Borch Józef Henryk, h. Trzy Kawki (1764–1835), starosta lucyński, marszałek szlachty gub. witebskiej. Syn Jana, kanclerza koronnego († 1780), i Ludwiki Zyberkówny, wojew. infl., otrzymał po bracie starostwo lucyńskie, był pułkownikiem wojsk koronnych i szambelanem St. Augusta. Trzymał się w cieniu, zwłaszcza wobec ruchliwego starszego brata Michała, wojewody bełskiego. Posłował na sejm wielki. Po rozbiorze kraju w l. 1805–9 był witebskim marszałkiem gubernjalnym; był też prezesem tamtejszego Sądu Wyższego. W r. 1812 mianowany był przez Napoleona członkiem komisji administracyjnej w Witebsku, za co uwięziony po zajęciu Witebska w listopadzie przez wojska Wittgensteina, razem z Janem Szczytem, sekretarzem Komisji, został zesłany do Pietrozawodska, skąd rychło wrócił wobec ogólnej amnestji. W r. 1822 protestował przeciwko projektowi szlachty dyneburskiej nadania włościanom wolności osobistej. Ożeniony z Anną Bohomolcówną, miał syna Michała, również marszałka gubernjalnego witebskiego 1850–1853, literata, tłómacza na język francuski utworów Mickiewicza.

Boniecki; Uruski; Mościcki, Pod znakiem Orła i Pogoni, W. 1915; Iwaszkiewicz, Litwa w r. 1812, W. 1912; Otieczestwiennaja wojna 1812 g., izd. Gławnego Sztaba, XX 4.

Janusz Iwaszkiewicz