Sidło Janusz (1933–1993), oszczepnik, nauczyciel wychowania fizycznego i trener lekkiej atletyki. Ur. 19 VI w Szopienicach, był synem Romana, robotnika maszynowego w kopalni «Giesche» w Janowie, w l. 1941–3 więźnia obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, po wojnie pracownika tej samej kopalni (J. Wieczorka) w Janowie, i Elfrydy z Paponiów.
S. uczył się początkowo w Szopienicach, a od r. 1950 w liceum ogólnokształcącym w Gdańsku-Oliwie. Tam w r. 1952 złożył egzamin dojrzałości i w t. r. rozpoczął studia w Akademii Wychowania Fizycznego (AWF) w Warszawie. Dyplom nauczyciela wychowania fizycznego i tytuł trenera II kl. w lekkiej atletyce otrzymał w r. 1955. Stopień magistra wychowania fizycznego uzyskał w r. 1971 za pracę pt. Oszczep – od narzędzia do przyboru sportowego.
Od czternastego roku życia S. uprawiał sport. Był zawodnikiem klubu «Stal» Katowice, od r. 1950 Koła Sportowego Zrzeszenia Sportowego «Spójnia» Gdańsk i od r. 1952 Klubu Sportowego «Spójnia» Warszawa. Mając 16 lat, wystąpił w reprezentacji Polski w rzucie oszczepem. W r. 1951 w Berlinie zdobył tytuł Akademickiego Mistrza Świata w rzucie oszczepem. W swej długiej karierze sportowej był 14-krotnie mistrzem Polski w rzucie oszczepem i 2-krotnie w rzucie granatem, 63-krotnie reprezentował Polskę w spotkaniach międzypaństwowych, 5-krotnie uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich (IO), biorąc udział w konkurencji rzutu oszczepem: w XV IO w Helsinkach w r. 1952 (62,16 m), w XVI IO w Melbourne w r. 1956 (79,98 m, srebrny medal), w XVII IO w Rzymie w r. 1960 (76,46 m, 8 miejsce), w XVIII IO w Tokio w r. 1964 (80,17 m, 4 miejsce), w XIX IO w Meksyku w r. 1968 (80,58 m, 7 miejsce). Pięciokrotnie reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy, zdobywając tytuł Mistrza Europy w Bernie w r. 1954 (76,35 m) i w Sztokholmie w r. 1958 (80,18 m) oraz brązowy medal w Atenach w r. 1969. Był 5-krotnym rekordzistą Polski (w r. 1970 uzyskał wynik 86,22 m), a także rekordzistą Europy (w Jenie w r. 1953 uzyskując wynik 80,15 m) i świata (w Mediolanie 1956 z wynikiem 83,66 m). Pierwszy w świecie przekroczył granicę 80 m w rzucie oszczepem. W l. 1953–70 wyczyn ten powtórzył 141 razy. W plebiscycie sportowym „Przeglądu Sportowego” w l. 1954 i 1955 wybrano go na najlepszego polskiego sportowca roku.
Ok. l. 1955–68 S. był kapitanem reprezentacji lekkoatletycznej Polski (tzw. Wunderteamu) w okresie jej największych sukcesów sportowych. W środowisku dziennikarzy sportowych i lekkoatletów nazywano go «królem oszczepu» i uznawano za najwybitniejszego oszczepnika w historii tej konkurencji, mimo że nie zdobył tytułu mistrza olimpijskiego, co przypisywano prześladującemu go pechowi. Trenerem S-y był Zygmunt Szelest, nauczyciel akademicki AWF w Warszawie. S. miał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu, a wielokrotnie przyznawano mu tytuł Mistrza Sportu. Wśród kolegów zwano go Łokietkiem (po kontuzji stawu łokciowego).
Po zakończeniu kariery zawodniczej 21 VI 1973 S. krótko pracował jako trener kadry narodowej oszczepników, a następnie był długoletnim pracownikiem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (PZLA). Początkowo wykładał na kursach trenersko-instruktorskich, a w ostatnich latach życia był sekretarzem generalnym PZLA. Zmarł 2 VIII 1993 w Warszawie. Pochowany został na Powązkach. Odznaczony był m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką, tytułem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, tytułami – Zasłużonego Mistrza Sportu i Mistrza Sportu (wielokrotnie), Złotą honorową odznaką PZLA.
S. ożeniony był z Ewą z Chodorowskich, absolwentką AWF w Warszawie, nauczycielką, zamieszkałą obecnie w Warszawie, z którą miał córkę Romę (ur. 1960).
Mała encyklopedia sportu, W. 1987 II (fot.); Kronika sportu, W. 1993 s. 469, 496, 498, 507, 516, 532; – Chmielewski Z., Polska sportowa, W. 1980, passim; Dobrowolny Z., 5 olimpiad króla bez korony, w: Sportowcy XXX-lecia, W. 1974 s. 100–12 (fot.); Głuszek Z., Polscy olimpijczycy 1924–1976, W. 1980 s. 30, 253 (fot.); Igrzyska stare jak świat, W. 1976 s. 189–90 (fot.); Iskier przewodnik sportowy, W. 1976 s. 283, 289, 293, 329, passim; Księga sportu polskiego 1944–1974, W. 1975 s. 209, 213 (fot.), 220, 245–6, 248, 501, 557 (fot.); Porada Z., Starożytne i nowożytne igrzyska olimpijskie. Almanach, Kr. [b. r. w.] passim; Sieniarski S., Sport w Polsce, W. 1972 s. 13, 33–6, 50–3; – „Echo Krakowa” 1973 nr 141 (fot.); „Tryb. Robotn.” 1974 nr 70 (fot.); – Nekrologi z r. 1993: „Dzien. Pol.” nr 177, „Dzien. Zachodni” nr 149 (fot.), 153 (fot.), „Lekkoatletyka” nr 8 s. 36, nr 11 s. 28, „Przegl. Sportowy” nr 149, 150, „Tempo” nr 121; – Arch. AWF w W.: Akta osobowe S-y.
Kazimierz Toporowicz