Smogorzewski Jan Dominik (1913–1992), inżynier architekt, urbanista, docent Instytutu Kształtowania Środowiska w Warszawie. Ur. 1 VII w Warszawie, był synem Janusza (1879–1935), prawnika, i Zofii z Anców.
Po ukończeniu w r. 1931 Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie S. podjął studia na Wydz. Architektury (sekcja urbanistyczna) Politechn. Warsz. Po śmierci ojca naukę łączył z zajęciem zarobkowym w pracowni architekta Stanisława Płoskiego. W r. 1938 otrzymał II nagrodę w konkursie na projekt przystanku autobusowego w Lublinie. Podczas okupacji niemieckiej S. pracował jako technik budowlany w Inspekcji Budowlanej Zarządu m. st. Warszawy (październik – grudzień 1939), szklarz w przedsiębiorstwie szklarskim Karola Smogorzewskiego (grudzień 1939 – czerwiec 1941), kierownik tapicerni w warsztatach meblarskich inż. Jan Stefanowicza (czerwiec 1941 – sierpień 1944). W czasie powstania warszawskiego 1944 r. był technikiem budowlanym w tworzonej wówczas inspekcji budowlanej dzielnicy Południowej. We wrześniu 1944 Niemcy skierowali go na dwa tygodnie do obozu pracy w Byczkach koło Skierniewic. Następnie był noszowym w szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Wilczej 36. W grudniu 1944 był zatrudniony jako architekt w firmie inż. Duszyńskiego w Piotrkowie.
Od stycznia 1945, z polecenia architekta Jana Zachwatowicza, S. pracował w Biurze Odbudowy Stolicy (BOS), początkowo w Wydz. Inwentaryzacji i Statystyki, następnie od 15 III t. r. w Wydz. Urbanistyki jako technik, architekt, projektant, a od r. 1948 jako kierownik Pracowni Planu Warszawskiego Zespołu Miejskiego Dyrekcji Planowania Przestrzennego, potem kierownik Pracowni Zalesień. Brał udział w inwentaryzacji zniszczeń wojennych, opracowywaniu planu ogólnego Warszawy i Warszawskiego Zespołu Miejskiego, sporządzaniu dokumentacji zalesień obszaru otaczającego Warszawę i projektowaniu zieleni miasta. W marcu 1949 zdał egzamin dyplomowy na Politechn. Warsz. i uzyskał stopień magistra inżyniera architekta. Po likwidacji BOS, w l. 1952–68 pracował w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Wodnego «Hydroprojekt» jako inżynier projektant i kierownik Pracowni Planów Regionalnych, a po jej likwidacji kierownik Zespołu Urbanistycznego. Równocześnie od 1 XI 1957 był zatrudniony w Inst. Urbanistyki i Architektury (IUA), początkowo w charakterze pracownika inżynieryjno-technicznego, potem asystenta (od r. 1959) i adiunkta (od r. 1962). Stopień doktora nauk technicznych uzyskał 19 XII 1972 na Wydz. Architektury Politechn. Warsz. na podstawie napisanej pod kierunkiem Hanny Adamczewskiej-Wejchert dysertacji pt. Układ terenów otwartych w dużych miastach jako element ich konstrukcji (druk. pt. System terenów otwartych jako element konstrukcji miasta, W. 1974). Stanowisko docenta w IUA otrzymał w r. 1975. Po włączeniu IUA w nowo utworzony w r. 1974 Inst. Kształtowania Środowiska (IKŚ) pracował tu w Zakładzie Ekologicznych Podstaw Kształtowania Środowiska i od r. 1979 kierował Pracownią Planowania Rozwoju Sieci Osadniczej w Zakładzie Planowania Przestrzennego. Po przejściu na emeryturę w r; 1984 był konsultantem w IKŚ, a po podziale IKŚ w r. 1986 na Inst. Ochrony Środowiska i Inst. Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, S. był w tym ostatnim konsultantem i głównym specjalistą, zatrudnionym na połowie etatu.
S. opracował wiele projektów samodzielnie, a także w ramach prac zespołów, którymi wielokrotnie kierował. Brał udział w pracach dotyczących dużych inwestycji wodnych, m. in. stopni wodnych w Dębem i Wyszogrodzie, nad stroną urbanistyczną: drogi wodnej Wschód-Zachód, kanału Żerań-Zegrze, kaskady Dolnej Wisły. Opracował plany zagospodarowania przestrzennego: Doliny Bugu, otoczenia stopnia wodnego we Włocławku i w Niedzicy na Dunajcu, ośrodka rekreacyjnego w Zemborzycach koło Lublina (zalew na Bystrzycy), Kampinoskiego Parku Narodowego, pasma uzdrowiskowego Nieszawa–Ciechocinek–Toruń. W ostatnich latach życia zajmował się planem przestrzennego zagospodarowania Roztoczańskiego Parku Narodowego; opublikował wówczas pracę: Roztoczański Park Narodowy: szczegółowa informacja o planie (W. 1984). W konkursach architektoniczno-urbanistycznych zdobył m. in. III nagrodę za plan zagospodarowania Kazimierza nad Wisłą (1966), II nagrodę za plan zagospodarowania przestrzennego tras turystyki zmotoryzowanej we Wrocławiu (1969). Równolegle z pracami projektowymi prowadził studia nad zagadnieniami strefy podmiejskiej Warszawy i terenów otwartych wielkich miast i opublikował m. in. prace: Brwinów, Milanówek i Podkowa Leśna jako podmiejskie osiedla – satelity Warszawy. Zarys rozwoju przestrzennego i funkcjonalnego (W. 1965), Układ terenów otwartych w dużych miastach. Próba wyodrębnienia z całości terenów miejskich i zastosowania metod analizy na przykładach (W. 1968), System terenów otwartych jako element konstrukcji miasta (W. 1974). Ogłosił także kilkanaście artykułów i komunikatów na łamach „Stolicy”, „Architektury” i „Biuletynu IUA”. Był współautorem i członkiem komitetu redakcyjnego „Małego słownika urbanistycznego” (W. 1970). Wiele prac studialnych S-ego pozostało w maszynopisie.
S. współpracował z licznymi instytucjami i placówkami naukowymi, m. in. był konsultantem planu przestrzennego zagospodarowania Parku Krajobrazowego Gór Stołowych, opracowywał opinie dla Biura Studiów i Projektów Budownictwa Wiejskiego w Krakowie oraz Tow. Urbanistów Polskich (TUP), współpracował z Biurem Planowania Rozwoju Warszawy i opiniował plan ogólny zespołu jednostek osadniczych Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Na zlecenie Instytutu Badawczego Leśnictwa brał udział w pracach nad wpływem zanieczyszczeń emitowanych przez elektrociepłownię kombinatu papierniczego w Wyszogrodzie na środowisko leśne. Od poł. l. sześćdziesiątych współpracował z Politechn. Warsz., gdzie prowadził ćwiczenia i wykłady na podyplomowym Studium Planowania Przestrzennego i na Studium Urbanistycznym oraz uczestniczył w pracach Instytutu Podstawowych Problemów Planowania Przestrzennego, dotyczących wyznaczania wartości środowiska naturalnego do celów rekreacji na przykładzie odcinka Wisły Warszawa-Płock, elementów struktury przestrzennej małych i średnich miast polskich, a także podstaw przestrzennego zagospodarowania kraju.
S. należał (od r. 1945) do Stow. Architektów Polskich i wchodził tam do zarządu koła w l. 1952–60, 1975, był członkiem Tow. Urbanistów Polskich (od r. 1952) i wiceprezesem jego Oddziału Warszawskiego (1968–72) oraz członkiem International Federation of Landscape Architects (od r. 1960). Od r. 1960 należał do Ligi Ochrony Przyrody, w której pełnił funkcję członka Sądu Koleżeńskiego (1966–8), a także działał w Klubie Ekologicznym i Klubie Inteligencji Katolickiej. Zmarł 1 V 1992 w Warszawie, został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kw. 26 rz. 3 m. 16/17). Był odznaczony m. in. Srebrną Odznaką Odbudowy Warszawy (1952), Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Złotą Odznaką «Za zasługi dla województwa warszawskiego» (1975) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980).
W małżeństwie z Marią z Dębskich, architektem, miał S. syna Macieja (ur. 1955), architekta, i córkę Katarzynę (ur. 1957), artystę plastyka.
Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, W. 1984; Biernatowie A. i B., Cmentarz Powązkowski w Warszawie. Materiały inwentaryzacyjne, W. 1994 III (dot. ojca 19-ego); Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1972, W.–P. 1974; – Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950, W. 1988; – „Życie Warszawy” 1992 nr 106 (nekrolog); – AP m. st. Warszawy: BOS, sygn. 1646 (fot. S-ego); Inst. Gosp. Przestrzennej i Komunalnej, Dział Kadr w W.: Smogorzewski Jan Dominik; – Informacje córki, Katarzyny z W.
Józef Piłatowicz