Pepłowski Jan Paweł h. Gozdawa (zm. 1739), poseł na sejmy, kasztelan wołyński. Był synem Wawrzyńca Stanisława (zob.) i Barbary z Czołhańskich, pisał się z «Pepłowa». Dziedziczył Tajkury, Mylsk i Posiahwę na Wołyniu, Zieleńcze i Wawrzynice na Podolu, a ponadto żona wniosła mu w posagu (ok. r. 1732) kilka folwarków. W r. 1705 pełnił funkcję łowczego latyczowskiego. W r. 1710 razem z bratem Piotrem podpisał reces konfederacji sandomierskiej. Dn. 25 I 1715 postąpił na chorąstwo latyczowskie. Z województwa podolskiego posłował P. w r. 1720 i 1724 na sejmy warszawskie. Na tym ostatnim, już jako podkomorzy podolski (mianowany 7 IV 1721, po śmierci ojca), został na okres międzysejmowy (13 XI 1724 – 28 IX 1726) deputatem komisji do prowadzenia rokowań z przedstawicielami państw postronnych. Brał następnie udział w zwołanym w poprzednim składzie zwycz. sejmie w Grodnie w r. 1726 (28 IX – 9 XI), na którego forum składał podziękowanie (28 IX) podkomorzemu kor. Jerzemu Dominikowi Lubomirskiemu za dopilnowanie sprawnego wykonania wyroku w sprawie toruńskich zaburzeń wyznaniowych z r. 1724. Domagał się (3 X) załatwienia przed wszystkimi innymi sprawy włączenia lenna kurlandzkiego do Rzpltej; postulował (23 X) uchwalenie na utrzymanie wojska niższych podatków dla wschodnich województw pogranicznych, narażonych na stałe najazdy. W r. 1729 posłował z Podola na nadzwycz. sejm w Grodnie oraz w r. 1732 na nadzwycz. sejm warszawski. Kilka razy (19, 24, 26 IX) apelował na nim do kolegów, by nie przeszkadzali w obradach, aby móc wreszcie przeprowadzić układy z Moskwą, Szwecją, Branderburgią (m. in. o wykupno starostwa drahimskiego), z kurią papieską; za konieczne i pilne uważał dokonanie aukcji wojska, wydatne powiększenie artylerii. Politycznie związany był w tym czasie z Radziwiłłami. W r. 1731 zbudował murowaną cerkiew w Tajkurach. T. r. był deputatem na Trybunał Kor.

Po śmierci Augusta II w r. 1733 P. posłował na sejm konwokacyjny (27 IV – 23 V), a następnie na elekcyjny (25 VIII – 28 IX) i z województwem podolskim podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego. W wojnie domowej, będąc, jak się wyraził, «między młotem a kowadłem», nie brał udziału. W r. 1736 był posłem na sejm pacyfikacyjny (25 VI – 9 VII). Wybrano go na komisarza do lustracji fortec Kamieńca Podolskiego i Okopów Św. Trójcy, na komisarza do rozgraniczeń i na deputata do konstytucji sejmowej. Pogodzony z Augustem III, otrzymał 8 VII 1737 kasztelanię wołyńską. W lipcu t. r. senatus consilium we Wschowie delegowało P-ego na kongres pokojowy (między Rosją, Austrią a Turcją) w Niemirowie. W instrukcji wiózł tam P. potwierdzenie utrzymania traktatu karłowickiego, a w osobnym tajnym zaleceniu szereg zażaleń na Turków: że ufortyfikowali Chocim, że tolerują najazdy Tatarów, protegują Kozaków, gnębią katolików, obciążają kupców polskich nowymi cłami. Ale zanim P. zdążył przyjechać, Turcy zerwali rokowania (16 X). Jako senator brał jeszcze udział w sejmie warszawskim 1738 r. Powołany był wówczas do deputacji sejmowej dla sfinalizowania rozliczeń między spadkobiercami Jana Jerzego Przebendowskiego, podskarbiego w. kor., a jego następcą Franciszkiem Maksymilianem Ossolińskim. Zmarł w r. 1739 prawdopodobnie w Tajkurach, gdzie stałe zamieszkiwał.

Z małżeństwa z Zofią Reyówną z Nagłowic (1716 – 2 III 1765), podstolanką chełmską (która po śmierci P-ego wyszła w r. 1740 za Udalryka Radziwiłła, koniuszego lit.), miał P. syna Franciszka (ur. ok. r. 1735). (Natomiast wg Niesieckiego P. nie pozostawił żadnego potomstwa).

Estreicher; Nowy Korbut; Elektorowie; Słown. Geogr., XV II 650; Niesiecki; Uruski; – Konopczyński W., Mrok i świt, W. 1911; tenże, Polska a Turcja 1683–1792, W. 1936; – Korespondencja Józefa Andrzeja Załuskiego 1724–1736, Wr. 1967; Teka Podoskiego, II 107, III 7, 43, 65, 99, 303, IV 126, 152, 163, 189, 197, 384, 403, 455; Vol. leg., VI 202, 400, 413, 593, 596, 610, 652, 669, 673, 680; – AGAD: Arch. Radziwiłłów Dz. IV 39 (listy Zofii z Reyów 1. v. Pepłowskiej, 2. v. Radziwilłowej z l. 1740–65), Dz. V 11478 (listy P-ego), Sigillata, t. 18 s. 114, t. 20 s. 1; B. Uniw. Warsz. rkp. 97 k. 166.

Wacław Szczygielski