Lubieniecki Jan Paweł h. Rola (ur. po 1665 – zm. przed 1711), pułkownik, generał-adiutant, chorąży nowogrodzki. Kariera L-go jest trudna do uchwycenia, ponieważ posiadał imiennika i bliskiego kuzyna, Pawła Jana Lubienieckiego h. Rola, który również był u schyłku XVII w. pułkownikiem. L. wywodził się z tej ariańskiej linii jego rodziny, osiadłej w woj. ruskim, która po roku 1658 przeszła na katolicyzm. Był on jedynym synem Zbigniewa, sędziego grodzkiego włodzimierskiego, stolnika wendeńskiego, autora diariusza z pamiętnego dla arian sejmu 1638 r. (rkp. Bibl. Jagiell. nr 2274), oraz Elżbiety Szlichtyng z Bukowca. W czasie elekcji 1697 r. jako pułkownik JKMci podpisał z województwem ruskim elekcję Fryderyka Augusta, elektora saskiego. Po koronacji otrzymał w r. 1697 wójtostwa Pomorze i Janów w woj. ruskim i został dworzaninem Augusta II oraz jego generał-adiutantem. W lutym 1698 r. wydelegowany przez króla do Stanisława Jabłonowskiego, hetmana w. kor., z memoriałem odnoszącym się do planowanej wielkiej antytureckiej wyprawy wojennej polsko-saskiej do Mołdawii, powrócił ze Lwowa z «responsem» hetmana do króla w Warszawie. W t. r. jako wierny stronnik króla otrzymał odeń intratny urząd generalnego administratora żup wielickich, bocheńskich i komór solnych mazowieckich. W r. 1699 widzimy go jako posła na sejmie pacyfikacyjnym warszawskim, a w spisie posłów figuruje jako «Jan Paweł z Lubieńca Lubieniecki, płk JKM». W r. 1700 otrzymał godność chorążego nowogródzkiego.
Był on być może identyczny z pułkownikiem Lubienieckim, który w tymże roku wziął udział w bitwie pod Narwą walcząc po stronie rosyjskiej, a następnie dostał się do niewoli szwedzkiej. W okresie tej wojny jego stosunek do króla musiał ulec zmianie, skoro ten w r. 1702 odwołał go z administratorstwa żup oraz powołał nowego generał-adiutanta w osobie saskiego generał-majora Kyana. W r. 1704 był L. marszałkiem Trybunału Kor. Związany z konfederacją sandomierską posłował z jej ramienia do Wiednia (marzec–lipiec 1707), w sprawie wysuwanej wówczas kandydatury Eugeniusza Sabaudzkiego na tron polski. L. zmarł przed r. 1711, gdyż jego żona Anna Horlemesówna była już wówczas żoną Andrzeja Lubiatowskiego, miecznika rawskiego. Z tego małżeństwa L. miał córkę Katarzynę, 1. v. za Janem Winklerem, 2. v. za Walerianem Kocińskim, pisarzem skarbu kor., i synów: Dominika, Michała, Hieronima i Augustyna.
Estreicher; Boniecki; Niesiecki; Uruski; Żychliński, t. XX 21; – Förster F., Friedrich August II, Potsdam 1839 s. 468; Jarochowski K., Opowiadania i studia historyczne, P. 1863 s. 350; Kamiński A., Konfederacja sandomierska wobec Rosji w okresie poaltransztadzkim 1706–1709, Wr. 1969; Przypkowski T., Bogdan i Krzysztof Lubienieccy, Prace Kom. Hist. Sztuki, Kr. 1939 VIII z. 1 s. 8; Sajkowski A., Zbigniew Lubieniecki i jego pamiętnik „Odr. i Reform. w Pol.” T. 8. 1963: Tazbir J., Stanisław Lubieniecki, przywódca ariańskiej emigracji, W. 1961 s. 299–300; – Materiały do dziejów kampanii podhajeckiej 1698 r., Wyd. J. Wojtasik, Studia i Mater. do Hist. Wojsk., W. 1969 XV cz. 2 s. 245; Vol. leg. VI 13; – AGAD: Arch. Publiczne Potockich, rkp. 55 cz. I, k. 34.
Janusz Wojtasik