Szancenbach Jan Wacław (1928–1998), malarz, grafik, profesor i rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Ur. 8 I w Krakowie, był synem Jana, lekarza (zob.), i Marii ze Skłodowskich 1.v. Goetlowej, malarki. Miał starszą siostrę przyrodnią, Wandę Goetel.
S. ukończył w r. 1939 Szkołę Powszechną im. Sebaldy Münnichowej w Krakowie. W r. 1940 został uczniem nowo utworzonej Kunstgewerbeschule; uczył się tam malarstwa i witrażu pod kierunkiem Ludwika Wojtyczki i Józefa Mehoffera oraz zaprzyjaźnił się z Tadeuszem Brzozowskim, Andrzejem Cybulskim, Adamem Hoffmanem, Bolesławem Kamykowskim, Bronisławem Pawlikiem i Wojciechem Hasem. Z tego okresu pochodzi obraz Planty i ulica Sławkowska (1941), utrzymany w tradycji realistycznego malarstwa pejzażowego. Na przełomie l. 1941 i 1942 zdobył wraz z Cybulskim pierwszą nagrodę w szkolnym konkursie na zabawkę, za projekt klocków przedstawiających stare miasto w Krakowie (z rekonstrukcją murów miejskich). Po likwidacji szkoły w r. 1942 podjął pracę w warsztatach Rady Głównej Opiekuńczej; wyrabiał drewniaki, następnie drewniane zabawki, ozdabiał naczynia porcelanowe. Zagrożony w r. 1944 wywózką na roboty, przerwał pracę i ukrywał się na oddz. chorób zakaźnych Szpitala im. Łazarza; do zajęć w warsztatach powrócił pod koniec t.r. Równocześnie kontynuował samodzielnie naukę rysunku i malarstwa, korzystając z rad zaprzyjaźnionego z rodziną malarza, Mieszka Jabłońskiego.
Po wyzwoleniu Krakowa spod okupacji niemieckiej zdał S. egzamin na tamtejszej ASP i został przyjęty na drugi rok studiów na Wydz. Malarstwa (z braku matury jako wolny słuchacz); naukę rozpoczął w lutym 1945. Kształcił się krótko pod kierunkiem Wojciecha Weissa, a następnie był uczniem Eugeniusza Eibischa, który wywarł na niego największy wpływ. Podczas nauki miał również kontakt z wykładającymi na ASP: Zbigniewem Pronaszką, Ludwikiem Gardowskim i Czesławem Rzepińskim. W l. 1945–6 był sekretarzem, a w l. 1946–7 wiceprezesem Bratniej Pomocy Studentów ASP. Na wniosek Senatu ASP otrzymał na początku r. 1948 status studenta zwycz. i wkrótce studia ukończył. W marcu t.r. został na ASP młodszym asystentem w pracowniach Eibischa i Gardowskiego; prowadził zajęcia z rysunku dla grafików i sam zainteresował się grafiką użytkową. Od t.r. był członkiem ZPAP. Kilkakrotnie zdobył nagrody w konkursach plastycznych: t.r. za projekty odznaki Bratniej Pomocy Studentów ASP (pierwszą) i plakatu na „Dni Krakowa” (drugą), a w r. 1951 za projekt herbu m. Zabrza (trzecią; pierwszej i drugiej nie przyznano). Odtąd okazjonalnie projektował plakaty, m.in. do Salonów Okręgowych ZPAP w Krakowie oraz do sztuki Leona Kruczkowskiego „Niemcy”, wystawionej 29 X 1949 w Teatrze Kameralnym we Wrocławiu. Był też autorem znaku Zespołu Pieśni i Tańca «Śląsk», założonego w r. 1953. Na zlecenie katowickiej Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych opracował w r. 1952, wspólnie z Józefem Szajną, koncepcję kolorystyki budynków i zagospodarowania przestrzennego osiedla «Chorzów-Batory» w Chorzowie (zrealizowana częściowo). Brał udział w licznych ekspozycjach zbiorowych, m.in. Ogólnopolskich Salonach Zimowych w Radomiu (1950, 1951 i 1953), Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale w Warszawie (1955), Festiwalach Plastyki w Sopocie (1956, 1957 i 1959) oraz Salonach Marcowych w Zakopanem (1958 i 1959). W tym okresie malował często martwe natury, zwykle nie nadając im tytułów ([Martwa natura ze skrzypcami], 1950, [Martwa natura z kwiatami], 1953), pejzaże (Pejzaż z Helu, 1952) i portrety (Portret Krystyny z paletą, 1950, Autoportret, 1952, Portret matki, 1953).
W r. 1954 wyjechał S. na dwumiesięczne stypendium Min. Kultury i Sztuki do Paryża; zetknął się tam bliżej z kubizmem i abstrakcjonizmem. Od tego czasu, choć pozostawał w nurcie kolorystycznym, nadawał stopniowo swym obrazom formy bardziej geometryczne (Akt leżący, 1956, Akt, 1957, Ptak w gnieździe i Para wiosenna, oba 1958), zbliżając się niekiedy do kubizującej abstrakcji (Sekwana płynie Paryżem, 1958, Płonący las II, 1961). Uczestniczył regularnie w wystawach Okręgu Krakowskiego ZPAP; eksponował na „Okręgowej jesiennej wystawie plastyki” w r. 1955 Martwą naturę z muszlą, a na Salonie Jesiennym w r. 1959 Płonący las. W ZPAP był w l. 1955–7 sekretarzem Zarządu, a w l. 1957–62 wiceprezesem. W r. 1958 brał udział w wystawach sztuki polskiej w Pradze i Sofii; t.r. odbyła się jego indywidualna wystawa w Krakowie, a w r. 1959 w «Salonie Po Prostu» w Warszawie. W l. 1959–62 sprawował nadzór artystyczny nad produkcją wytwórni gier i zabawek dziecięcych w Częstochowie. Od końca l. pięćdziesiątych kilkakrotnie współpracował w zakresie malarstwa ściennego przy konkursowych projektach architektonicznych (m.in. na Centrum Kulturalne w Kongo Léopoldville i Osiedle Przyszłościowe w Moskwie; ostatnia praca została wyróżniona). Dla Polskiego Wydawnictwa Muzycznego opracowywał graficznie śpiewniki i nuty (m.in. „Śpiewnik dla dzieci”, Kr. 1959 i „Śpiewnik dla dzieci na głos z fortepianem”, Kr. 1967). Był autorem opracowania plastycznego filmów dla dzieci, nakręconych w studiu filmów animowanych w Bielsku Białej: „Tajemnica żółtego naleśnika” (1959), „Hassan i jego osioł” (1960), „Uwaga! zły pies” (1966) oraz „Wyprawa po miód” (1968); w r. 1960 współpracował z zespołem scenografów przy filmie „Marysia i krasnoludki”. Brał udział w cyklu ogólnopolskich, urządzanych w Warszawie, wystaw malarstwa oraz książki i ilustracji (obie w r. 1961), a także grafiki reklamowej (w r. 1962). Na Salonie Jesiennym TPSP w r. 1961 otrzymał dyplom honorowy Towarzystwa za r. 1960. W r. 1961 ponownie przebywał na stypendium w Paryżu; wziął tam udział w ekspozycji z okazji Deuxième Biennale de Paris.
Na początku l. sześćdziesiątych wrócił S. w malarstwie do form realistycznych. W r. 1964 w TPSP w Krakowie wystawił 21 prac, głównie martwych natur, a także wziął udział w wystawach „Malarstwo i rzeźba” oraz „20 lat Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”. Kilkakrotnie eksponował obrazy na wystawach zbiorowych za granicą, m.in. w r. 1964 w Bratysławie i Monte Carlo (tu podczas Międzynarodowego Konkursu Sztuki Współczesnej w Monaco), w l. 1964 i 1966 na „Ars Baltica” w Visby, w r. 1966 w Brnie i Pradze, a w r. 1967 w Bolonii. W lutym 1969 został starszym wykładowcą, a w październiku kierownikiem, pracowni rysunku na Wydz. Grafiki ASP w Krakowie. T.r. objął prezesurę Okręgu Krakowskiego ZPAP oraz został członkiem Zarządu Głównego (ZG) Związku; w r. 1971 odszedł z funkcji w Krakowie i od t.r. do r. 1973 był wiceprezesem ZG. W r. 1971 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki III st. za osiągnięcia w dziedzinie artystycznej i organizacji procesu dydaktycznego. W r. 1972 został dziekanem Wydz. Malarstwa krakowskiej ASP i wszedł do Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego. Uczestniczył w tym czasie m.in. w VI Wiośnie Opolskiej w Opolu (1970), wystawach w Krakowie, Tarnowie i Bergen (wszystkie w r. 1971) oraz „Spojrzenie na krajobraz” w Krakowie, pokazie kolekcji Ewy Garzteckiej we Wrocławiu, „Polskiej Sztuce Współczesnej” w Budapeszcie i Bukareszcie (1972), Okręgowych i Ogólnopolskich Targach Plastyki (1973), „XXX-leciu krakowskiego malarstwa i rzeźby” w Krakowie (1974), wystawie „Polskiej sztuki współczesnej” w Lyonie i Maisons-Lafitte (1974) oraz Bordeaux i Paryżu (1975), ekspozycji „Od Odry po Bałtyk” w Szczecinie i Zielonej Górze (1975). Wystawiał też w r. 1974 na pokazie malarstwa pejzażowego „Piękno Polski” w Ośrodkach Kultury Polskiej w Berlinie wschodnim, Bratysławie, Budapeszcie, Lipsku, Pradze, Sofii i Wiedniu. Wystawy indywidualne miał w Zielonej Górze (1971), Bergen (1973), Warszawie (1974) i Lublinie (1976). W r. 1974 otrzymał Nagrodę M. Krakowa. W Narviku w Norwegii uczestniczył w r. 1975 w ekspozycji malarstwa polskiego; pobyt ten zaowocował licznymi pejzażami z widokami fiordów (m.in. cykl z r. 1978: Pejzaż norweski z żaglówką, Pejzaż norweski z wodospadem, Pejzaż norweski zamglony, Pejzaż norweski świt).
Dziekanem Wydz. Malarstwa był S. do r. 1978, po czym został prorektorem ASP w Krakowie. Wspólnie z Jackiem Woźniakowskim zorganizował t.r. w Muz. Narodowym w Poznaniu wystawę „Kolor w malarstwie polskim XIX i XX wieku”. W r. 1979 pokazał swe obrazy na ekspozycji „Koloryzm polski” w Budapeszcie. T.r. zamieszkał we własnej willi przy ul. Halki 12 w Krakowie. Mianowany w r. 1979 profesorem nadzwycz., został w r. 1981 ponownie dziekanem Wydz. Malarstwa (był nim do r. 1984). W r. 1982 otrzymał powtórnie Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (za działalność dydaktyczną). Nieprzerwanie wystawiał na ekspozycjach indywidualnych, m.in. w Karlskronie, Karlshamn i Sölvesborg w Szwecji (1979), Wiedniu (1980), Zamościu (1981), Malmö i Düsseldorfie (1984) oraz na wystawach zbiorowych w kraju („Malarstwo polskie 1944–1979” w Bydgoszczy, 1981, „Tadeusz Brzozowski, przyjaciele i uczniowie” w Poznaniu, 1981/2, „Targi Sztuki Krajów Socjalistycznych” w Poznaniu, 1984) i za granicą, m.in. w Atenach, Budapeszcie, Bayreuth (wszystkie w r. 1979), Darmstadt (1980), Dreźnie (1983), Grazu, Sztokholmie, Moskwie, Ankarze i Stambule (wszystkie w r. 1984) oraz Neapolu (1986). Mianowany profesorem zwycz. 1 III 1986, został w r. 1987 rektorem krakowskiej ASP.
Po śmierci żony w r. 1986 przestał S. malować. W r. 1987 odszedł z Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego. W tym czasie jego prace pokazano kilkakrotnie na zbiorowych wystawach polskiej sztuki współczesnej (w r. 1987 w Jokohamie, Norymberdze i Karlowych Warach, a w r. 1988 w Bagdadzie, Tokio i Berlinie). W r. 1988 czynna była w Krakowie, a następnie w Nowym Sączu, Sopocie i Wrocławiu, ekspozycja „Szancenbach i uczniowie”; część wystawy prezentowano w r. 1990 również w Wiedniu i Warszawie. W rezultacie w r. 1989 wrócił S. do malowania.
W r. 1990 miał S. kolejne wystawy indywidualne w Bonn i Krakowie, a w r. 1991 w Londynie, gdzie pokazał dorobek z ostatnich trzech lat. T.r. uczestniczył też w wystawach polskiej sztuki współczesnej we Fryburgu i Tokio. Na przełomie l. 1991 i 1992 odbyła się jego indywidualna wystawa w Paryżu, a w r. 1992 w Krakowie (w Galerii «Piano Nobile»). Na tej ostatniej pokazał m.in. wykonane pastelami pejzaże z zakopiańskiej Harendy, kilka wersji Portu w Smögen, Statek pożarniczy w Göteborgu oraz Pnącą różę, gdzie wrócił do częstego w obrazach malowanych po r. 1979 tematu okna pracowni z widzianym przez nie ogrodem; pojawiała się tam zwykle postać żony artysty, a czasami także on sam. Również w r. 1992 uczestniczył S. w wystawach współczesnej sztuki polskiej w Lyonie, Nicei i Nowym Jorku. W r. 1993 został ponownie członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego oraz po raz kolejny otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za osiągnięcia artystyczne, dydaktyczne i organizacyjne. W l.n. pokazywał swoje prace na wystawie towarzyszącej Międzynarodowemu Festiwalowi Oratoryjnemu «Vratislavia Cantans» we Wrocławiu (1993), w Biurze Wystaw Artystycznych w Kielcach i Miechowie, krakowskiej galerii Piano Nobile, warszawskiej Vava (1994) oraz krakowskim TPSP (1996). Duża indywidualna wystawa S-a odbyła się w r. 1996 w Wielkopolskim Muz. Historycznym w Poznaniu; pokazano na niej 110 obrazów artysty z l. 1941–98. W r. 1997 po raz kolejny otrzymał S. Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, tym razem z okazji zbliżającego się siedemdziesięciolecia urodzin i pięćdziesięciolecia pracy twórczej. S. ufundował wówczas prywatne stypendium dla młodych artystów kolorystów na wyjazd do Paryża. W Galerii «Piano Nobile» wystawił w r. 1997 najnowsze obrazy, a w r.n. ekspozycję jubileuszową swych prac, po której otrzymał Nagrodę Fundacji Kultury Polskiej. Ogółem miał ok. 70 wystaw indywidualnych oraz wziął udział w ponad 300 wystawach zbiorowych. W r. 1998 przeszedł w ASP na emeryturę. S. malował głównie pejzaże, martwe natury i portrety, nawiązując do tradycji postimpresjonizmu i koloryzmu polskich kapistów. Zmarł po dłuższej chorobie 15 XII 1998 w Krakowie, został pochowany obok żony na cmentarzu Salwatorskim. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972) oraz krzyżami: Kawalerskim (1980), Oficerskim (1987) i Komandorskim (1993) Orderu Odrodzenia Polski.
Od końca l. czterdziestych był S. związany z Krystyną z Rumianów (1917–1986), w l. 1943–50 Łukasiewiczową, którą w r. 1979 poślubił. Była ona malarką, absolwentką ASP w Krakowie, autorką martwych natur i pejzaży, utrzymanych w nurcie koloryzmu. Małżeństwo było bezdzietne.
W r. 1999 w TPSP w Krakowie odbyła się wystawa „Szancenbachowie: Jan, Maria i Krystyna”. Dom Aukcyjny Rempex zorganizował w r. 2001 w Krakowie wystawę „Martwe natury i pejzaże” (aukcja w systemie Vickreya), a w r. 2003 w Państw. Galerii Sztuki w Sopocie urządzono wystawę retrospektywną S-a. W krakowskim TPSP pokazano w r. 2008 ekspozycję „Jan Szancenbach 1928–98”.
Prace S-a znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Gdańsku i Szczecinie, ponadto w Krakowie w Zamku Królewskim na Wawelu, Muz. Historycznym m. Krakowa, Muz. UJ, Muz. Etnograficznym, Liceum Sztuk Plastycznych i TPSP oraz w Muzeach Okręgowych w Rzeszowie i Tarnowie, Muzeach: Częstochowskim w Częstochowie, Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze i Plakatu w Wilanowie, Museo degli Uffizzi we Florencji i Galerii Tretiakowskiej w Moskwie. Liczne obrazy S-a są obecne w kolekcjach prywatnych w kraju (m.in. Wandy i Leonarda Pietraszaków, Krystyny i Wiesława Ochmanów oraz Zbigniewa K. Witka) oraz za granicą: w Argentynie, Australii, Francji, Holandii, Japonii, Kanadzie, Niemczech, Norwegii, Szwajcarii, Szwecji, Włoszech i Wielkiej Brytanii.
Fot. i reprod. autoportretów, w: Witek Z. K., Jan Szancenbach jr 1928–1998, Kr. 2008; Medal z wizerunkiem S-a z r. 1995 przez Jerzego Nowakowskiego; – Chrzanowska-Pieńkos J., Pieńkos A., Leksykon sztuki polskiej XX wieku, P. 1996; Enc. Krakowa; Wielka Encyklopedia PWN, W. 2005 XXVI; – Doroczna wystawa krakowskiego okręgu ZPAP, Kr. 1953; Jacek Malczewski, Czesław Rzepiński, Juliusz Joniak, Jan Szancenbach. Malarstwo ze zbiorów krakowskich Rotarian i ich rodzin, Kr. 1996; Jacek Malczewski, Czesław Rzepiński, Juliusz Joniak, Jan Szancenbach. Malarstwo ze zbiorów krakowskich Rotarian i ich rodzin oraz Szancenbachowie: Jan, Maria i Krystyna, Kr. 1999; Jan Szancenbach, Kr. 1959; toż, Kielce 1992; toż, Kr. 1994; toż, Kr. 1998; Jan Szancenbach. Exposition 5 decembre 1991 – 25 Janvier 1992, Paris 1992; Jan Szancenbach. Malarstwo, Red. K. Jankowiak, Z. Starikiewicz, P. 1996; Jan Szancenbach. Paintings 1988–1991, London 1991; Krzysztofowicz-Kozakowska S., Małkiewicz B., Malarstwo polskie po 1945 roku, Kr. 2004; Okręgowa jesienna wystawa plastyki malarstwo–grafika– rzeźba, Kr. 1955; I wystawa grafiki okręgu krakowskiego ZPAP, Kr. 1952; 180 lat Akademii sztuk Pięknych w Krakowie, Kr. 1999; Wychowankowie i pedagodzy Krakowskiej ASP, Kr. 1986; Wystawa bieżąca malarstwa i grafiki, Kr. 1956; Wystawa grafiki krakowskiego okręgu ZPAP, Kr. 1957; Wystawa krakowskiego okręgu ZPAP, Kr. 1954; Wystawa młodej plastyki okręgu krakowskiego, malarstwo, Kr. 1956; Wystawa plastyki dla uczczenia święta 1-Maja, Kr. 1951; Wystawa plastyki dla uczczenia 34. rocznicy rewolucji Październikowej, Kr. 1951; Wystawa plastyki okręgu krakowskiego ZPZP. Malarstwo, Kr. 1951; Wystawa wiosenna krakowskiego okręgu ZPAP, Kr. 1954; – Internet: www.abclub.pl/abe.htm, www.art-decorum.pl; – Blumówna H., Wystawa grafiki krakowskiego okręgu ZPAP, „Tyg. Powsz.” 1953 nr 3; Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., III; Grodziska K., Artium Decor. Cmentarz Salwatorski w tradycji Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, Kr. 2008; Gutowski M., Obrazy Jana Szancenbacha, „Dzien. Pol.” 1959 nr 39; Jeleniewska-Ślesińska J., Ślesiński W., Studenci i absolwenci Krakowskiej ASP w 40-leciu PRL, Kr. 1984; Jędrzejczyk O., Pięciu w Pałacu Sztuki, „Gaz. Krak.” 1963 nr 123; Kossakowski A., O zielone światło dla filmu animowanego, „Ekran” 1961 nr 4; Krakowski P., Potęga koloru, „Art & Busines” 1993 nr 1–2 s. 73; tenże, Szancenbach w „Piano Nobile”, „Tyg. Powsz.” 1992 nr 50; Małkowska M., Wystawa malarstwa Jana Szancenbacha: spadkobierca kolorystów, „Rzeczpospolita” 1994 nr 270; Markowska A., Malarstwo Jana Szancenbacha, „Kraków” 1988 nr 4 s. 50–1; Mazurek M., Kolor i konstrukcja. Wystawa w Poznaniu, „Odra” 1997 nr 5 s. 115–16; Miliszkiewicz J., Polskie gniazda rodzinne, W. 2003; Pol. życie artyst. w l. 1945–1960; Sawicki A., Jan Szancenbach, „Gaz. Krak.” 1970 nr 127; Skrobot J., Szancenbach, „Koniec wieku” 1993 nr 5; Sołtysik M., Szancenbachowie. Wystawa w Pałacu Sztuki, „Przekrój” 1999 nr 19 s. 38; Stopczyk S. K., Skrzydła koloryzmu, „Art & Busines” 1996 nr 3; 175 lat nauczania malarstwa, rzeźby i grafiki w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, Kr. 1994; Szoska A., Mistrz i uczniowie, „Echo Kr.” 1988 nr 75; Ślusarczyk A., Między baśnią a rzeczywistością. Wystawa Jana Szancenbacha w Lipsku, „Dzien. Pol.” 1988 nr 80; Święcicki B. W., Pokaz dobrego malarstwa krakowskiego artysty, „Głos Wybrzeża” 1963 nr 254; Winkler K., Wystawa grafiki krakowskiego okręgu ZPAP, „Dzien. Pol.” 1953 nr 13; Witek K. Z., Jan Szancenbach jr 1928–1998, Kr. 2008; Wojciechowski A., Młode malarstwo polskie 1944–74, Wr. 1975; – Ze wspomnień Jana Szancenbacha, w: Profesorowie ASP 1945–1950, Kr. 1986; – „Dzien. Bałtycki” 1963 nr 256; „Dzien. Pol.” 1948 nr 122, 1988 nr 89, 1991 nr 206, 1992 nr 258, 1997 nr 236 s. 19; „Echo Kr.” 1987 nr 132, 1988 nr 75, 1992 nr 1; „Gaz. Wyborcza” 1998 nr 55 (dod. „Gaz. w Kr.”); „Gaz. Zielonogórska” 1964 nr 16; „Naprzód 1946 nr 315; „Trybuna Ludu” 1965 nr 13; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Dzien. Pol.” 1998 nr 295, „Gaz. Wyborcza” 1998 nr 295 (L. Dutkowski), nr 301 s. 11 (dod. „Gaz. w Kr.”), „Przekrój” 1999 nr 2 (M. Sołtysik), „Rzeczpospolita” 1998 nr 295, 296 (M. Małkowska), „Tyg. Powsz.” 1999 nr 1 s. 15 (J. Waltoś); – Arch. ASP w Kr.: sygn. 255 (akta osobowe S-a); Mediateka ASP w Kr.: Czerni K., Jaskowski A., Jan Szancenbach – malarz (film dokumentalny Telewizji Pol. w Kr. z r. 1995 z cyklu „Album krakowskiej sztuki”).
Bibliogr. dot. Krystyny Rumian-Szancenbachowej: Portret z l. dwudziestych (?) przez S. Żurawskiego, akwarela, ołówek; – Jacek Malczewski, Czesław Rzepiński, Juliusz Joniak, Jan Szancenbach. Malarstwo ze zbiorów krakowskich Rotarian i ich rodzin oraz Szancenbachowie: Jan, Maria i Krystyna, Kr. 1999; – Grodziska K., Artium Decor. Cmentarz Salwatorski w tradycji Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Kr. 2008; Jeleniewska-Ślesińska J., Ślesiński W., Studenci i absolwenci Krakowskiej ASP w 40-leciu PRL, Kr. 1984 (jako K. Łukasiewicz); Witek Z. K., Jan Szancenbach jr 1928–1998, Kr. 2008 (fot. i reprod. portretów); – „Dzien. Pol.” 1986 nr 137 (nekrolog); – Arch. ASP w Kr.: Karta wpisowa 91 (jako Krystyna Łukasiewicz); Paraf. rzymskokatol. NMP Królowej Polski w Kr.: Księga zmarłych, poz. 10658; USC w Kr.: sygn. S.C.–03–1.KG.5142–17/10.
Jolanta Laskownicka