Drohojowski Józef (ok. 1694–1770), h. Korczak, kasztelan przemyski, syn Jana kaszt. czernihowskiego i Marianny z Rojowskich. W r. 1712 udał się za granicę na studia, czy też dla poznania świata i nabrania ogłady; wrócił w r. 1714. Przez małżeństwo z Barbarą Wolską, córką Aleksandra, stolnika halickiego, i Anny z Brzuchowskich, doszedł do znacznego majątku, ale też uwikłał się w nieskończony szereg procesów. Owe procesy i transakcje prawne oraz zabiegi gospodarskie wypełniły mu przeważną część życia (nazywano go z powodu posiadania miasteczka Krukienic »panem na trzystu szewcach«. Do r. 1733 nie widać w źródłach śladu jego działalności publicznej. Podczas bezkrólewia dał się zrazu kuchmistrzowi J. Cetnerowi pociągnąć na stronę saską i 20 III t. r. został wybrany na konsyliarza do boku J. Siemieńskiego marszałka konfederacji wdztwa ruskiego i do miejscowego sądu kapturowego. Po obiorze Leszczyńskiego »jako non degener ojczyzny syn« dał się zaprosić do grona konsyliarzy patriotycznej konfederacji przemyskiej (30 IV 1734), a od sierpnia t. r. sprawował godność chorążego w pospolitym ruszeniu. 14 III 1735 podpisuje już sancita sejmiku zwołanego przez Augusta III; za ten akt submisji i za komisarstwo w trybunale radomskim (1736) nagrodzony tytułem stolnika żydaczowskiego (1737) i dożywociem na części majątku Koniuszki. Wybierany później raz po raz do samorządowej komisji dla rozdziału czopowego, pilnie upominał się o gratyfikacje. Na sejm walny posłował pierwszy raz w r. 1740 z Sandomierszczyzny, zasiadał wtedy w deputacji obrachunkowej skarbu kor. i domagał się 1/3 części przyszłego czopowego dla województwa. Od r. 1748 chorąży żydaczowski, przyjął 23 VI 1750 w Sądowej Wiszni mandat na sejm nadzwyczajny warszawski. Potrosze przylgnął do partii Czartoryskich i 6 II 1764 został konsyliarzem konfed. ruskiej przy księciu Adamie; syna Jana wykierował na posła na konwokację, sam posłował na elekcję, po czym witając elekta Stanisława Aug. Poniatowskiego podał mu projekty do reform. 2 I 1765 mianowany kasztelanem przemyskim; w r. 1767 rad nie rad przystąpił do konfed. radomskiej, ale podyktowanego przez pułk. rosyjskiego Carra skryptu nie podpisał i z Radomia wyjechał. Później choć się ociągał z przystąpieniem do powstańczej konfed. barskiej, miał duże przykrości od Rosjan. Na wiadomość o nowych ruchach w Małopolsce udał się za kordon cesarski, zwiedził ogniska Barzan w Ładomirowie, Kurymie, Bardiowie, Gebułtowie, nabrał serca do imprezy Pułaskich i kiedy ci szli w Przemyskie, pomógł im do zorganizowania (12 V 1769) miejscowej konfederacji. Sam stary schorowany i poszwankowany, do obozu iść już nie mógł; umarł w lipcu r. 1770, zostawiając 7 synów i 3 córki.
Drohojowski J., Kronika Drohojowskich, Kr. 1904; Bartoszewicz, w Enc. Org.; Teka G. J. Podoskiego IV, 502, 639, 652, 655, 708, 733, 783. Lauda wiszeńskie wyd. Prochaska, IV; Konopczyński W., Kaz. Pułaski, Kr. 1931, 286–7; tenże, wyd. Diariusze sejmowe III, W. 1937.
Władysław Konopczyński