Hlebowicz Jerzy Karol h. Leliwa (zm. 1669), wojewoda wileński. Syn Mikołaja (zm. 1632), od r. 1611 wojewody smoleńskiego, a od 1621 kasztelana wileńskiego, i Marcebelli Koreckiej. H. zaczął karierę polityczną, podobnie jak ojciec, od objęcia w czerwcu 1639 r. godności podstolego litewskiego. W n. r. ożenił się z Katarzyną, siostrą Janusza Radziwiłła, późniejszego hetmana litewskiego. W r. 1643 został wojewodą smoleńskim. Zajęty fortyfikacją Smoleńska nie zjawiał się zbyt często w stolicy. W marcu 1644 r., a potem w r. 1645 brał udział w posiedzeniach senatu. W czasie bezkrólewia 1648 r. przybył do stolicy dopiero w listopadzie, by wziąć udział w elekcji i podpisać potem dyplom elekcyjny Jana Kazimierza. Na sejmie koronacyjnym poruszał sprawę obronności Smoleńska. W r. 1650 uczestniczył w komisji wileńskiej, zajmującej się sprawą wypłaty wojska litewskiego. Rok później był komisarzem do rokowań pokojowych z Kozakami w Białej Cerkwi. Od r. 1633 był starostą oniksztyńskim i radoszkowskim, w r. 1653 został nadto starostą żmudzkim. W r. 1655 H. nie poddał się Szwedom. Pierwszy sejm po najeździe szwedzkim w r. 1658 wybrał go komisarzem do trybunału skarbowego na Litwie, w r. 1659 zaś został mianowany komisarzem do rokowań pokojowych z Rosją. W tej funkcji występował w l. 1660, 1662, 1664, by wreszcie w r. 1666 rozpocząć traktaty w Andruszowie. W rokowaniach, jako delegat Litwy, grał dużą rolę; reprezentował kierunek ugodowy. Od r. 1659 pozostawał w stałej korespondencji z Bogusławem Radziwiłłem, koniuszym litewskim, któremu zależało na odzyskaniu w rokowaniach polsko-rosyjskich swych dóbr, pozostających w granicach Rosji. W nagrodę za pracę przy tych traktatach został w r. 1668 mianowany wojewodą wileńskim. Zaabsorbowany rokowaniami moskiewskimi nie brał H. poważniejszego udziału w wewnętrznych rozgrywkach. Zdaje się, należał wprawdzie do stronnictwa francuskiego, przynajmniej brał pieniądze od posła de Lumbres’a, ale poważniejszej roli w stronnictwie nie odgrywał, a nawet utrzymywał stosunki z Jerzym Lubomirskim. Pod koniec 1668 r. podpisał abdykację Jana Kazimierza. Nowego władcy nie doczekał się, albowiem zmarł 18 IV 1669 r., zostawiając po sobie jedynie dwie córki, Marcebellę i Katarzynę.
Boniecki; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit.; – Darowski A., Szkice historyczne, Pet. 1895 II 371, 389, 390, 425, 456, 464, 476, 482; Kotłubaj E., Życie Janusza Radziwiłła wojewody wileńskiego W. Ks. Lit., Wil.-Witebsk 1859 s. 156, 177; Waliszewski K., Polsko-francuskie stosunki w XVII w. 1644–67, Kr. 1889; Wójcik Z., Traktat andruszowski 1667 r. i jego geneza, W. 1959; – Maskiewicz S., Pamiętniki, Wil. 1838; Medeksza S. F., Księga pamiętnicza wydarzeń zaszłych na Litwie 1654–68, Kr. 1875; Michałowski J., Księga pamiętnicza, Kr. 1864; Oświęcim S., Dyaryusz 1643–51, Kr. 1907; Pasek J., Pamiętniki, Wr. 1952, Bibl. Narod., S. 1 nr 62; Pomniki dziejów Polski w. XVII, Wyd. A. Podgórski, Wr. 1840; Radziwiłł A. S., Pamiętniki, P. 1839; Vol. leg., IV 68, 198, 227, 554, 665, 669, 787, 879, 1018; Vossoedinenie Ukrainy s Rossiej 1654–1954, Moskva 1954 II; – B. Kór.: rkp. 347; B. PAN w Kr.: rkp. 1065.
Władysław Czapliński