Nawrocki Jan (1876–1958), działacz ludowy, poseł na Sejm. Ur. 1 V w Odrzykoniu (pow. Krosno), w rodzinie chłopskiej, był synem Stanisława i Reginy Grzybała. Ukończył szkołę ludową w Odrzykoniu. Początkowo działał na terenie pow. krośnieńskiego; był wójtem w Odrzykoniu i przed pierwszą wojną światową członkiem wydziału rady powiatowej w Krośnie, a także członkiem wydziału Tow. Rolniczego w okręgu Krosno. W czasie pierwszej wojny światowej służył w armii austriackiej. W okresie międzywojennym przeniósł się do Galicji wschodniej, gdzie nabył 60-morgowe gospodarstwo w Leśnikach (pow. Brzeżany). Do ruchu ludowego przystąpił już przed pierwszą wojną światową. W r. 1913 był członkiem Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL). Działał głównie w kółkach rolniczych i kooperatywach rolniczo-handlowych. W czasie rozłamu w PSL w r. 1913 początkowo opowiedział się po stronie PSL-Lewicy, następnie w początkach II Rzeczypospolitej przeszedł do PSL-«Piast». Był dwukrotnie posłem na Sejm w kadencji 1919–22 z okręgu 41: pow. Jasło i in., w kadencji 1922–7 z okręgu 54: pow. Tarnopol i in. W l. 1919–22 był wiceprezesem Klubu Parlamentarnego PSL-«Piast». Wchodził w okresie 1921–7 do Rady Naczelnej PSL-«Piast». W l. 1922–7 był członkiem Prezydium Klubu Parlamentarnego PSL-«Piast». W Sejmie był członkiem Komisji Administracyjnej (w obu kadencjach) i Parlamentarnej (w kadencji 1922–7). Interesował się szczególnie problemami gospodarki rolnej i samorządu terytorialnego. Często przemawiał w Sejmie, bardzo często także zabierał głos na posiedzeniach Klubu Parlamentarnego PSL-«Piast».
N. był szczególnie niechętnie usposobiony do Wincentego Witosa, występował przeciwko dyktaturze Witosa w «Piaście» i przeciw utożsamianiu «Piasta» z osobą Witosa. Domagał się jego ustąpienia z kierowniczych stanowisk w Stronnictwie. Po przewrocie majowym w r. 1926 stał na stanowisku, że PSL winno ze względu na dobro państwa poprzeć rządy Piłsudskiego. Już 17 VII 1926 wypowiadał się za udzieleniem pełnomocnictw rządowi. Następnie opowiedział się za ustawą o przysposobieniu wojskowym, występując ostro przeciw stronnictwom – jak je nazywał – bolszewizującym. Dn. 10 V 1927 w Klubie Parlamentarnym PSL-«Piast» zgłosił rezolucję, z której wynikało, że Stronnictwo jest silne i powinno współpracować z rządem dla dobra państwa. Tego samego zdania było w «Piaście» kilku senatorów i posłów, jak Jakub Bojko, Jan Dębski, Józef Błyskosz i in. Rezolucję tę jednak odrzucono zdecydowaną większością głosów. To prorządowe stanowisko N-ego, a zdecydowanie antywitosowe doprowadziło do odejścia N-ego z «Piasta» i faktycznego odsunięcia się od polityki w późniejszym okresie. Od r. 1945 mieszkał N. u syna Stanisława w Ostrowie koło Radymna (pow. Jarosław), gdzie zmarł 12 IV 1958 i został pochowany w Radymnie.
Od r. 1904 był N. żonaty z Cecylią Grzybałą, z którą miał 4 dzieci, m. in. syna Stanisława.
Mościcki – Dzwonkowski, Parlament RP 1919–27; Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–7, s. 320 (fot.), 322, 463, 469; Rzepecki K., Sejm Ustawodawczy 1919, P. 1919 s. 199 (fot.), 200, 272; Giza, Władze stronnictw lud., s. 587, 590–2, 594–6, 598, 601, 605; – Bełcikowska A., Stronnictwa i związki polityczne w Polsce, W. 1925 s. 206, 207, 664; Giza S., Kalendarz wydarzeń historii ruchu ludowego 1895–1965, W. 1967; Szaflik J., Polskie Stronnictwo Ludowe Piast 1926–1931, W. 1970; – Klub Parlamentarny PSL-Piast 1926–1931. Protokoły posiedzeń, W. 1969; Szematyzmy Król. Galicji, 1912–14; Witos W., Moje wspomnienia, Paryż 1964–5 I–III; Wspomnienia weteranów ruchu ludowego, W. 1968; – Informacje urzędu parafialnego Odrzykonia, pow. Krosno, oraz Stanisława Nawrockiego z 12 I 1967.
Krzysztof Dunin-Wąsowicz