Rajecki (Dunin Rajecki) Jerzy Zygmunt h. Łabędź (zm. 1688), marszałek wiłkomierski. Był trzecim synem Gedeona (zob.) i Elżbiety z Tyzenhauzów, bratem Teofila (zob.).
Dn. 20 X 1655 R. wraz z braćmi podpisał w Kiejdanach akt unii litewsko-szwedzkiej. Następnie przeszedł jednak na stronę Jana Kazimierza, który 16 II 1658 mianował go miecznikiem brasławskim. Zdaje się jednak, że R. nie utrzymał się na tym urzędzie, gdyż w następnych latach używał tylko tytułu star. kokenhauskiego. W r. 1663 został obrany deputatem do Trybunału Lit. z pow. wiłkomierskiego. W r. 1664 otrzymał urząd marszałka upickiego, który następnie zamienił na marszałkostwo wiłkomierskie (po zmarłym 1 VIII 1665 Janie Mierzeńskim, a przed [lub] 10 II 1666, gdy to marszałkiem upickim po R-m został Andrzej Kurbski Jarosławski). Dn. 2 VI 1666 przewodniczył obradom sejmiku relacyjnego w Wiłkomierzu, z którego wysłany został poseł do Bogusława Radziwiłła z prośbą o pomoc. Od początku swej działalności politycznej R., związany z księciem Bogusławem, był jednym z przywódców stronnictwa radziwiłłowskiego w pow. wiłkomierskim. Dzięki dużym wpływom wśród miejscowej szlachty, skutecznie oddziaływał na jej postawę polityczną i choć sam w zasadzie niechętnie podejmował się funkcji poselskich na sejm, wielokrotnie pomagał w ich otrzymaniu bratu Teofilowi, marszałkowi lidzkiemu. Przewodniczył obradom sejmiku przedsejmowego w lipcu 1668, a następnie jako poseł był na sejmie konwokacyjnym t. r. w Warszawie. Na elekcji w r. 1669 podpisał obiór Michała Korybuta Wiśniowieckiego.
Po śmierci B. Radziwiłła aktywność polityczna R-ego zdecydowanie osłabła. W r. 1670 jako deputat z pow. wiłkomierskiego do Trybunału Lit. okresowo przewodniczył jego obradom w zastępstwie swego szwagra Mikołaja Ciechanowieckiego, woj. mścisławskiego. Po śmierci Michała Korybuta przewodniczył sądom kapturowym pow. wiłkomierskiego. Na elekcji w r. 1674 podpisał obiór Jana Sobieskiego. Jako marszałek sejmiku gromnicznego 1675 r. w Wiłkomierzu skierował list do podkanclerzego Michała Kazimierza Radziwiłła z prośbą o pomoc przeciw Pacom, był także inspiratorem wysłania Jana Dziewiałtowskiego Gintowta, cześnika smoleńskiego, do króla z zapewnieniem poparcia i również z prośbą o pomoc. Z pewnością więc należał w tym czasie do stronników dworu i obozu radziwiłłowskiego, który jednak stracił już dominującą pozycję w pow. wiłkomierskim na rzecz Paców. Na sejmiku wiłkomierskim 3 XI 1678 R. został wybrany na posła na sejm grodzieński 1678/9. W styczniu 1680 król wyznaczył go na jednego z komisarzy do rozpatrzenia sprawy zajazdu przez Jana Franciszka Chrapowickiego, wojewodzica witebskiego, star. dawgieliskiego należącego do Feliksa Jana Paca, podkomorzego lit.
Z podziału dóbr ojczystych przypadły R-emu Hanuszyszki i Koźliszki oraz część Czados w pow. wiłkomierskim (w r. 1667 – 141 dymów). Miał też dobra Zamoście (pow. wiłkomierski), Poławenie (pow. upicki), Bukr Mujżę (inaczej Essern Mujżę), Andzel Mujżę (Jeszmujżę), Tondowiany (Tawdoniany), Arendolki, Łazdaniszki i star. kokenhauskie w Inflantach. W r. 1677 w zapisie stryja Jerzego Tyzenhauza, miecznika lit., otrzymał dobra Skopiszki w pow. wiłkomierskim. Nie wiadomo, kiedy R. przeszedł z wyznania kalwińskiego na katolicyzm. Zmarł w Wilnie 22 VI 1688.
Z małżeństwa z Eufrozyną Mleczkówną, córką Jana Kazimierza, podsędka upickiego, R. nie zostawił potomstwa. Wdowa (zm. 1698) całość dóbr inflanckich zapisała swej siostrze Eufemii i jej dzieciom Marcjanowi i Krystynie Chaleckim. Była ona fundatorką kościoła w Hanuszyszkach.
Niesiecki, VIII; Uruski, XV (informacje błędne); Elektorowie; Elektorów poczet; – Wolff J., Pacowie, Pet. 1885; – Akta ugody kiejdańskiej 1655 roku, Wyd. W. Konopczyński, K. Lepszy, „Ateneum Wil.”, R. 10: 1935 s. 173; Głos przed śmiercią wdzięczny Niebu y Ziemii…, Wil. 1680; Poczobut Odlanicki J. W., Pamiętnik 1640–1684, Wyd. A. Rachuba W. 1987; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. II nr 1524, Dz. V nr 7396, 12837 (listy R-ego), Arch. Platerów z Antuzowa nr 9, Arch. Tyzenhauzów, rkp. B-7/83 k. 62, B-25/105 k. 12, 179, Zbiór Czołowskiego nr 228; B. Narod.: rkp. BOZ nr 911 (pod datą 22 VI 1688); B. PAN w Kr.: rkp. 3325; B. Sałtykowa-Szczedrina w Leningradzie: Avtografy Dubrovskogo nr 125 k. 175, nr 311 s. 100–104; CGADA w Moskwie: Fond 389 (Metryka Lit.), Wp. 131 s. 347–348, Wp. 132 k. 640–641; Lietuvos TSR Centrinis Valstybinis Istorijos Archyvas w Wil.: SA-3417/II k. 2016–2018v., SA-3720 k. 42v.–43.
Andrzej Rachuba