużeńskiego, otrzymał R. ten urząd, został zaprzysiężony i przejął skarbiec kor. «Kontent król i ludzie, jako baczę, z nowego podskarbiego. Pieniędzy nieborak na ten wyjazd gromadę wielką nabyć musiał, widzę, że się chce w tym urzędzie poczuwać» – pisał ks. Piotrowski do Opalińskiego. Przywilej na podskarbstwo kor. został wystawiony w Grodnie 25 II 1579. Nie od razu też złożył R. kasztelanię śremską, która dopiero 4 II 1580 nadana została Rafałowi Leszczyńskiemu. Wiosnę t. r. spędził R. przy królu. Właśnie wówczas, w okresie najgorętszych przygotowań do inflanckiej kampanii, doszło w Wilnie 9 V do zawiązania spółki w celu uruchomienia warzelni soli w Bydgoszczy. Obok R-ego i dwóch jeszcze udziałowców (Prospero Provana i Szymon Ługowski) wszedł do niej król, ale jedynie jako uczestnik zysku mając zapewniony udział w postaci 1/4 dochodu. W czerwcu t.r. był R. w Rawie przy odbieraniu kwarty. Na sejmie warszawskim 1579/80 przedłożył rozliczenie ze swoich agend skarbowych (m. in. z rachunków skarbu nadwornego) za l. 1575–9 oraz z arendy ceł za l. 1578–9; pokwitowanie otrzymał 6 II 1580. W związku z przeprowadzoną podczas tego sejmu zmianą ordynacji menniczej objął R. 5 I 1580, wspólnie z Piotrem Zborowskim, zarząd mennicy kor. Mieli ją odtąd prowadzić na własny rachunek (z prawem oddania w dzierżawę) w zamian za uiszczanie do skarbu podatku w wysokości 15 gr od każdej przebitej grzywny srebra. W ciągu najbliższego półrocza nastąpiło podniesienie wydajności olkuskiej mennicy. Z sygnaturą R-ego bito w niej dwutalary, talary oraz najbardziej dochodową monetę – trojaki i szelągi. O przedsiębiorczości i zmyśle organizacyjnym R-ego świadczy nieomal równoczesne zwiększenie zaangażowania w przemyśle solnym. Być może szybki rozwój bydgoskiej warzelni zachęcił R-ego do wzięcia w dzierżawę żup krakowskich, przy czym ofiarował on skarbowi o wiele korzystniejsze warunki niż dotychczasowy dzierżawca P. Provana. W myśl umowy z 12 II 1580 miał R. płacić tytułem dzierżawy 50 tys. złp. rocznie i 6 tys. złp. kwarty, a ponadto brał na siebie obowiązek wypłacania zapisanych na żupach uposażeń różnych osób oraz opłacanie personelu zatrudnionego w żupach. Przezorny R. postarał się jednak u króla o pisemne zobowiązanie (17 II 1580), iż nie będzie obciążał żup nowymi zapisami. Wkrótce po objęciu żup przedstawił R. raport o stanie kopalń, stwierdzając ich zły stan i ostrzegając o niebezpieczeństwie grożącym w wyniku ich spustoszenia. T.r. (12 II) przedłużono R-emu dzierżawę ceł na okres jednego roku na poprzednich warunkach. Można sądzić, iż właśnie sprawnemu administrowaniu cłami zawdzięczał R. dochód pozwalający mu na wywiązywanie się z świadczeń wobec skarbu, na udzielanie pożyczek królowi i na nowe inwestycje. Cieszył się przy tym dobrą opinią, prawie nie wnoszono zażaleń na jego działalność jako celnika (o wybieranie cła wg instruktarza «który za podskarbstwa p. Rokossowskiego był w używaniu» upominał się np. średzki sejmik jeszcze w r. 1600, a łęczycki w r. 1604).

Miał R. dobre zabezpieczenie dla swoich finansowych operacji w zgromadzonych posiadłościach ziemskich. Ujawniony w rejestrach poborowych z l. 1578–80 stan posiadania przedstawiał się wcale okazale. Dobra R-ego skupiały się przede wszystkim w woj. poznańskim: w pow. kościańskim należały doń części w rodzinnym Rokosowie i Żytowiecku, w pow. poznańskim leżał kupiony w r. 1579 od Stanisława Górki klucz szamotulski, a to części miasta Szamotuły, wieś Gąsawa, części we wsiach: Gaj, Gałowo, Jastrowie, Kępa, Nowawieś, Szczuczyn oraz dwa młyny: Grabowy i Mędzonowski (w styczniu 1580 na prośbę R-ego oraz Jana Świdwy Szamotulskiego, współwłaściciela Szamotuł, nadał król prawo do odbywania w tym mieście 2 jarmarków). Drugi kompleks stanowiło miasto Sieraków z wsiami: Bukowiec, Chorzępowo, Góra, Jaroszewo, Kłosowice, Tuchole, Stary i Nowy Zatom a nadto Ryżyn, Grobia, Kaczlino i część w Brodziszewie. W pow. wschowskim miał R. Stare i Nowe Długie, w woj. kaliskim był dziedzicem miasteczka Margonin (w r. 1567 przyznano mu powiększenie liczby dni targowych w okresie jarmarków), w Poznaniu miał dom przy ul. Psiej (1565). Z trzymanego star. ostrzeszowskiego płacił jedynie kwartę.

R. był prawdopodobnie wyznawcą luteranizmu i w r. 1570 wysłał poselstwo na synod generalny protestantów w Sandomierzu. Nie był jednakże aktywny w ruchu wyznaniowym. Kościół parafialny w Szamotułach pozostawał w rękach braci czeskich, ale na mocy ugody z r. 1575 miał on być użytkowany także przez katolików i w związku z tym R. prezentował w r. 1579 plebana. Andrzej Trzecieski w elegii „De sacrosancti Evangelii…” chwalił nie tyle oddanie R-ego dla spraw wiary, ile «wymowę» i «wielki talent», szczególne zaś uznanie wyrażał dla działań na polu skarbowym, gdy wymieniał R-ego jako uczestnika uroczystości weselnych w Krakowie 29 VI 1580 z okazji ślubu Piotra Bużeńskiego z Zofią Myszkowską („Epithalamium”). R. zmarł nagle 13 VII 1580 w Krakowie (wedle epitafium w wieku 56 lat), pochowany został w kościele w Szamotułach, gdzie staraniem ks. Piotrowskiego wzniesiono mu marmurowy pomnik zaprojektowany przez Hieronima Canavesiego.

R. był żonaty dwukrotnie: jego pierwszą żoną była Katarzyna z Gościejewskich, drugą (ok. 1574), Regina, córka Janusza Kościeleckiego (zob.), wyszła ona powtórnie za mąż za Wojciecha Mycielskiego. Z pierwszego małżeństwa pozostawił syna Jana (zm. przed r. 1603) oraz córki: Katarzynę, 1. v. za Adamem z Sielca Witosławskim, 2. v. za Mikołajem Mielżyńskim, kaszt. gnieźnieńskim (zob.), i Annę, żonę Łukasza Rydzyńskiego.

Głównym realizatorem testamentu i opiekunem dzieci R-ego był ks. Piotrowski. Na spadkobierców R-ego spadły trudne obowiązki dokonania rozliczeń ze skarbem kor. Najwcześniej, bo 12 III 1581 uzyskali oni pokwitowanie z arendy ceł. Spłaty z tytułu dzierżawy żupnej ciągnęły się kilka lat.

 

Nagrobek z postacią R-ego w kościele w Szamotułach (Katalog zabytków sztuki w Pol., V z. 23 fig. 122, Sinko K., Hieronim Canavesi, „Roczn. Krak.” T. 27: 1936 s. 140, 141, 144); – Estreicher; Niesiecki; Paprocki; – Bidlo, Jednota Bratrská, č. 2, 3; Bieniaszewski A., Urzędnicy wielkopolscy XVI–XVIII wieku, Wr. 1987; Demel B., Liczmany mennicze zwane podskarbiówkami, Kr. 1911 s. 22; Kaniewska J., Małopolska reprezentacja sejmowa za czasów Zygmunta Augusta, W.–Kr. 1974 tabl. 1; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II; Pawiński A., Skarbowość w Polsce i jej dzieje za Stefana Batorego W. 1881 (Źródła Dziej., VIII) s. 49–51, 78–9, 98–100, 122, 248–9, 258, 270, 449; Reyman J., Mennica olkuska 1579–1601, Wr. 1975; Siemieński J., Drugi akt konfederacji warszawskiej 1573, Kr. 1930 (Rozpr. PAU Wydz. Hist. Filoz., t. 67); Wierzbowski T., Zabiegi cesarza Maksymiliana II o koronę polską, „Ateneum” (W.) T. 3: 1879 s. 440, T 4: 1879 s. 63, 66, 77, 88; Wotschke T., Polnische Studenten in Frankfurt, „Jahrbücher f. Kultur u. Geschichte der Slaven” NF Bd 5: 1929 s. 230; Zakrzewski W., Po ucieczce Henryka, Kr. 1878 s. 265, 292–3; – Acta Historica, XI (indeks oraz s. 122, 131, 138, 146); Akta historyczne do panowania Stefana Batorego, W. 1881 s. 216–17, Bibl. Ord. Krasińskich, V–VI; Akta podkancl. Krasińskiego, I–III; Akta sejmikowe woj. krak., I; Akta sejmikowe woj. pozn., I; Akta synodów różnowierczych, II; Akta Unii; Arch. Zamoyskiego, I, III; Dnevnik Lublinskago sejma 1569 goda, S. Pet. 1869; Elementa ad fontium editiones, LIX; Kronika z czasów króla Stefana Batorego, Kr. 1939, Arch. Kom. Hist., XV; Lustracja województw wielkopolskich i kujawskich 1564–1565, Bydgoszcz 1961 I; Mater. do dziejów piśmiennictwa, I; Matricularum summ., V 3737, 3891, 3892, 9299, 9929, 10203, 10576; Mon. Pol. Vat., IV; Pisma polityczne z czasów pierwszego bezkrólewia, Kr. 1906 s. 525; Prawa, przywileje i statuta m. Kr., I; Przezdziecki, Jagiellonki, IV; Rej M., Zwierzyniec, Kr. 1895 Bibl. Pisarzów Pol., nr 30; Script. Rer. Pol., XXII (Orzelski, Bezkrólewia ksiąg ośmioro); Transakcje chłopami w Rzeczypospolitej szlacheckiej, Wyb. J. Deresiewicz, W. 1959; Trzecieski A., Carmina, Oprac. J. Krokowski, Wr. 1958; Wiadomości do dziejów polskich z archiwum prowincji szląskiej, Zebrał A. Mosbach, Wr. 1860 s. 101–2, 105, 136, 140; Źródła Dziej., IX (Księgi podskarbińskie), XI (Metryka kor.), XII (rejestr poborowy Wielkopolski); – AGAD: Metryka Kor. t. 113 k. 168–170, 172–174v., 515–517v., t. 115 k. 122v.–128, t. 123 k. 142, 161, 182v.–183, 243v., 248–250, 783–85, t. 124 k. 56v.–57, 136–137; AP w Kr.: Castr. Crac., 108 s. 1444, 117 s. 92, 234, 240; AP w P.: Poznań Grodz. 15 k. 370v., 471, 21 k. 433, 135 k. 410, 142 k. 695, 146 k. 440v.; B. Czart.: rkp. 1664 IV s. 234–235; B. PAN w Kr.: rkp. 8327 s. 106–7; Haus-Hof-u. Staatsarchiv w Wiedniu: Ungarn, Allg. Akt., Fasc. 101 102 (listy Dudycza z r. 1573); – Informacje: Jolanty Dworzaczkowej, Włodzimierza Dworzaczka i Sławomira Leitgebera z P.

Halina Kowalska

 

 

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.    

 

 
 

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

uniwersytet we Frankfurcie nad Odrą, unia lubelska 1569, elekcja Henryka (de Valois) 1573, pożyczki dla króla, konfederacja warszawska 1573, sejm 1569, lubelski, bezkrólewie po wyjeździe i detronizacji Króla Henryka, sejm 1576 zwyczajny, toruński, starostwo krzepickie (Woj. Krakowskie), sejm 1574 koronacyjny, krakowski, bezkrólewie po śmierci Zygmunta II Augusta, sejm 1573 elekcyjny, warszawski, pod Kamieniem, sejm 1572, warszawski , sejm 1573 konwokacyjny, warszawski, sejm 1578, zwyczajny, warszawski , posłowanie z Woj. Poznańskiego, sejm 1566, lubelski, sygnatariusze Unii Lubelskiej 1569, sygnatariusze Konfederacji Warszawskiej 1573, sejm 1563-1564 warszawski, sejm 1567, piotrkowski, sejm 1562-1563 egzekucyjny, piotrkowski, sejm 1570, warszawski, teść - Wojewoda Sieradzki, podskarbiostwo nadworne koronne, urzędy ziemskie poznańskie, teść - Wojewoda Brzeski kujawski, klejnoty koronne, pozyskiwanie przywilejów na targi, sprawa sposobu elekcji króla, sejmiki średzkie, posłowanie z Wielkopolski, dobra w Pow. Poznańskim, posiadanie domu w Poznaniu, koronacja Henryka de Valois na króla Polski 1574, posiadanie młynów, żupy solne krakowskie, dobra w Pow. Kościańskim, dobra w Pow. Wschowskim, pogrzeb Zygmunta II Augusta 1574, zjazd stężycki 1575, podskarbiostwo wielkie koronne, kandydatura ces. Maksymiliana II na króla Polski 1575, dobra w Woj. Kaliskim, osoby z dzieł Mikołaja Reya, posłowanie z Woj. Kaliskiego, elekcja Ces. Maksymiliana II na króla Polski 1575, dobra szamotulskie, dobra w Woj. Poznańskim, teść - Kasztelan Bydgoski, synod generalny protestancki w Sandomierzu 1570, kasztelania śremska, zjazd w Kole 1572, starostwo ostrzeszowskie (Woj. Sieradzkie), dzierżawa ceł, dzierżawa ceł, sejm 1579-1580, zwyczajny, warszawski, nagrobki autorstwa Hieronima Canavesiego, małżeństwa - 2 (osób zm. w XVI w.), teść - starosta w Woj. Inowrocławskim, teść - starosta w Woj. Poznańskim, zięć - Kasztelan Gnieźnieński, zięć - Kasztelan Biechowski, zięć - urzędnik ziemski, sejmy XVI w. (3 ćwierć), sejmy XVI w. (4 ćwierć)
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Chmura tagów

Postaci powiązane

   
    Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.