Rębowski Jan, właściwie Jan z Rębowa (zm. przed 1496), prepozyt warszawski, kanclerz Konrada III Rudego. Pochodził z drobnej szlachty mazowieckiej; był synem Niemierzy, właściciela Rębowa (pow. Ciechanów, parafia Pałuki).
W młodości R. studiował na Uniw. Krak., do którego metryki wpisał się w semestrze zimowym 1447 r. Nie uwieńczywszy studiów stopniem naukowym, wstąpił do stanu duchownego i poświęcił się karierze urzędniczej. W r. 1462 wymieniony jest w źródłach jako pisarz ziemski ciechanowski i zarazem pisarz kancelarii książęcej. Oba te stanowiska objął niewątpliwie wcześniej; pisarstwo ciechanowskie mógł otrzymać w 1. poł. lat 50-tych, po Macieju z Rożana, który stał się też niebawem jego przełożonym w książęcej kancelarii, być może jeszcze za życia władającego tą częścią Mazowsza Bolesława IV, a na pewno za rządów wdowy po nim, regentki księżnej Barbary. W r. 1462 R. wraz z Maciejem z Rożana przeszedł do kancelarii upełnoletnionego wówczas najstarszego syna Bolesława IV, Konrada III Rudego. Jemu też zawdzięczał prepozyturę warszawską, którą objął po r. 1466. Już jako proboszcz warszawski w uznaniu za oddane zasługi otrzymał R. w r. 1468, wraz z ojcem i bratem Mikołajem, zgodę księcia i jego braci na przeniesienie rodzinnego Rębowa z prawa polskiego na niemieckie. W r. 1471, po śmierci Jana Słąki z Główczyna, powierzono mu kierownictwo kancelarii książęcej, które sprawował aż do zgonu. Na tym stanowisku wymieniony jest w źródłach po raz pierwszy 4 XII t. r.
Uposażenie R-ego, jako prepozyta warszawskiego, stanowiło probostwo tarczyńskie, do którego prócz Tarczyna i pięciu przyległych wsi należały liczne dziesięciny z terenu parafii tarczyńskiej. Akta konsystorza poznańskiego i warszawskiego, a także księgi ziemskie i grodzkie tarczyńskie dostarczają w l. 1474–90 wielu dowodów dbałości R-ego o stan powierzonego mu beneficjum i należnych z niego dochodów. M. in. z jego fundacji erygowana została w r. 1490 drewniana kaplica Św. Doroty, usytuowana na przedmieściu Tarczyna przy drodze do Warszawy. R. zmarł przed r. 1496, bowiem w t. r. prepozyturę warszawską zajmował już Rosław z Borowej Woli, a kanclerzem książęcym był Mikołaj z Mniszewa.
Wolff, Studia nad urzędnikami maz., s. 273, 299; – Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II; Sołtan A., Warszawskie środowisko umysłowe w XV i początku XVI wieku, w: Warszawa Średniowieczna, W. 1975 z. 2 s. 201; – Acta capitulorum, II nr 1404, 1872; Album stud. Univ. Crac., I 117; Iura Masoviae terrestria, Oprac. J. Sawicki, W. 1973 II nr 128; Lubomirski T., Kodeks dyplomatyczny księstwa mazowieckiego, W. 1863 nr 254; – AGAD: Księgi tarczyńskie ziemskie i grodzkie, t. 2 s. 718–721, t. 10 s. 1079–1082 (wypisy w Kartotece Słown. Hist.-Geogr. Polski Średniowiecznej w IH PAN w W.); Arch. m. W.: Knapiński W., Notaty do historii kościołów warszawskich, W. 1949 s. 160 (mszp. powielany).
Andrzej Sołtan