Bielawski Józef (1795–1837), ceniony skrzypek. Pracował od r. 1811 w Warszawie, był członkiem orkiestry Teatru Narodowego, a gdy w r. 1833 otworzono Teatr Wielki, B. został i w nim członkiem orkiestry, pełniąc obie te funkcje razem przez 26 lat. Początkowo był czwartym skrzypkiem, ale dzięki swemu talentowi i wzrastającemu doświadczeniu zajął wkrótce miejsce pierwszego skrzypka i solisty w orkiestrze teatralnej. Był też jako wirtuoz wysoko przez współczesnych muzyków i znawców ceniony; gra jego odznaczała się pewnością brzmienia i czystością intonacji, które to zalety stawiały go w rzędzie wybitniejszych artystów. Produkował się również w Wiedniu. Obok pracy orkiestrowej poświęcił się też pracy pedagogicznej, obejmując stanowisko profesora Konserwatorjum Warszawskiego jako nauczyciel instrumentów strunowych. Jako pedagog bardzo sumienny wykształcił w swym 26-cioletnim okresie pracy zawodowej wielu solidnych skrzypków, a wyniki swego wieloletniego doświadczenia pedagogicznego utrwalił w opracowanej przez siebie szkole na skrzypce. Był też zamiłowanym kameralistą, około 1834 r. grywał stale w Resursie I skrzypce w kwartetach. Głęboko religijny, brał żywy udział w muzyce kościelnej jako wykonawca lub dyrygent. Zmarł w Warszawie 3 VII 1837, osierociwszy żonę i dzieci. Staraniem krewnych i przyjaciół stanął na Powązkach skromny grób B-ego. O jego znaczeniu i ogólnej sympatji może i to świadczyć, że na pogrzebie jego kilkudziesięciu artystów i amatorów muzycznych śpiewało »Wieczny odpoczynek«, świeżo ułożony przez Ign. Dobrzyńskiego, na nabożeństwie zaś uroczystem za duszę zmarłego wykonano »Requiem« Kozłowskiego, w którem wzięła udział orkiestra wraz z chórami w liczbie stu osób pod dyrekcją Kurpińskiego.

»Kur. Warsz.«, 4 i 6 VII 1837; Enc. Org.; W. Enc. II.; Podr. Encykl., »Przegl. Tyg.« 1894, I 436; Sowiński A., Les musiciens polonais, Paris 1857, 87; tenże, Słownik muzyków polskich, Paryż 1874, 22.

Feliks Starczewski