Chrapowicki Józef (1731–1801), kasztelan mścisławski, syn Dominika i Rozalii z Radwan-Rypińskich. Występuje pierwszy raz w r. 1762 jako generał-major, w 1764 jako poseł na sejmy: konwokacyjny i elekcyjny. Ogółem liczył sobie funkcji poselskich siedem, ostatnią z egsulanckich Inflant 1782. Należał do założycieli Kompanii Manufaktur Wełnianych (1766) i trzymał, wbrew większości krewniaków, z Czartoryskimi, jednak i on musiał w r. 1767 witać powróconego z wygnania, już triumfującego K. Radziwiłła; może wpłynęło na tę uległość straszne odkrycie, że Rosjanie już odmierzyli sobie i zlustrowali kraj za górną Dźwiną i Dnieprem. W konfederacji barskiej nieobecny; należał do komisji demarkacyjnej z Rosją (1775–6), zaś wojnę poznał dopiero jako ochotnik podczas wojny austro-pruskiej 1778 r. o następstwo bawarskie (niewiadomo po czyjej stronie). Zasiadał w Radzie Nieustającej jako konsyliarz w Departamencie Skarbowym w l. 1782–4, potem w Departamencie Interesów Cudzoziemskich, zarazem piastując (1784–6) marszałkostwo Rady. W maju 1784 r. bawił w Petersburgu w sprawie swych dóbr zakordonowych, może też dla nawiązania stosunków z wpływowym tamże sekretarzem Katarzyny II Aleksandrem Chrapowickim (potomkiem brata Jana Antoniego). We wrześniu 1786 otrzymał kasztelanię mścisławską, po czym wszedł na dwa lata do Komisji Skarbowej W. Ks. Lit. Pomysłowość prawodawczą okazał, drukując przed sejmem 1786 r. szereg projektów, a potem zgłaszając na sejm wielki zarys reformy sejmików. Zasiadał w deputacji do sprawy sieluńskiej (marzec 1791), potem w komisji skarbowej obojga narodów. Po zwycięstwie Targowicy złożył kasztelanię. Od r. 1794 mieszkał w Warszawie. Umarł na paraliż 1801 r.; pochowany u św. Krzyża. Żona, Hilaria z Suffczyńskich, przeżyła go o 31 lat.
Korzon, Wewn. dzieje, W. 1897, II; Kossakowski, Monografie, 202; Zaleski, Koresp. krajowa Stan. Augusta, 181; Diariusze sejmowe druk. spółcz.; Vol. leg. VIII, IX. Listy K. do Radziwiłła w Arch. Ord. Nieśw., do króla w B. Czart.
Władysław Konopczyński