Doruchowski Wierzbięta Jakub, h. Niesobia († 1640), syn Macieja i Katarzyny Sulisławskiej, pochodził z dawnego, ale niezamożnego rodu, osiadłego w pow. ostrzeszowskim w Wielkopolsce. Studia średnie ukończył, zdaje się, w kraju, po czym w Padwie w l. 1608–11 studiował prawo; piastował tam dwukrotnie urząd konsyliarza nacji polskiej. Po powrocie do kraju obrał karierę duchowną i w r. 1614, mimo tego że posiadał dopiero święcenia niższe, został scholastykiem kapituły poznańskiej. W następnych latach nie odgrywał D. dłuższy czas poważniejszej roli. Dopiero w r. 1627 spotykamy go na stanowisku kantora warszawskiej kapituły, w tym czasie jest już też sekretarzem królewskim. W maju r. 1631 został archidiakonem warszawskim i tu dał się poznać bliżej nowemu królowi Władysławowi IV, który wysłał go w lutym r. 1635 wraz ze Stef. Zadorskim na ważny sejm wschodnio-pruski w Świętosiekierce (Heiligenbeil). Misja była trudna, posłowie bowiem mieli skłonić stany pruskie do oddania obrony Prus Książęcych w ręce królewskie. Cel ten osiągnięto tylko częściowo, bo stany obawiały się narażać elektorowi. Gdy sejm pruski został ponownie w maju t. r. zwołany do Zalewa (Saalfeld), udał się tam znowu D. wraz z Zadorskim i nakłaniał stany do uchwalenia jak największych podatków. Król musiał być zadowolony z działalności D-go, skoro w listopadzie r. 1635 mianował go referendarzem koronnym. W rok później zjawił się D. raz jeszcze jako poseł królewski wraz z M. E. Denhoffem i Zadorskim na sejmie pruskim w Królewcu, by uzyskać od stanów uchwalenie podatków na zapłacenie królowi odszkodowania za wydatki poniesione w związku z organizowaniem obrony Prus w r. 1635. Jako referendarz zjednał sobie dzięki swej gruntownej wiedzy szacunek senatorów. Zmarł w sile wieku w lipcu r. 1640.
Boniecki, Herbarz; Korytkowski, Prałaci i kanonicy katedry gnieźnieńskiej; Windakiewicz St., Metryka nacji polskiej w Padwie, Kr. 1888; Brillo A., Gli stemmi degli studenti polacchi nell’Università di Padova, Padova 1933, Radziwiłł A. St., Pamiętniki, P. 1839, II 8, 21, 299; Breysig K., Die Entwicklung d. preuss. Ständethums, Urkunden u. Aktenstücke XV; Czapliński W., Polska a Prusy w latach 1632–1648 (rkp.).
Władysław Czapliński