Hudec Józef (1863–1915), działacz PPSD i zawodowego ruchu drukarzy galicyjskich. Ur. 20 I w Krakowie, był synem stolarza kolejowego; uczęszczał do szkół we Lwowie i tam ukończył niższe gimnazjum. Pracując jako zecer w drukarni „Dziennika Lwowskiego”, zetknął się z B. Czerwińskim, J. Danilukiem i A. Mańkowskim i pod ich wpływem stał się socjalistą. Szybko wybił się w ruchu zawodowym i już w r. 1889 wszedł do zarządu stowarzyszenia drukarzy lwowskich «Ognisko». Kiedy w r. 1893 Rada Państwa organizowała ankietę w sprawach przemysłowych, H. został wysłany jako delegat do Wiednia, reprezentując tam interesy galicyjskich drukarzy. Zostawszy w r. 1895 prezesem «Ogniska», zwołał pierwszy galicyjski zjazd drukarzy, a «Ognisko» przekształciło się w organizację ogólnokrajową. H. prowadził w imieniu tego stowarzyszenia pertraktacje z właścicielami drukarń i wówczas ustalono pierwszy «cennik normalny», czyli umowę zbiorową w Galicji. H. starał się też o przyłączenie organizacji galicyjskiej do ogólnoaustriackiego Związku Drukarzy, co po przełamaniu silnych oporów galicyjskich drukarzy ostatecznie mu się powiodło. Kiedy w r. 1897 stworzono we Lwowie Kasę Chorych, H. został jej pierwszym dyrektorem.
Od młodości brał H. udział w ruchu socjalistycznym i należał w r. 1889 do grona organizatorów tworzącej się partii. Będąc współpracownikiem czasopisma socjalistycznego „Praca”, redagowanego przez Daniluka, wszedł w skład zainicjowanego przez I. Daszyńskiego komitetu, który miał na celu doprowadzić do porozumienia z drugą konkurencyjną grupą działaczy robotniczych skupionych wokół pisma „Robotnik”. Na pierwszym obchodzie 1 Maja we Lwowie H. przemawiał jako jeden z głównych referentów. Kiedy 15 II 1891 r. stworzono we Lwowie «kształcąco-zapomogowe» stowarzyszenie «Siła», które w rzeczywistości było pierwszą komórką organizacyjną tworzącej się partii, H. został jej prezesem. On też dzięki swemu «pojednawczemu charakterowi» (I. Daszyński) doprowadził do złączenia w r. 1894 chwilowo rozbitej na skutek zadrażnień osobistych organizacji lwowskiej. Kiedy na zjeździe zwołanym do Lwowa w styczniu 1892 r. powstała Socjalno-Demokratyczna Partia Robotnicza, potem nazwana PPSD Galicji i Śląska, H. wszedł do jej zarządu, w którym pozostał do końca życia. Już w pierwszych wyborach powszechnego głosowania, z tzw. piątej kurii, w r. 1897 postawiono kandydaturę H-a na posła w okręgu przemyskim, ale wówczas mandatu nie uzyskał. Następnie H. brał żywy udział w agitacji za reformą wyborczą, a w r. 1907, w pierwszych wyborach w oparciu o 4-przymiotnikową ordynację, zdobył mandat do Rady Państwa z dzielnicy robotniczej we Lwowie. W parlamencie, pokonawszy dość prędko trudności językowe, był wysuwany przez Klub Polskich Posłów Socjalistycznych jako znawca w sprawach ustawodawstwa społecznego i ruchu zawodowego do rozmaitych komisji, m. in. należał do komisji budżetowej. Jako poseł do parlamentu – zresztą wybrany ponownie w r. 1911 z tego samego okręgu – zrzekł się swoich stanowisk w organizacjach zawodowych i stanowiska dyrektora Kasy Chorych. Natomiast został redaktorem lwowskiego organu PPSD, „Głosu”, a ponadto brał bardzo czynny udział w agitacji partyjnej, szczególnie w walce o reformę wyborczą do Sejmu Krajowego. W r. 1912 został z ramienia PPSD członkiem Tymczasowej Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, a potem, w r. 1914, wszedł do Naczelnego Komitetu Narodowego. Przed zajęciem Lwowa przez wojska carskie wyjechał na zachód i zmarł w Karwinie 28 I 1915 r.
Bober A. W., Historia drukarń i stowarzyszeń drukarskich we Lwowie, Lw. 1926 s. 86 i n., 123 i n., 141 (nekrolog); Buszko J., Sejmowa reforma wyborcza w Galicji 1905–14, W. 1956; tenże, Ruch Socjalistyczny w Krakowie 1890–1914, Kr. 1961; [Landman J.] Prawdzic J. S., Krótki rys ruchu socjalistycznego we Lwowie w ostatnim 25-o leciu, Lw. 1895 s. 11 i n., 22 i n., 35 i n.; – Daszyński I., Pamiętniki, W. 1957 I; Diamand H., Pamiętnik Hermana Diamanda zebrany z wyjątków listów do żony, Kr. 1932.
Henryk Wereszycki