Jan (2. poł. XIII w.), opat klasztoru cystersów w Wąchocku, potem w Sulejowie. Opatem wąchockim został po 22 I 1284 r. jako następca Szymona. Przewodniczył komisji złożonej z opatów cysterskich: Stefana z Koprzywnicy, Baldwina ze Szczyrzyca i Mikołaja z Byszewy, powołanej przez kapitułę generalną zakonu w Citeaux dla ostatecznego uśmierzenia sporu, jaki rozgorzał pomiędzy klasztorem w Sulejowie i jego francuskim nurtem cystersów z Morymundu, związanym z Łokietkiem i arcybiskupem Jakubem Świnką, a między nurtem niemieckim cystersów, sympatyzującym z Krzyżakami. Przedmiotem sporu był klucz dobrowski (pięć wsi) i majątek opustoszałego opactwa św. Gotarda w Szpetalu (osiem wsi) oraz, jak się zdaje, prawo do prowadzenia misji w Prusach. J. doprowadził do zawarcia ugody w Sulejowie (10 III 1285), na mocy której konwent sulejowski przeniósł się do Byszewy, zatrzymując w swym posiadaniu sporne dobra, zaś klasztor w Sulejowie i jego majątek obsadzili cystersi z Wąchocka. J. został sam opatem konwentu sulejowskiego, ustępując w Wąchocku miejsca prawdopodobnie Idziemu (10 III – 23 VI 1285). Rozwinął ożywioną działalność gospodarczą oraz prawno-administracyjną, dbając o dochody ze wsi i miast opactwa. Starał się o prawo miejskie dla Sulejowa i wzniósł tamże kościół parafialny. J. był wiernym stronnikiem Łokietka, w którego szeregach walczył wraz z wystawionymi przez klasztor zbrojnymi przeciw Wacławowi II, tracąc skarbiec i dyplomy klasztorne podczas zdobycia i spalenia Sieradza przez wojska czeskie 28 IX 1292 r. Po katastrofie Łokietka J. został zapewne usunięty ze stanowiska przez okupację czeską i niedługo potem zmarł, gdyż 26 IV 1293 r. pojawia się już w Sulejowie inny opat, Alberyk.

Mitkowski J., Początki klasztoru cystersów w Sulejowie, P. 1949 s. 108–9, 122, 221–4, 282–3, 285, 311–2, 368; Niwiński M., Średniowieczni opaci klasztoru wąchockiego, Kr. 1931 s. 8–10; Nowacki J., Opactwo św. Gotarda w Szpetalu, Gniezno 1934 s. 221 i n., 279 i n.

Józef Mitkowski