Pietraszewski Józef (1885–1965), architekt powiatowy w Sandomierzu, działacz w dziedzinie krajoznawstwa. Ur. 1 XI w Karczu w Rosji, w rodzinie rzemieślniczej, był synem Teofila (zm. 1890), majstra garbarskiego, i Emilii z Fudalewskich. Po śmierci ojca matka przeniosła się z synem do Sandomierza. Tu P. uczył się w l. 1899–1903 w rządowym progimnazjum męskim. Za udział w uczniowskiej manifestacji patriotycznej został usunięty z ostatniej klasy z «wilczym biletem». Ukończył następnie (1910) szkołę techniczną w Warszawie. Po odbyciu praktyki zawodowej w Carycynie pracował w Kaliszu, potem w Sosnowcu jako kopista i kreślarz. Po wybuchu pierwszej wojny światowej przeniósł się do Sandomierza, gdzie pracował początkowo w Spółce Rolnej, a od r. 1920 w Wydziale Powiatowym jako technik budowlany. W r. 1928 uzyskał uprawnienia budowlane i objął stanowisko architekta powiatowego w Sandomierzu.
P. należał obok ks. Andrzeja Wyrzykowskiego i Aleksandra Patkowskiego do grupy osób, które reaktywowały w r. 1917 działalność sandomierskiego oddziału Polskiego Tow. Krajoznawczego (PTK). Przez prawie cały okres międzywojenny był sekretarzem oddziału. Należał do inicjatorów budowy Domu Wycieczkowego w Sandomierzu. Aby pomnożyć fundusze PTK, wykonał serię pocztówek fotograficznych z widokami Sandomierza, z których dochód przeznaczony został na budowę Domu. Opracował liczne przewodniki po Sandomierzu i okolicy, m.in. Ilustrowany przewodnik po Sandomierzu i okolicy z planem miasta (Sandomierz 1930), Sandomierz. Przewodnik po mieście (Sandomierz 1938). Wspólnie z J. Chrzanowskim wydał Sandomierz i okolice (1952), a wspólnie z S. Walczyną – również książkę pod tym samym tytułem. Był także autorem publikacji: Sandomierz. 10 widoków piórkowych (1929). Zamieszczał artykuły dotyczące Sandomierza w „Ziemi”, „Orlim Locie” i prasie lokalnej. W l. 1929–39 wydawał i redagował dwutygodnik, a od r. 1932 tygodnik „Ziemia Sandomierska”, czasopismo wychodzące pod patronatem Wydziału Powiatowego. P. był również utalentowanym fotografikiem, uczestniczył w wielu konkursach i urządzał wystawy fotograficzne w Sandomierzu. Czynny na polu amatorskiego ruchu teatralnego, organizował i reżyserował wiele przedstawień, sam też chętnie występował na scenie. W r. 1944, w czasie działań wojennych na przyczółku sandomierskim, spalił się dom, w którym P. mieszkał. Uległy wówczas zniszczeniu jego zbiory archiwalne i biblioteczne. Po zakończeniu wojny, mimo że od r. 1938 pozostawał na emeryturze, P. podjął pracę w Powiatowej Radzie Narodowej jako architekt powiatowy. Później pracował w przedsiębiorstwie budowlanym i uczył w szkole zawodowej. Nadal był czynnym działaczem PTK, od 1950 – Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK), m.in. w ciągu kilku kadencji pełnił funkcję prezesa oddziału. Zmarł 3 III 1965 w Sandomierzu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu katedralnym. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką PTTK.
W małżeństwie (od r. 1908) ze Stanisławą z domu Pażuś P. miał pięcioro dzieci, m.in. syna Gabriela, działacza harcerskiego w Sandomierzu, i córki: Marię, zamężną Moskalową, oraz Jadwigę, zamężną Szemraj, obie przewodniczki PTTK.
Pamiętnik Koła Sandomierzan 1925–1935, W.–Sandomierz 1936 s. 192–3, 211; – „Ziemia” 1965 (nekrolog); – Urząd Stanu Cywilnego w Sandomierzu: Akta; WAP w Tarnobrzegu z siedzibą w Sandomierzu: Świder Z., Noty bibliograficzne, (mszp.); – Nowak J., Działalność sandomierskiego oddziału PTTK w latach 1910–1970 (mszp. w posiadaniu autora); – Informacje córek: Marii Moskalowej i Jadwigi Szemraj.
Adam Massalski