Styka Jan (1858–1925), malarz.
Ur. 8 IV we Lwowie, był synem Józefa i Konstancji z Fijałkowskich. Ojciec pochodził z czeskiej rodziny o nazwisku Stika, mieszkającej w Pradze, był oficerem armii austro-węgierskiej, a następnie urzędnikiem skarbowym w Galicji Wschodniej.
S. spędził dzieciństwo w Samborze, Stryju, Żółkwi i Sokalu, dokąd kolejno przenoszono jego ojca. W l. 1868–77 uczył się w gimnazjum we Lwowie (w rysunku kształcił się tam pod kierunkiem Michała Godlewskiego i Karola Młodnickiego) oraz Brodach. Od r. 1877 studiował w ASP w Wiedniu u Ch. Griepenkerla, L. K. Müllera, C. Wurzingera i A. Eisenmengera. Interesował się wówczas malarstwem weneckim okresu cinquecenta, dobrze reprezentowanym w wiedeńskich zbiorach sztuki, podziwiał zwłaszcza dzieła Tycjana. Zaprzyjaźnił się ze studiującym również w Wiedniu malarzem Franciszkiem Krudowskim, dzieląc z nim zainteresowania spirytyzmem i okultyzmem; obaj czytywali dzieła Allana Kardeca, autora m.in. „Księgi Duchów” (1857). Spotykał się też z polskim malarzem Danielem Pentherem, od r. 1881 kustoszem zbiorów Akademii w Wiedniu. Nagrodzony w r. 1879 złotym medalem za obraz Odyseusz polujący na dzika, otrzymał wkrótce potem roczne stypendium zagraniczne (Rompreis, pierwszej kategorii). Jesienią 1881 wyjechał do Rzymu, gdzie przebywał już Krudowski; zawarł tam znajomość z Henrykiem Siemiradzkim. Namalowany w Rzymie obraz Lilla Weneda, a także kompozycje oparte na motywach zaczerpniętych z „Jerozolimy wyzwolonej” T. Tasso wysłał na wystawę w TPSP we Lwowie, a później w Krakowie. Po ukończeniu studiów w Wiedniu kształcił się w l. 1882–5 w Oddz. Kompozycyjnym krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych (SSP), kierowanej przez Jana Matejkę. Pozostawał wtedy pod silnym wrażeniem polskich tematów w jego malarstwie. W r. 1883 działał w komitecie urządzonej na Wawelu jubileuszowej wystawy Matejki, a w r. 1884 otrzymał stypendium krajowe jego imienia. Jako laureat konkursu TZSP (za obraz Regina Poloniae), w lutym 1884 wyjechał po raz pierwszy do Warszawy. W czerwcu t.r. ożenił się z Marią Ochrymowiczówną i został nauczycielem rysunku na Wyższych Kursach dla Kobiet prowadzonych przez Adriana Baranieckiego w Krakowie. Uzdolniony muzycznie, śpiewał barytonem i występował na koncertach oraz pobierał lekcje śpiewu w Tow. Muzycznym. Owdowiawszy na początku r. 1885, nie przyjął (wg niektórych źródeł) propozycji objęcia stanowiska w krakowskiej SSP i w lutym 1886 wyjechał do Paryża, gdzie na Salonie wystawił obraz Regina Poloniae. Wynajął pracownię przy Avenue de Villiers, w bliskim sąsiedztwie węgierskiego malarza Mihaly’ego Munkacsy’ego. Operujące szerokimi plamami i światłocieniem malarstwo Munkacsy’ego wywarło silny wpływ na twórczość S-i, który w niewielkim zakresie zaczął też wykorzystywać zdobycze ówczesnego francuskiego malarstwa plenerowego (np. w obrazach Nokturn i Spotkanie na Via Appia). W kwietniu 1886 wyjechał na krótko do Kielc, by poślubić Lucynę Olgiatti. W Paryżu zaprzyjaźnił się ze śpiewakiem Janem Reszke. W r. 1888 w TPSP w Krakowie, a następnie w Salonie Aleksandra Krywulta w Warszawie, urządził wystawę swych 22 najnowszych obrazów; wcześniej w Paryżu wydrukował jej katalog z przedmową Bronisława Dembińskiego.
W l. 1888–90 mieszkał S. w Kielcach w dworku Stumpfów przy ul. Krakowska Rogatka. Namalował wówczas liczne portrety i kilka obrazów o tematyce religijnej do miejscowego kościoła św. Wojciecha. Czynny w życiu towarzyskim, zorganizował w karnawale r. 1889 maskaradę, opisywaną następnie w prasie, pamiętnikach i wspomnieniach (m.in. J. Jerzmanowski). Jesienią 1890 przeniósł się do Lwowa, do własnej willi z narożnym, trzykondygnacyjnym atelier, zbudowanej w l. 1889–90 wg projektu Juliana Zachariewicza przy placu św. Jura (obecnie Muz. Ołeksy Nowakiwskiego). Szukając wsparcia w autorytecie Kornela Ujejskiego, a z drugiej strony «mistycznej» siły wśród żyjących jeszcze zwolenników Andrzeja Towiańskiego (m.in. Karola Baykowskiego), dopracowywał we Lwowie program Polonii, wielkiego malowidła patriotyczno-alegorycznego, które tworzył w związku z 100. rocznicą Konstytucji 3 Maja. Obraz wystawiono w maju 1891 w sali lwowskiego ratusza (został zakupiony dla miasta ze składek publicznych, zebranych dzięki prasowej kampanii propagandowej, wspieranej zwłaszcza przez Wojciecha Dzieduszyckiego, u którego S. bywał w Jezupolu). Popularność i powszechną niemal dostępność zapewniły Polonii wydane w dużym nakładzie (z objaśnieniami) reprodukcje w technice heliograwiury. W l.n. powstały liczne portrety, m.in. Zachariewicza, Leonarda Piętaka, Leonarda Marconiego, arcyks. Leopolda Salwatora, Karola Brzozowskiego (Muz. Narod. w W.), Ludwika Kubali, Maryli Młodnickiej, później Wolskiej (Muz. Liter. w W.), a także kompozycje inspirowane literaturą: Przedświt wg Zygmunta Krasińskiego i sześć obrazów do „Chorału” Ujejskiego (kilkakrotnie wydane jako teka, m.in. L. 1894). W r. 1892 opublikował we Lwowie tomik Poezje Jana Styki. Brał udział w wystawach, m.in. dwukrotnie (w l. 1893 i 1895) w Künstlerhaus w Wiedniu.
S. znany jest przede wszystkim jako twórca malowideł panoramicznych. Był inicjatorem Panoramy Racławickiej, wykonanej wspólnie z Wojciechem Kossakiem, przy współpracy Teodora Axentowicza, Louisa Bollera, Tadeusza Popiela, Zygmunta Rozwadowskiego, Michała Adama Sozańskiego, Włodzimierza Tetmajera i Wincentego Wodzinowskiego. Dzieło udostępniono w r. 1894 w specjalnym budynku na Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie z okazji 100. rocznicy insurekcji. Już w trakcie pracy nad Panoramą spierano się publicznie o skalę zasług S-i przy powstaniu malowidła, a dyskusja na ten temat trwała także później, również po jego śmierci. Kolejną panoramą była Golgota, poprzedzona podróżą S-i do Ziemi Świętej; wrażenia z tej wyprawy zawarł w Szkicach z Ziemi Świętej (Lw. 1896). S. współpracował przy Golgocie z Popielem, Rozwadowskim i Janem Stanisławskim. Ukończoną i wystawioną w r. 1896 we Lwowie pokazano w r. 1897 w Warszawie, a w listopadzie 1899 także w Moskwie, gdzie w otwarciu wystawy uczestniczyli członkowie rodziny carskiej. W pracach nad trzecią, zamówioną dla Budapesztu, panoramą Bem w Siedmiogrodzie (1897) uczestniczyli oprócz S-i Rozwadowski, Popiel, Michał Wywiórski, Leopold Schönchen, Pál Vágó, Béla Spányi i Tihamér Margitay. Panoramę wystawiono w Budapeszcie w r. 1898. Czwarty obraz panoramiczny Męczeństwo chrześcijan w cyrku Nerona (ukończony w r. 1899) powstał w Warszawie, w rotundzie na Dynasach, przy współpracy Rozwadowskiego, Schönchena i Fabia Fabbi; wykazujący wpływ Siemiradzkiego, miał być drugą po Golgocie częścią religijnego tryptyku, zamkniętego malowidłem „Tryumf Kościoła” (niezrealizowane). S. poznał wówczas Henryka Sienkiewicza, który dzieło to uznał za ilustrację swej wydanej w r. 1896 powieści „Quo vadis”.
Ekspozycja Męczeństwa chrześcijan w Palais de Glace podczas wystawy światowej w Paryżu w r. 1900 zbiegła się z publikacją francuskiego przekładu „Quo vadis” i przyniosła dziełu S-i uznanie oraz większą jeszcze niż w kraju popularność. Gdy w tych okolicznościach francuski wydawca E. Flammarion zaproponował mu wykonanie 160 wzorów ilustracji (obrazów i rysunków) do luksusowej edycji powieści Sienkiewicza, S. przeniósł się do Paryża. Wynajął dawne atelier Puvisa de Chavannesa przy pl. Pigalle i jeszcze t.r. sprowadził syna, Tadeusza, a niebawem całą rodzinę. Publikacja „Quo vadis” przez Flammariona (1901–3) zyskała S-ce renomę; jego nazwisko związało się z tą powieścią oraz z nazwiskiem Sienkiewicza, uhonorowanego w r. 1905 literacką nagrodą Nobla. Wykorzystał to S., malując kilkakrotnie i wystawiając serie płócien ilustrujących „Quo vadis” (m.in. 15 panneaux w r. 1902 w Warszawie i tyleż w r. 1904 w Saint Louis). Pierwsze lata paryskie poświęcił też S. kształceniu swego syna Tadeusza wg dawnego systemu mistrzowsko-pracownianego, rezygnując z jego edukacji w akademii. Jesienią 1904 wyjechał z Tadeuszem do Saint Louis w USA, na wystawę światową, gdzie wystawiał Golgotę oraz kilkadziesiąt innych prac. W związku z malwersacjami pośrednika, zakończonymi sprawą sądową, pobyt przedłużył się do pięciu miesięcy. Artysta wybrał się wtedy do Chicago, gdzie nawiązał kontakty z licznymi i wpływowymi przedstawicielami Polonii. W Nowym Jorku poznał m.in. Enrica Caruso, Marcelinę Sembrich-Kochańską i Jana Kubelíka.
Po powrocie do Paryża, w r. 1905, razem z synem Tadeuszem przeniósł się S. z atelier przy pl. Pigalle na Rue Donai. Pierwsza zbiorowa wystawa ich prac w Galerie Georges Petite’a w r. 1906 utrwaliła ich pozycję i przyniosła znaczny dochód. W rezultacie S. zakupił posiadłość w Garches koło Paryża wraz z luksusową willą; następnie nabywał przyległe parcele, które zabudowywał. Jesienią 1909 przyjechał z Tadeuszem do Krakowa; planował wspólne wykonanie panoramy Grunwald, którą zamierzał umieścić w Barbakanie i przywiózł sześć dużych olejnych szkiców do niej. Pomysł wywołał ostrą polemikę. Zyskał przychylność znacznej części Rady Miejskiej, ale napotkał ostre sprzeciwy konserwatorów. Ośmieszył go też Tadeusz Żeleński (Boy) piosenką „Mistrzowi Styce” i kupletami „Mistrza Grdyki w Szopce Krakowskiej Zielonego Balonika na rok 1911”, napisanej wspólnie z Witoldem Noskowskim. Pomimo usilnych zabiegów S-i do realizacji nie doszło, przede wszystkim ze względów konserwatorskich. S. opublikował wówczas obszerną broszurę Grunwald w Rondlu Bramy Floriańskiej (Kr. 1909), w której przedstawił przebieg sprawy i bronił swego pomysłu.
W celu wypromowania twórczości młodszego syna, Adama, urządził S. w willi w Garches w r. 1911 wspólny pokaz jego prac własnych i obu synów. W związku z zamówieniem na ilustracje do „Odysei” Homera odbył w r. 1913 z synami prawie trzymiesięczną podróż do Grecji i na Sycylię. Wśród szkiców tego cyklu znalazł się obraz Na grobie Leonidasa, z podobiznami trzech Styków. Latem t.r. został S. prezesem Le nouveau Salon, związku plastyków występujących przeciwko zasadom funkcjonowania oficjalnych Salonów paryskich. W l. 1911–14 spisywał wspomnienia pt. Wydarte karty z pamiętnika (fragmenty pośmiertnie w „Kalejdoskopie” 1926 z. 1–5; całość z niewielkimi pominięciami w książkach Czesława Czaplińskiego oraz Marii i Adama Styków). W maju 1914, na wspólnej wystawie trzech Styków w Galerie de la Boëtie w Paryżu, S. pokazał swe malarstwo batalistyczne (m.in. obrazy przygotowawcze do panoramy Grunwald) oraz sceny z życia Chrystusa. Po wybuchu pierwszej wojny światowej działał na rzecz utworzenia ochotniczych oddziałów polskich w armii francuskiej, angażując do tej akcji wpływowych Polaków w Paryżu oraz Polonię amerykańską. Wraz z rodziną opuścił Garches i przez Bordeaux udał się do Arcachon. Agitując na rzecz niepodległości Polski, pisał odezwy i artykuły polemiczne (Réponse aux Allemands, „Polonia” 1916 nr 49), wygłaszał prelekcje, organizował konferencje (m.in. „La Pologne mystique” w maju 1917 w Nicei) i wykłady („La Pologne actuelle” w styczniu 1919, na wystawie artystów polskich w Paryżu); prowadził też akcje charytatywne. Wydał w tym okresie Poèmes et tableaux de la grande guerre (Paryż 1916) oraz tomiki wierszy patriotycznych: Z łez, krwi i żelaza (Paris 1916, także edycja w jęz. francuskim) i Poezje z czasów wojny (Paryż 1919).
Od r. 1919 był S. członkiem rzymskiej Akad. św. Łukasza. Zamieszkał t.r. z rodziną na Capri, gdzie kupił willę Certosella; w r. 1920 założył w niej prywatne muzeum „Quo vadis”, w którym pokazywał swe malowidła ilustrujące powieść (w wydanym w r. 1922 albumie-przewodniku reprodukowano 32 obrazy, podobno było ich 60). Na Capri kontynuował pracę nad obrazami do „Odysei” Homera (sześć tomów wyd. w l. 1922–7), za co już w r. 1922 odznaczono go orderem francuskiej Legii Honorowej. Pięćdziesiąt z tych płócien wystawił na Wiosennym Salonie paryskim w r. 1923. Dwa malowane w r. 1925 obrazy religijne przeznaczone były do kaplicy przy Via Appia w Rzymie oraz dla Watykanu. Dn. 11 IV t.r. został przyjęty wraz z pielgrzymką Polaków na audiencji u papieża Piusa XI. Zmarł nagle 28 IV 1925 w Rzymie, został pochowany na cmentarzu Campo Verano. W r. 1959 prochy przeniesiono do Forest Lawn Memorial Park w Glendale koło Los Angeles.
Eklektyczne malarstwo S-i, czerpiące z dzieł sztuki dawnej i współczesnych mu akademickich obrazów zarówno pomysły ikonograficzne, jak formuły plastyczne, było przystępne i łatwe w odbiorze. O powodzeniu artysty nie przesądziła ani jego niebywała pracowitość, ani niewątpliwy talent portrecisty, ani też znakomicie opanowana umiejętność kompozycji wielofigurowych, której nie mógł mu odmówić nawet jego zacięty antagonista Wojciech Kossak. Sukces zawdzięczał S. przede wszystkim zdolności reklamowania siebie i swej rodziny oraz bezbłędnej intuicji zarówno w wyszukiwaniu tematów dochodowych imprez, jak i w zawieraniu i wykorzystywaniu właściwych znajomości, w czym były mu pomocne elokwencja, oczytanie i towarzyskie obycie.
S. był dwukrotnie żonaty; od czerwca 1884 z Marią z Ochrymowiczów, a po jej śmierci w r. 1885, od kwietnia 1886 z Lucyną z Olgiattich, siostrzenicą Ludwika Stumpfa, właściciela browaru w Kielcach, swoją uczennicą z Wyższych Kursów dla Kobiet w Krakowie. Ślub wzbudził sensację, gdyż nowożeńcy wystąpili w strojach polskich (S. w kontuszu), zakazanych w zaborze rosyjskim. W małżeństwie z Marią z Ochrymowiczów bezdzietny, miał z Lucyną z Olgiattich pięcioro dzieci: Marię (ur. 1887), zamężną Nieciową, Tadeusza (zob.), Adama (zob.), Zofię i Janinę (ur. 1894), zamężną Paulucci-Mancinelli.
Po śmierci S-i zainteresowanie jego sztuką znacznie osłabło. Pojawiające się w polskiej prasie w l. 1926–9 apele entuzjastów talentu S-i, by wykupić obrazy ilustrujące „Quo vadis” i sprowadzić je do Polski, szczególnie złośliwie skomentowała redakcja miesięcznika „Sztuki Piękne”; w r. 1931 zamknięto muzeum na Capri. Wystawy S-i, połączone z pokazami dzieł jego synów, Tadeusza i Adama, odbyły się w r. 1926 w gmachu Zachęty w Warszawie i w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi oraz w l. 1930–1 w Warszawie, Łodzi, Katowicach, Krakowie, Lwowie i Poznaniu (tzw. Wystawa Okrężna). Stały się one swoistą sensacją towarzyską i były szeroko omawiane w prasie, która, podobnie jak rzesze widzów, wyrażała głównie podziw dla całej rodziny Styków, ich artystycznych i materialnych sukcesów. Z pochlebnymi opiniami wielu recenzentów polemizował w r. 1930 m.in. Żeleński (Boy), podejmując błyskotliwą i złośliwą próbę wyjaśnienia sukcesu tego rodzinnego przedsiębiorstwa, co z kolei spowodowało ripostę Władysława Witwickiego.
Dzieła S-i znajdują się w Muzeach Narodowych w: Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu, ponadto w Warszawie w Muzeach: WP, Niepodległości, Teatralnym, Literatury oraz w Muzeach: Sztuki w Łodzi, w Lublinie, Okręgowym w Tarnowie. Największa kolekcja prac (obrazy do „Quo vadis” i „Odysei”) znajduje się w USA, w muzeum przy klasztorze Paulinów w Doylestown w stanie Pensylwania; w Forest Lawn Memorial Park w Glendale eksponowana jest od r. 1951 Golgota. Liczne prace S-i znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą; często pojawiają się również w handlu antykwarycznym. Imieniem S-i nazwano ulice w kilku miastach Polski (m.in. Kielcach, Krakowie i Warszawie). W r. 1993 powstał poświęcony S-ce telewizyjny film dokumentalny pt. „Najdziwniejszy cmentarz świata” (reż. Stefan Szlachtycz). W r. 1994 w Kielcach, na dworku Karschów przy ul. Jana Pawła II (dawniej Stumpfów przy ul. Krakowska Rogatka), gdzie mieszkał S., umieszczono tablicę pamiątkową.
„Portret ojca w Garches” przez Tadeusza Stykę 1908, olej. w Muz. Narod. we Wr., reprod. w: Poprzęcka M., Polskie malarstwo salonowe, W. 1991; Portret własny z żoną Lucyną, 1888, olej., oraz Autoportret z paletą, 1896, olej., oba reprod. w: Czapliński C., The Styka Family Saga..., New York 1988; – Bénézit, Dictionnaire (1966); Grajewski, Bibliogr. ilustracji; Pol. Bibliogr. Sztuki; Swieykowski, Pam. Tow. Przyj. Sztuk Pięknych; Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler; W. Enc. Powsz. (PWN); Wielka Encyklopedia PWN, W. 2005 XXVI; – Antoniewicz, Katalog Wystawy Sztuki Pol. 1764–1886; Artyści ze szkoły Jana Matejki, Kat. 2004; Catalogue des tableaux par Jean Styka et Tadé Styka, Georges Petit, Paris 1909; Górecka E., Panoramy Wojciecha Kossaka i J. Styki, Wr. 2000; Houszka E., Obrazy rozmaite. Dzieła autorów „Panoramy Racławickiej”, Wr. 2005; Katalog ilustrowany wystawy sztuki współczesnej we Lwowie, Lw. 1894; Katalog wystawy obrazów J. Styki, Paryż 1888; Malarstwo polskie XVII–XIX w. Obrazy olejne, Wr. 1992; Malarstwo pol. od XVI do XX w. Katalog; Museo „Quo vadis”. Opere di Jean Styka. Capri, Villa Certosella, Napoli 1922; Okrężna wystawa 1930/1931. Jan Styka, Tadé Styka, Adam Styka, Ł. 1930; Przewodnik po wystawie Tow. Zachęty Sztuk Pięknych nr 110. Wystawa cyklu obrazów „Quo vadis” Jana Styki. Wystawy zbiorowe Tadeusza i Adama Styków. Kolekcja prac Stanisława Czajkowskiego. Wystawa ogólna, W. 1936; Wystawa prac J., Tadeusza i Adama Styków, W. 1926; Wystawa zbiorowa śp. J. Styki oraz synów Adama i Tadeusza i R. Radwańskiego, Ł. 1926; – Aubry R., Jean Styka et la question polonaise, „Revue Contemporaine” 1917 nr z 25 XI s. 739–44; Bartoszewicz K., Jan i Tadeusz Stykowie, „Nasz Kraj” 1907 z. 7 s. 262–3; Boy-Żeleński T., Psychologia sukcesu, „Kur. Poranny” 1930 nr 304; tenże, Pisma, W. 1992 XXIX 372–4; Buszyński M., Najnowsza twórczość J. Styki, „Tyg. Ilustr.” 1924 nr 16 s. 249; Chomyn I., 150 arcydzieł malarstwa polskiego ze zbiorów Lwowskiej Galerii Sztuki, Sopot 2006; Czapliński C., The Styka Family Saga / Saga rodu Styków, New York 1988 (liczne fot.); Dangel F., W kowieńskim muzeum, „Kur. Warsz.” 1939 nr 30; Dienstl M., O „potrzebie” panoramy grunwaldzkiej, Lw. 1910; Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., II; Dolistowska M., Panorama „Bitwa pod Racławicami”, w: W kręgu Panoramy Racławickiej, Red. B. Steinborn, Wr. 1985 s. 107–50; Dużyk J., Muzeum „Quo vadis” na Capri, „Kron. Rzymska” 1992 nr 90 s. 21–4, nr 93 s. 34–7; Frycz K., Gawęda o Stykach, „Świat” 1926 nr 9; Gąsiorowski W., Stykowie, „Świat” 1911 nr 6 s. 13; tenże, Wystawa Styków w Paryżu, „Świat” 1912 nr 13; tenże, Z niedoszłej panoramy Grunwaldu, „Świat” 1910 nr 28 s. 13–14; Gerson W., Jan Styka (Notatka biograficzna z okazji wystawy jego obrazów w Salonie Krywulta), „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1888 nr 266 s. 487–9; tenże, Pod adresem artysty, tamże 1889 nr 277 s. 31; Gomulicki W., „Golgota” Jana Styki. List otwarty do twórcy obrazu, „Kraj” 1897 nr 5 s. 42–4; tenże, Kornel Ujejski o „Polonii” Styki, „Biesiada Liter.” 1907 nr 18 s. 349–53, 1916 nr 19 s. 295–9; Górski A., Styka z Panteonem, „Życie” 1897 nr 13 s. 12; Jerzmanowski J., W starych Kielcach, Ł. 1984; Kasterska M., Artyści polscy w Paryżu, „Świat” 1922 nr 29, 45; Klein F., Notatnik krakowski, Kr. 1965; Kopera F., Dzieje malarstwa w Polsce, Kr. 1929 cz. 3; Kosiakiewicz W., Ostatnie obrazy obu Styków, „Świat” 1909 nr 25 s. 12; Leśnicki Z., Panorama europejska jako fenomen kulturowy oraz historia ośmiu panoram polskich, W. 1999; Lewandowski K., Przedwiośnie „Młodej Polski”, „Kur. Liter.-Nauk.” 1936 nr 25 s. 396–7; Lityński M., Wystawa obrazów Jana Styki, „Iris” 1899 nr 4 s. 168–70; Malinowski J., Malarstwo polskie XIX w., W. 2003; Małaczyński A., Jan Styka (Szkic biograficzny), Lw. 1930; Niewiadomski E., Malarstwo polskie XIX i XX w., W. 1926; Piniński L., Pomysł umieszczenia „Panoramy” w Rondlu Floriańskim, „Gaz. Narod.” 1909 nr 294; Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta; Pol. życie artyst. w l. 1890–1914; Pol. życie artyst. w l. 1915–39; Pożerski E., à propos de l’exposition des Styka, „Bulletin Polonais” 1910 nr 264 s. 199–201; Prus B., Kronika Tygodniowa, „Kur. Codz.” 1897 nr 31; Sarnecki Z., Obraz „Męczeństwo chrześcijan w cyrku Nerona” Jana Styki, „Tyg. Ilustr.” 1899 nr 53 s. 1045–50; Skibiński W., Chorał Kornela Ujejskiego w obrazach Jana Styki, „Przegl. Pozn.” 1895 nr 47 s. 558–9; Skrzynecki A., „Golgota”. (Panorama artystyczna J. Styki), „Wędrowiec” 1895 nr 40 s. 785–6; Struve H., Jan Styka, „Kłosy” 1889 nr 1227 s. 14; tenże, Przegląd artystyczny. Wystawa obrazów Jana Styki, „Kłosy” 1888 nr 1221 s. 331–4; Styka M., Styka A., Styka. The Art and Family Memories, [b.m.w.] 2005 (tekst pol. i angielski, liczne fot.); Świętochowski A., „Panorama Golgoty”, „Prawda” 1897 nr 5 s. 54–5; Wiercińska, Katalog prac TZSP; Witwicki W., O pewnej psychologii sukcesu. W związku z artykułem Boya o wystawie Styków, W. 1930; Zadurowicz T., Z artystycznej teki. „Bem w Siedmiogrodzie”, „Kur. Niedzielny” 1897 nr 41 s. 495–7; – Kossak W., Listy do żony i przyjaciół (1883–1942), Oprac. K. Olszański, Kr. 1985; Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, I; Wielkie serce. Korespondencja Kornela Ujejskiego z rodziną Młodnickich, Oprac. Z. Sudolski, W. 1992 II; – „Biesiada Liter.” 1902 nr 43 s. 338; „Bluszcz” 1936 nr 10 s. 10–12; „Czas” 1884 nr 14, 1886 nr 178, 1901 nr 10; „Droga” 1930 nr 11 s. 894–5; „Droits Homme” 1912 nr z 3 III; „Dziś i jutro” 1925 nr 6/7 s. 167–75; „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1902 nr 35 s. 339; „Głos” 1899 nr 23 s. 540–1; „Głos Plastyków” R. 2: 1931 z. 7 s. 78; „Kłosy” 1885 nr 1063 s. 314–15, 1888 nr 1219 s. 302–3; „Kraj” 1899 nr 19 s. 34, 1900 nr 20 s. 15–16; „Kron. Rodzinna” 1889 nr 5 s. 150–2; „Kur. Warsz.” 1904 nr 339, 1913 nr 155, 1914 nr 13, 151, 152, 1930 nr 259 s. 17–18; „Libre Parole” 1920 nr z 2 VI; „Polonia” 1914 nr 12; „Prawda” 1910 nr 14; „Przegl. Tyg.” 1899 nr 21 s. 248–9; „Sztuka” (Lw.) T. 1: 1911 s. 185; „Sztuki Piękne” R. 2: 1925/6 s. 282–5, 343, R. 5: 1929 s. 200, R. 7: 1931 s. 62–4, 232–3, R. 9: 1933 s. 372; „Tyg. Ilustr.” 1926 nr 8 s. 129–30; „Wędrowiec” 1897 nr 3 s. 50–1; „Wiad. Liter.” 1930 nr 39, 49; „Życie i Sztuka” 1901 nr 5 s. 59–60, 1902 nr 43 s. 450–1, 1905 nr 24; – Muz. Narod. we Wr: Gabinet Dok., Jan Styka, Pamiętnik (wydarte karty z pamiętnika), kopia rkp. z l. 1911–14.
Ewa Houszka