Baworowski Jerzy hr. (1870–1933), wł. dóbr, parlamentarzysta. Ur. w grudniu w Ostrowie koło Tarnopola, syn hr. Władysława, wł. dóbr, szambelana austr., i Marji z Korytowskich, damy austr. Krzyża gwiaździstego. Zdał maturę w Tarnopolu. Uczęszczał na prawo we Lwowie. Szambelan austr., honor. kawaler maltański. Objął majątki ziemskie po ojcu w Tarnopolskiem i Trembowelskiem. Dzięki niezwykłej uprzejmości, uczynności i szlachetności charakteru ogólnie lubiany i szanowany, w młodym jeszcze wieku wybrany prezesem rady powiatowej trembowel., a równocześnie członkiem rady pow. tarnopol., członkiem rady szkolnej okręg. w Tarnopolu, prezesem powiat. Kasy oszczędności w Trembowli. Był członkiem zarządu i rad nadzorczych różnych instytucyj społecznych i finansowych w Galicji wschodniej. Miasta Trembowla i Budzanów nadały mu obywatelstwo honorowe. Wybrany w r. 1901 posłem na sejm krajowy z kurji gmin wiejskich okręgu trembowel., zasiadał przez dłuższy czas w sejmie galicyj. W r. 1911 wybrany z okręgu trembowel. posłem do austr. rady państwa. Należał do grupy konserwatywnej. On tylko z tej grupy głosował 16 V 1917 w wiedeń. Kole polskiem za rezolucją Tetmajera: »Jedynem dążeniem narodu polskiego jest odzyskanie połączonej i niepodległej Polski z dostępem do morza«. Wybrany wiceprezesem Koła polskiego, delegowany został przez Koło z początkiem marca 1918 do cesarza Karola, któremu przedstawił żądania Polaków z Galicji. W kwietniu 1918 odwiedził polskich legjoninistów internowanych w obozie w Huszt na Węgrzech i interwenjował w ich sprawie u rządu austr., a w szczególności celem uzyskania uwolnienia i odesłania do ich siedzib legjonistów pochodzących z Królestwa. Po przewrocie wybrany z początkiem listopada 1918 członkiem Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie, tj. tymczasowego rządu polskiego w b. zaborze austr. Wszedł w r. 1919 do sejmu ustawodawczego jako poseł z Galicji wschodniej. Był członkiem prezydjum klubu pracy konstytucyjnej, w którym zasiadali dawni konserwatyści i polscy demokraci. Ożeniony z Katarzyną z hr. Zamoyskich. Odznaczony orderem Polski Odrodzonej. Umarł we Lwowie 6 IX 1933. Pochowany w Bołożynowie.
Dunin Borkowski I., Genealogje, Lw. 1895, s. 140, 141; Szematyzmy (urzędowe) Galicji; Das oesterr. Abgeordnetenhaus, Wiedeń 1911; Lasocki Z., Polacy w austr. obozach barakowych, Kr. 1929, s. 132, 133, 306; Lasocki Z., Wspomnienia szefa administracji P. K. L., Kr. 1931, s. 5, 19, 91, 94; Skład osobowy Sejmu ustawodawczego, W. 1920; »Czas«, nekrolog, 1933 nr 205, 207.
Red.