Grabski Jan (Jan z Grabi) h. Pomian (1. poł. XV w.), kasztelan spicymirski. Ur. pod koniec XIV w. był synem Jana z Grabi i Brudzewa, kasztelana kruszwickiego, i matki z Szamotuł h. Nałęcz, właścicielki Gąsawy. G. miał braci, Jaranda Brudzewskiego i przyrodniego Piotra z Grabi, podkomorzego kaliskiego. Ok. 1436 r. G. miał liczne procesy majątkowe: w l. 1418–24 z bratem Jarandem oraz z Mikołajem Kiełbasą, podczaszym kaliskim. Był jednym z najmożniejszych panów na Kujawach. Po śmierci króla Jagiełły w r. 1434 był, obok dostojników małopolskich i Wielkopolanina Dobrogosta z Szamotuł, jednym z opiekadlników (tutor regni) królestwa. W r. 1438 wystąpił G. jako świadek na akcie, w którym Władysław Jagiellończyk potwierdził przywileje szlacheckie na zjeździe generalnym w Piotrkowie 16 XII. W r. 1439 należał G. do zwolenników objęcia tronu czeskiego po śmierci Albrechta Habsburga przez Jagiellończyka. Kiedy plan nie doszedł do skutku, podpisał pokój między miastami śląskimi a Wielkopolską, będący zakończeniem walk wynikłych na tle polityki czeskiej. Od r. 1443 przestał występować w źródłach. Żoną jego była bliżej nie znana Katarzyna, z której miał synów: Mikołaja, dworzanina królewskiego, miecznika sieradzkiego, i Tomasza; Mikołaj towarzyszył w r. 1471 Władysławowi Jagiellończykowi do Pragi.
Boniecki; Uruski; – Maleczyńska E., Rola polityczna królowej Zofii Holszańskiej, Lw. 1936; Kobierzycki J., Przyczynki do dziejów ziemi sieradzkiej, W. 1915 I 4; Ród Czemborów, „Rocz. Tow. Herald.” t. 6 s. 97; – Akta grodz. i ziem., V 75; Łaski, Liber ben., I 403; Kod. Wpol., V 496, 625; Księgi sądowe brzesko-kujawskie 1418–24, Wyd. J. Kochanowski, W. 1905; Teki Pawińskiego, 7 nr 1269, 1576, 2325, 2443, 2457, 3006, 3028, 3076, 3255, 3462, 3742; Starod. prawa pol. pomn., II 2587; – B. Ossol.: rkp. 1617 s. 23.
Red.