Piwnicki Jan Franciszek h. Lubicz (zm. 1733), poseł na sejmy, podwojewodzi chełmiński. Ur. przypuszczalnie w latach siedemdziesiątych XVII w., był synem Konstantego Kazimierza (zob.) i Zofii z Lubodzieskich, bratem Kazimierza (zob.). Działalność polityczną rozpoczął na sejmiku generalnym w Grudziądzu 19 V 1699, na którym wybrano go na posła na sejm. W początkowym okresie wojny północnej opowiedział się po stronie Stanisława Leszczyńskiego, był w r. 1704 posłem z województwa chełmińskiego na sejm i elekcję Leszczyńskiego. Wg Uruskiego już w r. 1706 był burgrabią grodzkim kowalewskim. Uczestniczył w sejmiku województwa chełmińskiego 3 VIII 1708, nalegając, by Stanisław Leszczyński wystawił dokument potwierdzający prawa Prus Królewskich. Od tego momentu na krótko wycofał się z życia politycznego, zrażony do rządów Leszczyńskiego. Po powrocie Augusta II do Polski stał się jednym z jego głównych stronników w prowincji pruskiej. Przed 22 XI 1710 został pisarzem ziemskim chełmińskim, a w l. 1710, 1718 i 1721 był wybierany na komisarza na Trybunał Skarbowy radomski. Na sejmiku województwa chełmińskiego 2 IX 1710 aktywnie wystąpił po stronie Augusta II i w znacznej mierze przyczynił się do dojścia sejmiku. Następnie uczestniczył w sejmiku generalnym obradującym z przerwami od 23 IX do grudnia 1710 w Oliwie i Gdańsku. Upominał się tam m. in. o zachowanie wolności celnej prowincji. Na generale grudziądzkim 5 IV 1712 wybrano go na posła na sejm oraz na deputata do komisji skarbowej starogardzkiej. Na sejmiku generalnym w Malborku 22 V 1713 został generalnym poborcą podatkowym województwa chełmińskiego i 15 VIII t. r. wydał uniwersał regulujący sposoby uiszczania podatków. W r. 1715 był deputatem do Trybunału Kor. z woj. malborskiego.

W okresie konfederacji tarnogrodzkiej nie angażował się pod względem politycznym. Dopiero na sejmiku województwa chełmińskiego 10 III 1717 wystąpił ze skargami na wkraczanie oddziałów rosyjskich do Prus Królewskich oraz dopominał się, by król przestrzegał praw Torunia. Możliwe, że już wówczas otrzymywał od Rady Torunia stałą pensję. Dn. 1 IV 1717 został podwojewodzim chełmińskim. Dn. 7 XII 1719 wybrany marszałkiem sejmiku województwa chełmińskiego żądał, aby ekonomie królewskie były dzierżawione wyłącznie przez szlachtę. Wszedł w skład komisji badającej sprawę tzw. tumultu toruńskiego w r. 1724. Na sejmiku województwa chełmińskiego 26 VIII 1726 zarzucano P-emu, iż piastuje jednocześnie dwa urzędy: pisarza ziemskiego i podwojewodziego, co stało się pretekstem do zerwania sejmiku. Między 1728 a 28 VIII 1730 zrzekł się urzędu pisarza na rzecz brata Kazimierza. Na sejmiku generalnym malborskim 28 VIII 1730 został posłem na sejm oraz członkiem komisji do rewizji Archiwum Stanów Pruskich w Toruniu. W styczniu 1731 przybył do Torunia wraz z pozostałymi komisarzami i rozpoczął przeprowadzanie rewizji.

P. utrzymywał dobre stosunki z woj. chełmińskim Franciszkiem Bielińskim. Musiało to wpłynąć negatywnie na współpracę P-ego z nowym woj. chełmińskim Janem Ansgarym Czapskim, rywalem Franciszka Bielińskiego. Mimo to został wybrany na posła z województwa chełmińskiego na sejm konwokacyjny 1733 r., na którym jednak się nie zjawił. Wziął jeszcze udział w generale grudziądzkim 20 VII 1733, lecz nie złożył tam przysięgi na ekskluzję cudzoziemca od tronu polskiego. Nie wiadomo, czy tylko z ostrożności, czy też z powodu złego stanu zdrowia wycofał się wówczas P. z czynnej działalności politycznej. Zmarł z końcem 1733 r.

Z małżeństwa z Marianną Kawieczyńską P. zostawił trzech synów: Konstantego Józefa (1703–1779), od r. 1738 kanonika chełmińskiego (w l. 1742, 1743, i 1754 deputata kapituły chełmińskiej na Trybunał Koronny), a od r. 1751 też kanonika warmińskiego, od r. 1768 dziekana katedralnego warmińskiego, Kazimierza Ignacego (1718–ok. 15 VII 1760), asesora sądu ziemskiego chełmińskiego i deputata w l. 1742 i 1757 do Trybunału, Antoniego, oraz dwie córki: Annę i Rozalię.

Niesiecki; Uruski, XIV 53; – Biskupowa I., Archiwum Ziem Pruskich, W.–P. 1974; Gastpary W., Sprawa toruńska w roku 1724, W. 1969 s. 53, 69; – Źródła do dziejów ekonomii malborskiej, Tor. 1971 V, Fontes, 62; – „Thornische Wöchentliche Nachrichten und Anzeigen” Bd. 1: 1760 (nekrolog Kazimierza Ignacego P.); – WAP w Gd.: 300, 29/216 k. 183; WAP w Tor.: Katalog, II, VII 35 s. 824, VII 40 k. 110, VII 41 k. 56, 58, 116, VII 42 k. 64–65, 217, VII 43 k. 64, 111, VII 44 k. 59, 145, VII 45 k. 121, 164, 189, 195, VII 47 k. 212, 368, VII k. 208, 214, 271, VII 49, k. 61; – Bibliogr. dotycząca Konstantego Józefa: Eichhorn A., Die Prälaten des ermländischen Domcapitels, „Zeitschr. f. d. Geschichte u. Altertumskunde Ermlands” Jg 3: 1866; Mańkowski A., Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy, „Roczn. Tow. Nauk. Tor.” T. 33–4: 1928; – Krasicki I., Korespondencja, Wr. 1958 I; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V teka 271, 11811; – Życiorys Konstantego Józefa Piwnickiego, opracowany przez Jerzego Dygdałę, w Materiałach Red. PSB

Jerzy Dygdała