Stahl Jerzy Wojciech (1939–1997), duchowny Kościoła ewangelicko-reformowanego, redaktor naczelny „Jednoty”, działacz ekumeniczny. Ur. 13 VI w Warszawie, był jedynym synem Leopolda Hugona (1910–1944), urzędnika państwowego, który zginął w powstaniu warszawskim 1944 r., i Anny z Ratfelderów (1909–1990), długoletniej pracownicy Domu Małego Dziecka im. ks. Piotra G. Boduena (Baudouina) w Warszawie.
W r. 1956 ukończył S. Państw. Szkołę Ogólnokształcącą (dawniej Wojciecha Górskiego) przy ul. Smolnej w Warszawie. T.r. podjął studia na Wydz. Mechaniki Precyzyjnej Politechn. Warsz., lecz ich nie ukończył. W l. 1964–9 studiował w Chrześcijańskiej Akad. Teologicznej w Warszawie, gdzie uzyskał stopień magistra teologii ewangelickiej. W r. 1970 został ordynowany na duchownego Kościoła ewangelicko-reformowanego. Pierwszą pracę duszpasterską podjął jako wikariusz w parafii warszawskiej, jednocześnie pełnił obowiązki administratora parafii w Żychlinie pod Koninem. W r. 1972 uczestniczył w letnich kursach Inst. Ekumenicznego (agendy World Council of Churches, stowarzyszonej z Uniw. Genewskim) w Château de Bossey pod Genewą. W l. 1974–86 był stałym administratorem parafii w Łodzi oraz pomagał w obsłudze pobliskich zborów w Kucowie i Zelowie, z krótką przerwą w r. 1980, gdy przez sześć tygodni pracował w prezbiteriańskiej parafii w Poland (Ohio, USA), w ramach Ekumenicznego Programu Parafialnego dla duchownych z Europy Środkowo-Wschodniej. W l. 1980–95 zasiadał jako radca duchowny w Konsystorzu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce. W czasie stanu wojennego organizował opiekę nad prześladowanymi działaczami «Solidarności» (m.in. więźniami politycznymi w Łowiczu) i ich rodzinami, a także pośredniczył w przekazywaniu szpitalom łódzkim leków i sprzętu medycznego z zagranicy. W r. 1983 ponownie wyjechał na kurs do Inst. Ekumenicznego.
W r. 1986 kłopoty ze zdrowiem zmusiły S-a do ograniczenia pracy duszpasterskiej. Przeniósł się do Warszawy. Tam pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Katechetycznej oraz Komisji Problemowej Synodu Kościoła ewangelicko-reformowanego. Reprezentował swój kościół w Komisji Współpracy z Kościołami Ewangelicko-Augsburskim i Ewangelicko-Metodystycznym, a także w Komisji ds. Dialogu z Kościołem Rzymskokatolickim Polskiej Rady Ekumenicznej. S. był autorem kilkudziesięciu kazań oraz artykułów poświęconych historii i doktrynie Kościoła ewangelicko-reformowanego, zamieszczanych głównie na łamach „Jednoty”, „Więzi”, „Tygodnika Powszechnego” oraz „Studiów i Dokumentów Ekumenicznych”. Wraz z Bogdanem Trandą opracował rozdział traktujący o wyznaniu ewangelicko-reformowanym w książce „Porównanie wyznań” (W. 1988). Był też autorem haseł dla „Encyklopedii katolickiej” (L. 2000 VIII). Obok arcybp. Bronisława Dąbrowskiego był zaproszony do udziału w uroczystości poświęcenia pierwszego lokalu redakcji „Gazety Wyborczej” w Warszawie (1989). Od lipca 1992 administrował parafią w Łodzi, dojeżdżając tam z Warszawy, wspomagany w duszpasterstwie przez miejscowego wikariusza; prowadził też nabożeństwa i godziny biblijne w zborze warszawskim. Był cenionym kaznodzieją, wielokrotnie zapraszano go do wygłaszania kazań w kościołach innych wyznań, także rzymskokatolickich. W r. 1995 został obrany notariuszem w Prezydium Synodu Kościoła ewangelicko-reformowanego. Dn. 1 VII t.r. objął funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Jednota”. W r. 1996 «Solidarność» Podbeskidzia przyznała mu pamiątkowy medal. S. zmarł 16 II 1997 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej.
S. był żonaty z Barbarą z domu Słama (ur. 1939), absolwentką polonistyki Uniw. Warsz., edytorką książek popularnonaukowych w wydawnictwach warszawskich, która w l. 1962–94 była sekretarzem redakcji, a w l. 1994–5 redaktorem naczelnym „Jednoty”. Z małżeństwa tego dzieci S. nie pozostawił.
Małachowska N., Przyczynek do historii zboru ewangelicko-reformowanego w Łodzi, „Jednota” 1993 nr 4; Wojciech Górski i jego szkoła, Red. J. Lasocki, J. Majdecki, W. 1982; – „Jednota” 1969 nr 11, 1981 nr 5, 10, 1983 nr 9, 1995 nr 7–8 (fot.); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Gaz. Wyborcza” 1997 nr 42, „Jednota” 1997 nr 3–4, 1998 nr 1–2, „Więź” R. 40: 1997 nr 7; – Informacje żony, Barbary Stahlowej z W.
Karol Karski