Mier Jan h. własnego (zm. 1790), poseł na sejmy, kasztelan inflancki. Był synem Wilhelma (zob.) i Barbary Geschau, podkomorzanki inflanckiej, starszym bratem Józefa (zob.). W r. 1754 otrzymał patent na kapitana dragonów w regimencie Antoniego Ossolińskiego, kaszt. sandomierskiego, ale potem nie słychać o dalszej karierze wojskowej M-a. W r. 1758 odziedziczył po ojcu dobra wożuczyńskie w woj. bełskim. Był też dziedzicem sąsiadującego z Wożuczynem Komarowa i dożywotnim posesorem pobliskiego starostwa tyszowieckiego. Jako starosta wilkowski, w r. 1764 posłował z woj. bełskiego na sejmy elekcyjny i koronacyjny. Na sejmie koronacyjnym wystąpił z wnioskiem o nadanie tytułu książęcego braciom Stanisława Augusta. W r. 1766 był deputatem na trybunał małopolski. Przed r. 1768 (a nie w r. 1779, jak podaje Żychliński) ożenił się z Marianną Tarnowską, córką starosty mogilnickiego Kajetana i Anastazji z Boguszów, która owdowiawszy wyszła za mąż za Józefa Miera, tak iż teściowa M-a była równocześnie jego bratową. Żona wniosła mu w posagu tzw. Hermanowszczyznę (miasteczko Hermanówka i klucz wsi) w woj. kijowskim. Posłował z woj. bełskiego na sejm 1767/8 r. i należał do bardzo nielicznych posłów, którzy na sesji z 19 X 1767 w milczącej Izbie odezwali się «zgoda» na żądanie Repnina w sprawie uchwalenia aktu limity i plenipotencji dla delegacji. Na sejmie tym M. i jego żona uzyskali zamianę Hermanowszczyzny na starostwo tyszowieckie, które stało się ich majątkiem dziedzicznym. Obrócona w królewszczyznę Hermanowszczyzna pozostała w dożywotniej posesji Mierów. Transakcję tę konstytucja sejmowa określiła jako «nagrodę za zasługi»,

M. zasługiwał się Stanisławowi Augustowi na bełskich sejmikach, na których współpracował z Kazimierzem Poniatowskim, przeciwdziałając wpływom woj. kijowskiego F. S. Potockiego. Szczególnych starań i kosztów ze strony M-a wymagał sejmik poselski z września 1768. Wbrew sympatykom «mniemanej konfederacji» barskiej i klienteli Potockiego, jako marszałek tego sejmiku «własnymi pieniędzmi» przeprowadził wówczas wybór posłów na niedoszły sejm. W lipcu 1770 był w Poznaniu z poufną misją od króla do Kazimierza Raczyńskiego. Działalność polityczna M-a jest słabo udokumentowana i chyba nie była zbyt intensywna, ale nie pozostała bez nagrody. Stanisław August mianował go szambelanem ok. r. 1769 (w liście z r. 1781 M. mówi o trzynastoletniej służbie na tym stanowisku), a 3 X 1778 kasztelanem inflanckim. W r. 1779 król przyznał mu pensję 400 dukatów rocznie, ale były zaległości z wypłatą. Nie zaspokoiło roszczeń M-a otrzymanie w r. 1781 Orderu Orła Białego (wcześniej już był kawalerem Orderu Św. Stanisława). Utyskiwał, iż «lat kilkanaście mija, jak się tylko nadzieją karmię i zapisaniem dawniej w puliaresie czerwonym do łask pańskich szafunku dobrotliwie mi ukazanym». Domagał się królewskich zasiłków na edukowanie dzieci w Warszawie. Gdy w r. 1788 zawakowało woj. inflanckie, prosił o to stanowisko, które jednak przypadło Adamowi Felkerzambowi.

Po pierwszym rozbiorze zasadniczy kompleks dóbr M-a znalazł się w granicach Galicji. W woj. kijowskim starostwo hermanowickie poddzierżawiano, a pozostawiona jako dziedziczna własność część Hermanowszczyzny (były tu nowo założone wsie nazwane na cześć właściciela Mirówka i Janówka) została sprzedana. M. przebywał głównie we Lwowie i w Wożuczynie, w którym pałac i park stanowiły okazałą magnacką rezydencję. W Komarowie ufundował kościół, który wyposażył w szereg cennych przedmiotów (paramenty, wyroby złotnicze, pozytyw organowy etc). Miał trudności z udowodnieniem władzom austriackim swych dziedzicznych praw do starostwa tyszowieckiego i toczył z mieszczanami Tyszowiec przewlekłe spory prawne, które ponoć kosztowały 100 tysięcy złp. W r. 1777 otrzymał tytuł hrabiowski, a żona została w r. 1779 damą Orderu Krzyża Gwiaździstego. Był też w Galicji członkiem stanu magnatów. Zmarł 6 VIII 1790 i został pochowany w podziemiach kościoła wożuczyńskiego.

W r. 1791 wdowa interweniowała u Stanisława Augusta przeciw staraniom «podburzonych przez mieszczan żytomierskich poddanych hermanowskich» domagających się praw miasta królewskiego. Powołując się na zasługi męża przypominała napomknienia króla, «iż te dobra Hermanowszczyzna mogą być w dom nasz powróconymi», i otrzymała obietnicę Stanisława Augusta, że nie podpisze przywileju dla Hermanówki. W swej suplice Mierowa przedstawiała się jako osoba będąca «w nędzy i bez sposobu dalszego życia».

Z małżeństwa z Marianną Tarnowską pozostawił M. sześcioro dzieci (z tego pięcioro było już na świecie w r. 1775), ale z literatury genealogicznej znane są jedynie imiona dwóch synów: Adama (1774–1833), podpułkownika wojsk austriackich, i Feliksa (zob.).

Olejny portret z r. 1787 pędzla Eustachego Bielawskiego w Lwowskiej Państwowej Galerii Obrazów; Fot. złotego zegarka z miniaturą M-a w WAP Rzeszów, zespół 24 (Arch. podworskie Jędrzejewiczów); – Słownik Geogr., (Hermanówka, Komarów, Tyszowce, Wożuczyn); Wurzbach, Biogr. Lexicon, (Mier Adam); Borkowski J. Dunin, Panie polskie przy dworze rakuskim, Lw. 1891; Żychliński (sporo błędów); Sozański A., Imienne spisy osób…, Kr. 1866; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit.; Baliński M., Lipiński T., Starożytna Polska…, W. 1845 II 1255–6; Gołos J., Smulikowska E., Polskie organy, W. 1972 s. 316; Ovsijčuk V. A., Lvivs’kyj portret XV–XVIII st., Kyïv 1967 s. 57–8; Smoleński W., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897; – Kuropatnicki E. A., Geographia, albo dokładne opisanie Królestwa Galicyi i Lodomeryi, Przemyśl 1786 s. 83–4; Listy Katarzyny Kossakowskiej…, P. 1883; Lubomirski S., Pod władzą księcia Repnina – Ułomki pamiętników i dzienników historycznych W. 1971; Mater. do dziej. Sejmu Czteroletniego, V; Vol. leg., VII 788–9; – B. Czart.: rkp. 672, 673, 723, 734 (koresp. M-a i jego żony ze Stanisławem Augustem); B. PAN w Kr.: rkp. 2372/I (Wadowski J., Kościoły diecezji chełmskiej, s. 518); WAP w Rzeszowie: Zespół 24 (Arch. podworskie Jędrzejewiczów); – Ikonografię i mecenat kościelny uzupełnił Juliusz Ross.

Emanuel Rostworowski