Babirecki Jan (1855–1902), autor map historycznych Polski, urodził się w Tarnobrzegu 16 V 1855 jako syn Ludwika B., lekarza, i Róży z Korczewskich. Do szkół uczęszczał w Przemyślu i Krakowie, gdzie po zdaniu egzaminu dojrzałości zapisał się na Uniw. Jagiell. Przerwawszy studja, wyjechał jako nauczyciel prywatny na Podole ros. Po paru latach pracy pedagogicznej osiadł w Krakowie, gdzie założył i prowadził pensjonat dla uczniów szkół średnich oraz w latach 1895–96 prywatne gimnazjum męskie. Równocześnie oddawał się pracy naukowej w zakresie kartografji historycznej. Żonaty był (1889) z Marją z Kiernickich. Dotknięty przewlekłą chorobą serca, zmarł 28 VII 1902 w Pstrągowej pod Rzeszowem. B. był autorem kilku map historycznych Polski, źródłowo opracowanych, które wartością naukową wybijały się ponad poziom współczesnych, przeważnie kompilacyjnych publikacyj historycznokartograficznych polskich. Główną z tych map jest Polska w r. 1771, wydana w Krakowie w r. 1896, odznaczająca się obfitością materjału topograficznego i estetycznem wykonaniem (2 wyd.). Inne: Polska wieku XV, Rzeczpospolita Polska wieku XVII i Ziemie Polskie po Kongresie wiedeńskim wyszły w r. 1897 jako załączniki do Dziejów Narodu Polskiego Wł. Grabieńskiego (Wł. Smoleńskiego). Podobnie jak ten podręcznik tak i mapy historyczne B-go odegrały ważną rolę w akcji samokształcenia ówczesnej generacji młodzieży polskiej, szukającej wiedzy o przeszłości Polski poza szkołą zaborców. W rękopisie pozostawił B. mapę Słowiańszczyzny w X wieku (zb. P. Ak. Um.) z niedokończonym tekstem.

Jerzy Smoleński