Ritz Jan (zm. 1826), lekarz weterynarii, organizator stadniny koni w Janowie Podlaskim. Pochodzenie, miejsce i data urodzenia nie znane; był Niemcem osiadłym w Polsce.
Po studiach i otrzymaniu dyplomu w Wyższej Szkole Weterynaryjnej w Berlinie R. pracował początkowo jako weterynarz w stadach króla pruskiego, a następnie przeniósł się na Wołyń, gdzie objął funkcję koniuszego w stadninie Wacława Rzewuskiego z Koźmina. Od r. 1816 przyjął go z polecenia Aleksandra Potockiego, wielkiego koniuszego Król. Pol., namiestnik gen. Józef Zajączek na organizatora pierwszej rządowej stadniny koni w Janowie Podlaskim. W r. n. R. wyjechał do Petersburga i Moskwy, aby tam, zgodnie z deklaracją Aleksandra I, wybrać materiał zarodowy ze stadnin cesarskich oraz zakupić go od prywatnych hodowców – Anglików i Rosjan w Rosji centralnej i na Ukrainie. Mimo czynionych mu trudności przez urzędników rosyjskich, R. wg ówczesnej opinii, wywiązał się chwalebnie ze swojej misji; wybrał oraz kupił (głównie ze stad Choraszowskiego, Skopińskiego, Poczynkowskiego i Gawrylowskiego) ogółem 54 ogiery (25 angielskich, 9 arabskich, 4 duńskie, 2 meklemburskie, 2 kaukaskie i 1 włoski), 100 klaczy i 33 sztuki młodzieży. Konie te doprowadzone do Janowa w grudniu 1817 stanowiły podwalinę rządowej stadniny, której faktycznym kierownikiem był R. od początku, mimo że nominację na inspektora stada otrzymał dopiero w r. 1819. Dalsze prace hodowlane w stadninie – dzięki którym umiejętnie scalał ten różnorodny materiał – prowadził w oparciu o importy angielskie, jak również o konie orientalne, sprowadzane z Wołynia i Podola. Jego metody hodowlane budziły szeroki oddźwięk wśród hodowców i były zapowiedzią późniejszych gwałtownych polemik w latach czterdziestych XIX w. między przedstawicielami «staropolskiej hodowli» oraz zwolennikami konia arabskiego jako jedynego regeneratora rasy koni w Polsce z jednej strony, a z drugiej ze zwolennikami hodowli konia pełnej krwi i angielskich metod hodowlanych. R. był nie tylko wybitnym hodowcą, co pozwoliło stadninie janowskiej zapisać się tak świetnie w dziejach hodowli konia w Polsce, ale znacznie zasłużył się też weterynarii, wnosząc jako przedstawiciel tego zawodu duże wartości w polską kulturę hodowlaną. Zmarł prawdopodobnie w Janowie pod koniec 1826 r.; miejsce jego pochowania nie jest znane.
Brak informacji o stosunkach rodzinnych R-a.
Millak, Słown. lekarzy wet.; – Kilka słów o stadzie rządowym koni w Janowie, „Gaz. Roln.” 1869 nr 14 s. 121; Millak K., Cudzoziemcy w nauce i służbie weterynaryjnej polskiej do roku 1939, w: Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., s. B, 1964 z. 9 s. 128–9; Pruski W., Dzieje Państwowej Stadniny w Janowie Podlaskim 1817–1939, P. 1948 s. 8–11, 30–1.
Stanisław Sroka