Pęckowski (pierwotnie Pęcak) Jan (1874–1959), nauczyciel szkół średnich, historyk-regionalista, działacz społeczny. Ur. 30 VIII we wsi Węgierka w pow. jarosławskim w Galicji w rodzinie chłopskiej, był synem Wojciecha Pęcaka i Zofii z Bazylaków, bratem Michała (zob.). W l. 1890–7 P. uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu, maturę zdał w Gimnazjum Św. Jacka w Krakowie we wrześniu 1897. Po odbyciu jednorocznej służby wojskowej zapisał się w r. 1898 na Wydział Prawa i Administracji UJ, a w r. n. także na Wydział Filozoficzny. Od r. 1901 studiował już tylko na Wydziale Filozoficznym. W czasie studiów pracował w sekretariacie i bibliotece AU w Krakowie. Po zdaniu egzaminów nauczycielskich uzyskał w listopadzie 1903 świadectwo uprawniające do nauczania historii i geografii w szkołach średnich. W r. 1903 uczył jako zastępca nauczyciela w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, a w l. 1904–14 był nauczycielem Gimnazjum II w Rzeszowie. W r. 1904 zmienił nazwisko na Pęckowski. W l. 1907–14 był także kierownikiem męskiej Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Rzeszowie, a w l. 1912–14 uczył również w tamtejszym prywatnym Żeńskim Gimnazjum Realnym. Rozwijał działalność społeczno-oświatową. Jako prezes Tow. Szkoły Ludowej (TSL) w Rzeszowie założył w powiecie przeszło pięćdziesiąt czytelni wiejskich, a w Rzeszowie bibliotekę miejską, prowadził też akcję odczytową. W tym okresie ogłosił rozprawy: O dawnych cechach w Rzeszowie (w: „Sprawozdanie Dyrekcji c. k. Gimnazjum w Rzeszowie za rok szkolny 1906”, Rzeszów 1906 i odb.), Bank pobożny w Rzeszowie (tamże, za r. szk. 1907, Rzeszów 1907 i odb.), Handel Rzeszowa w XVII i XVIII wieku („Głos Rzeszowski” 1908 nr 4–7, 9–17, 20, 22 i odb.), Dzieje miasta Rzeszowa do końca XVIII wieku (Rzeszów 1913), Pierwsze dziesięciolecie II. Gimnazjum w Rzeszowie (w: „X Sprawozdanie Dyrekcji c. k. III Gimnazjum w Rzeszowie za rok szkolny 1914”, Rzeszów 1914).
W r. 1914 został P. powołany do czynnej służby w wojsku austriackim. W r. n. dostał się do niewoli rosyjskiej w Przemyślu, z której powrócił w czerwcu 1918. Podjął pracę w IV Gimnazjum Realnym w Krakowie, a od 15 VIII 1919 był kierownikiem Prywatnego Gimnazjum Realnego w Chrzanowie. Dzięki jego staraniom gimnazjum zostało upaństwowione, otrzymując nazwę Państwowego Gimnazjum im. St. Staszica, P. zaś został jego dyrektorem z dn. 3 VIII 1920. Brał udział w akcji plebiscytowej w r. 1921 na Górnym Śląsku. W l. 1922–8 doprowadził do wybudowania nowego gmachu gimnazjalnego. Był m. in. członkiem Rady Szkolnej Powiatowej, Rady Miejskiej, Zarządu Głównego TSL, prezesem polsko-amerykańskiego komitetu żywnościowego, wiceprezesem Tow. Gimnastycznego «Sokół». Po przejściu na emeryturę w r. 1932 działał jako członek zarządu Tow. Zaliczkowego w Chrzanowie. Opublikował monografię pt. Chrzanów miasto powiatowe w województwie krakowskim (Chrzanów 1934).
W czasie okupacji niemieckiej P. od października 1939 do końca r. szk. 1939/40 był podinspektorem szkolnym. Następnie pracował jako kierownik męskiej szkoły powszechnej w Chrzanowie oraz brał udział w tajnym nauczaniu. Opracowywał również (dokończone po wojnie) monografie: Jaworznickie zagłębie górnicze, Trzebinia, osada górniczo-przemysłowa i Powiat chrzanowski pod okupacją niemiecką (mszp. w Muz. Państw. w Chrzanowie, w B. Jag. i u rodziny). Po wyzwoleniu P. pracował w referacie kultury i sztuki Starostwa Powiatowego w Chrzanowie, a następnie uczył historii i geografii w Ośrodku Szkolenia Zawodowego przy Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie, przekształconym później w Technikum Mechaniczno-Elektryczne tamże. Zmarł 24 XI 1959 w Chrzanowie i został pochowany na cmentarzu w Kościelcu. Był odznaczony m. in. austriackim Krzyżem Jubileuszowym i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.
W małżeństwie (od r. 1904) ze Stanisławą z Kasiewiczów (1880–1941) miał P. synów: Zbigniewa (1905–1980), adwokata, i Czesława (1908–1960).
Kalendarzyk profesorski Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych na r. 1913, Lw. 1913; toż na r. 1916, Lw. 1916 s. 116; toż na r. 1918, Lw. 1918; Zagórowski, Spis nauczycieli, I–II; – Harabasz L., Szkolnictwo i oświata, w: Ziemia Chrzanowska i Jaworzno. Monografia, Kr. 1969 s. 461–2, 466; tenże, Szkolnictwo polskie jawne i tajne w powiecie chrzanowskim w latach okupacji hitlerowskiej (1939–1945), „Roczn. Kom. Nauk Pedagog.” T. 17: 1974; – Sprawozdanie Dyrekcji c. k. II Gimnazjum w Rzeszowie za rok szkolny 1905, Rzeszów 1905; toż za r. 1906; toż za r. 1907; toż za r. 1908; toż za r. 1909; toż za r. 1910; toż za r. 1911; toż za r. 1912; toż za r. 1913; toż za r. 1914; Sprawozdanie Dyrekcji c. k. gimnazjum w Jarosławiu za rok szkolny 1891, Jarosław; toż za r. 1892, toż za r. 1893; toż za r. 1894; toż za r. 1897; Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. St. Staszica w Chrzanowie za rok szkolny 1929–30, Chrzanów 1930; toż za r. 1930–1, Chrzanów 1931; Sprawozdanie Dyrekcji Prywatnego Żeńskiego Gimnazjum Realnego w Rzeszowie z prawami szkół publicznych za lata szkolne 1911…–1920 Rzeszów 1920 s. 6, 8; Sprawozdanie zarządu Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Rzeszowie za rok szkolny 1909/10, Rzeszów 1910; toż za r. 1911/12; toż za r. 1912/13; Szematyzmy Król. Galicji, 1904–14; – „Dzien. Pol.” 1959 nr 282 s. 2; – Arch. UJ: PKEN 26, 30, 35, WP II 237, 238, 240, W F II 330, 331, 333, 334, 335, 336. Album studiosorum, 1892/3–1910/11; – Życiorys nadesłany przez syna Zbigniewa w Materiałach Red. PSB.
Henryk Korczyk