Rodakowski Józef (1830–1912), generał austro-węgierski. Ur. 5 I we Lwowie, był synem Pawła i Marii z Singerów, młodszym bratem Henryka (zob.), Maksymiliana (zob.) i Zygmunta (zob.).
Uczył się R. w c. k. Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu (1841–6). Do wojska austriackiego wstąpił 16 XI 1846 po opuszczeniu akademii, w której nie osiągnął zadowalających wyników w nauce. Został kadetem w koszyckim 34 p. p., stacjonującym wówczas we Lwowie. W r. 1848, gdy regiment ten przeszedł na stronę powstania węgierskiego, R. przeniesiony został do 28 p. p., który walczył we Włoszech. Wyróżnił się wówczas w walkach z G. Garibaldim i awansował na porucznika. Przydzielony do Sztabu Generalnego Kwatermistrza odznaczył się w czasie bitwy pod Novarą. W kwietniu 1849 przeniesiony został do sztabu Korpusu Obserwacyjnego w Północnym Tyrolu, awansował wówczas na podporucznika.
L. 1850–1 R. spędził w sztabie stacjonującego na terenie Holsztynu Korpusu gen. T. F. Zobla. W r. 1852 powrócił do służby liniowej w 62 p. p., po upływie dwóch lat otrzymał stopień kapitana. Przydzielony został wówczas okresowo do prac w sztabie Dowództwa Wojskowego w Linzu. Z początkiem 1859 r. zaliczony był na stałe do Sztabu Generalnego Kwatermistrza. Podczas działań wojennych we Włoszech był oficerem sztabowym w Kwaterze Głównej 1 Armii, uczestniczył w bitwie pod Solferino. Po zakończeniu wojny pracował krótko w Dowództwie Generalnym w Wiedniu.
W r. 1860 R. zyskał uznanie władz wypełniając tajną misję we Francji. Charakter tego przedsięwzięcia jest nieznany. Po powrocie z Francji pracował w Biurze Wywiadowczym Armii we Włoszech. W r. 1863 awansował na majora i od tej chwili kierował austriackim wywiadem wojskowym we Włoszech. W r. 1865 objął stanowisko szefa sztabu przy c. k. namiestniku wojskowym w Holsztynie. Także i na tym terenie używany był do misji politycznych. W czasie wojny 1866 r. był szefem sztabu 2 Dyw. Kawalerii. Za udział w bitwach pod Sadową i Tobičovem zyskał sobie pochlebne opinie i awans na podpułkownika. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do służby liniowej, początkowo w lwowskim 30 p. p., a następnie w stacjonującym na Węgrzech 7 p. ułanów. W marcu 1869 mianowany został dowódcą 11 p. dragonów, wkrótce potem otrzymał stopień pułkownika. Jednostką tą dowodził do kwietnia 1875, kiedy to został dowódcą 18 Brygady Kawalerii w Peczu, w listopadzie r. n. awansował na generała majora. Konflikt z generalnym inspektorem kawalerii gen. M. Pejacsevichem spowodował, iż R. wziął dłuższy urlop, a powróciwszy do czynnej służby w kwietniu 1881 objął dowództwo w 35 Dyw. Piechoty w Hermannstadt (Sibiu), wówczas też otrzymał stopień feldmarszałka porucznika. W marcu 1886 przeniesiony został do dowództwa 2 Korpusu w Wiedniu na stanowisko generała przydzielonego, odpowiadające mniej więcej stanowisku zastępcy dowódcy korpusu. R. należał do najwybitniejszych oficerów narodowości polskiej w szeregach austro-węgierskich sił zbrojnych.
Od r. 1887 był R. honorowym szefem (Regimentsinhaber) 95 p. p. z Czortkowa. W tym okresie władze wojskowe rozważały możliwość powołania R-ego na stanowisko dowódcy korpusu. Ostatecznie jednak R., który – jak sam podaje – nie posiadał predyspozycji na dowódcę wielkich jednostek, otrzymał w r. 1889 godność tajnego radcy, komandorię Orderu Leopolda i w dn. 12 VII t. r. przeszedł w stan spoczynku w stopniu generała kawalerii i zamieszkał w Meranie w Tyrolu. Ogłosił wówczas Erinnerungen an Feldzugmeister F. Graf Thun (1889, 1895) oraz E. Prinz zu Thum und Taxis k. u. k. General der Cavallerie (1901). Pisał też (po niemiecku) kronikę rodzinną. Zmarł 9 VI 1912 w Meranie.
R. był dwukrotnie żonaty. Z małżeństwa z Otylią z Wranglów miał sześcioro dzieci: Małgorzatę, Wandę, Agnes, Marię, Pawła i Ernesta, z drugiego małżeństwa z Clemence z Karaczay’ów dwoje dzieci: Almę i Andrzeja.
Portret R-ego przez Henryka Rodakowskiego (1874, wł. prywatna w W. Brytanii); Podob. R-ego w zbiorach graficznych Kriegsarchiv w Wiedniu oraz w zbiorach rodzinnych; – Österr. Biogr. Lexikon, Lf. 43; Uruski XI 211; – Brzozowski S., Studia techniczne Polaków w Wiedniu do Wiosny Ludów, w: Studia i Mater. z dziejów nauki polskiej, S. D., Z. 9, 1978 s. 56, 67; Kozicki W., Henryk Rodakowski, Lw. 1937 (fot. portretu); Silberer V., Die Generalität der k. k. Armee, Wien 1877 II 164; – Henryk Rodakowski i jego otoczenie. Korespondencja artysty, Oprac. A. Ryszkiewicz, Wr. 1953; – Kriegsarchiv w Wiedniu: Qualifikationslisten, Fasz. 2456; – Josef Rodakowski, Chronic Rodakowski (mszp. w zbiorach rodzinnych).
Jan Rydel