Sobiekurski Jan h. Pobóg (ok. 1430–1479/80), podkomorzy warszawski, marszałek dworu księcia czerskiego. Pochodził ze średniozamożnej linii Pobogów z Sobiekurska w ziemi czerskiej.
Zapewne wcześnie znalazł się S. jako dworzanin w otoczeniu ks. czersko-warszawskiego Bolesława IV (zm. 1454) i jego młodych synów. W r. 1467 był już bowiem stolnikiem warszawskim po Pawle Taborze z Powsinka, wcześniej dworzaninie książęcym. Prawdopodobnie urząd ten zamienił na stolnikostwo czerskie z długoletnim (z przerwami) star. warszawskim Michałem Kobiałką z Rakowca. Na przełomie l. 1470 i 1471 awansował na podkomorzego warszawskiego, przejmując urząd po współrodowcu Janie Lipskim z Gumowa, z którym następnie współdziałał.
Jako podkomorzy warszawski S. wystąpił 3 IV 1471 w Zakroczymiu wśród licznego grona dygnitarzy przy akcie podziału książęcego Mazowsza na cztery dzielnice, przeprowadzonym po dojściu najmłodszych książąt do pełnoletności. Po tym podziale pozostał związany z otoczeniem Konrada III, który został ks. czerskim. Od czerwca 1471 S. występował jako marszałek dworu Konrada; zapewne przy organizowaniu tego dworu przydatna okazała się jego orientacja w środowisku możnowładztwa ziemi czerskiej. Od schyłku 1472 r. jest wymieniany w większości zapisów metryki książęcej, dokumentującej działania prawne Konrada III, występując zwłaszcza w Czersku i w książęcym dworze w Osiecku, pełnił zatem rolę jednego z czołowych doradców i ekspertów książęcych w sprawach dotyczących ziemi czerskiej. Dn. 16 XI 1474 uczestniczył w Młodzieszynie w zawarciu umowy o przejęciu przez Konrada III z rąk matki, księżnej Barbary, ziemi wyszogrodzkiej wraz z jej dobrami książęcymi w zamian za Błonie i Piaseczno z przyległościami w ziemi warszawskiej oraz świadczenia pieniężne i w miodzie.
S. należał do kręgu odbiorców przywileju Konrada III, uwalniającego szlachtę i miasta ziemi liwskiej oraz część ziemi czerskiej (pow. czerski) od uciążliwego obowiązku pracy na rzecz budowy nowych zamków i fortalicji książęcych; dokument został antedatowany na 22 IV 1476, spisano go jednak ok. 1479 r., a wpisano do metryki książęcej w r. 1480, co jest przejawem opóźnień nierzadko spotykanych w pracy mazowieckich kancelarii książęcych. Odnotowano w nim, iż S. posiadał działy w Sobiekursku, Woli Sobiekurskiej i Łukowie (Łukowcu), a drugim posiadaczem owych dóbr był Sędek Sobiekurski (zob.), młodszy krewny S-ego.
Jako podkomorzy warszawski S. był związany także z ówczesnym księstwem warszawsko-zakroczymskim. Dn. 1 VII 1478 w Warszawie świadczył na przywileju Bolesława V dla szlachty w jego księstwie, regulującym m.in. sprawy karne i opłaty sądowe oraz potwierdzającym dotychczasowe uprawnienia. Dn. 25 VII t.r. w Kazuniu wraz z J. Lipskim, wówczas już kaszt. wiskim i sędzią zakroczymskim, uzyskał od ks. Bolesława V przywilej prawa nieodpowiednego (immunitet w sądzie pierwszej instancji) dla szlachty z rodu Pobogów w ziemiach: warszawskiej, zakroczymskiej i nurskiej. W ziemi czerskiej S. doprowadził jeszcze do fundacji ołtarza św. Michała w kościele paraf. p.wezw. św. Mikołaja w Grójcu z pieniędzy Jana Mędka z Wodzicznej (jako wykonawca jego testamentu) zapisanych na dochodach S-ego z Woli Sobiekurskiej. Zmarł po 12 VI 1479 (wówczas ostatni raz pojawił się w otoczeniu Konrada III), a przed 10 II 1480, kiedy to urząd podkomorzego warszawskiego sprawował już jego następca Aleksy z Nadarzyna, a podczas sprawy sądowej odnotowano S-ego jako zmarłego.
S. był żonaty (o żonie brak informacji); pozostawił synów Wojciecha i Jana, nie sprawujących urzędów.
Sobol B., Sejm i sejmiki ziemskie na Mazowszu książęcym, W. 1968 s. 184; Wolff, Studia nad urzędnikami maz.; – Arch. Kom. Hist., XI 390–1; Iura Masoviae terrestria, I nr 126, II nr 136, 141; Kod. Maz. (Lubomirskiego), nr 230, 236; – AGAD: Metr. Kor. t. 5 k. 159v., 167–187v. passim, 206v., t. 6 k. 109, t. 9 k. 95v., t. 18 k. 211v.–212, Ks. ziem. i grodz. Warszawskie t. 4 s. 89, 617, t. 5 s. 54, 257–258, 270, Ks. ziem. Błońskie t. 2 k. 339v.; IH PAN, Pracownia Atlasu: Kartoteka słownika hist.-geogr. Mazowsza w średniowieczu (ziemia czerska).
Kazimierz Pacuski