Dzierżanowski Jan (1764–1839), h. Grzymała. Żołnierz kościuszkowski i napoleoński. Syn Franciszka, ur. 24 XII w Gródku Bedrychowskim na Podolu. Był w korpusie kadetów. W r. 1784 rozpoczął służbę wojskową prawdopodobnie w brygadzie wielkopolskiej, w kawalerii narodowej, pułku przedniej straży. W r. 1791, gdy major Madaliński objął po Mioduskim stanowisko zastępcy brygadiera, D. złożył prośbę o pozwolenie na kupno odeń majorskiego stopnia. Brał udział w kampaniach 1792, 1794, w bitwach pod Słonimem, Krupczycami, Terespolem. Awansował na podpułkownika. Pod Maciejowicami dostał się do niewoli, w której przebył 3 lata. Uczestniczył w kampanii 1809 r. na terenie Księstwa Warszawskiego. 30 I 1812 r. wziął dymisję z wojsk liniowych, 17 II t. r. został mianowany komisarzem wojennym. W r. 1813 po kapitulacji Drezna dostał się do niewoli. Powrócił do kraju w r. 1814. Był komisarzem wojennym w Dyżurstwie Wojska Sztabu Głównego, podlegał gen. dyw. Rautenstrauchowi.
Długoletnia służba wojskowa sterała mu zdrowie, zdaje się, że wkrótce po powrocie z niewoli zażądał »być umieszczonym u weteranów«. Umarł prawdopodobnie w marcu 1839 r.
Arch. Akt Dawnych w W.: Kom. R. W. 2675, 1992; Arch. Główne: Zbiór Popielów 224, Kom. Skarb.-Wojsk. 76, 14–8. Gembarzewski B., Wojsko Polskie I 241, II 58.
Zofia Dłużewska-Kańska