Skujanka Jan (zm. 1257/8), kasztelan łęczycki. Znany wyłącznie jako świadek dokumentów książęcych, najpierw Konrada I, potem jego syna Kazimierza I. Pochodził zapewne z ziemi łęczyckiej, gdzie piastował urzędy.
Nie da się utożsamić S-i z sędzią nadw. (krakowskim) ks. Konrada – Janem Przecławicem, występującym w r. 1242 na dyplomach tego księcia dla konwentu benedyktynek w Staniątkach, ponieważ ów Jan utrzymał swój urząd jeszcze przy Bolesławie Wstydliwym. Obecność S-i w źródłach zaczyna się więc od 2 X 1246, kiedy to jako łowczy łęczycki towarzyszył Konradowi I na zjeździe z jego synami w Jasieńcu koło Przedcza. Na wystawionym tam dokumencie podano jedyny raz jego przydomek. Z kolei w r. 1248 w Mierzynie, przy nowym ks. łęczyckim Kazimierzu, pojawił się stolnik Jan, zapewne identyczny ze S-ą (inni Janowie z tego dokumentu, łowczy sieradzki i podskarbi, zajmowali urzędy niższe od łowczostwa łęczyckiego, w mniejszym stopniu więc mogą być brani w rachubę). Wreszcie 16 IX 1257 wśród obecnych nad Wlem w ziemi lubawskiej dostojników ks. Kazimierza (poświadczających nadanie połowy tej ziemi katedrze chełmżyńskiej) znajdował się kaszt. łęczycki Jan. Awans z urzędu stolnika wydaje się tu oczywisty; mógł nastąpić dopiero po 19 VIII 1254, kiedy to kaszt. łęczyckim był jeszcze Urban. Już jednak przed poł. kwietnia 1258 urząd ten przejął Pęcław; wynika stąd wcześniejszy zgon S-i, o którym nie ma już dalszych wiadomości źródłowych. Osiągnięcie wysokiej godności dowodzi jego znacznej pozycji na dworze Kazimierza I. Ani o rodzinie, ani o dobrach S-i nic nie wiadomo.
Urzędnicy, II/1 nr A 71, 118, 290, 329 (tamże źródła), IV/1 nr 357.
Janusz Bieniak