Rosiński Józef (1885–1943), leśnik. Ur. w Warszawie (brak dokładnej daty urodzin i danych o pochodzeniu).
R. ukończył prywatną średnią szkołę Wojciecha Górskiego w Warszawie, po czym studiował leśnictwo w l. 1905–6 w Wyższej Szkole Lasowej (WSL) we Lwowie. W r. 1906 relegowano go z uczelni za strajk protestacyjny przeciwko spychaniu jej przez Tadeusza Pilcha do poziomu szkoły średniej i przeniósł się wraz z grupą kolegów do Akademii Leśnej w Tharandt pod Dreznem, gdzie studiował do r. 1909, następnie wrócił do Lwowa i zdał egzaminy końcowe w WSL jako ekstern. W l. 1910–15, po odbyciu praktyki, był leśniczym, potem nadleśniczym w nadleśnictwie Radzice pod Spałą. W l. 1915–16, po przeniesieniu się do Warszawy, R. poświęcił się pracy wychowawczo-pedagogicznej wśród dzieci bezdomnych, prowadząc dla nich dom opieki. W l. 1916–18 współdziałał z Janem Kloską w akcji odczytowej i wykładowej w szkołach leśnych i tworzących się kursach, a także objął po nim w l. 1918–22 funkcję dyrektora średniej szkoły leśnej w Warszawie. Był propagatorem średniego szkolnictwa leśnego, dającego uprawnienia do prowadzenia państwowych i prywatnych leśnictw i nadleśnictw. Ponadto w l. 1917–18 wykładał botanikę leśną na Wyższych Kursach Leśnych (zaczątki Wydz. Leśnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego) prowadzonych przez Tow. Kursów Naukowych od r. 1916. W r. 1922 przeszedł do pracy w Min. Rolnictwa i Dóbr Państwowych i był w l. 1923–30 naczelnikiem Wydz. Administracyjnego w Dep. Leśnictwa. Od r. 1931 pracował w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych (później: Dyrekcja Naczelna Administracji Lasów Państwowych) jako naczelnik Wydz. Gospodarstwa Leśnego – do r. 1934, a w l. 1935–9 jako główny inspektor, m. in. odpowiedzialny za niższe i średnie szkolnictwo leśne w lasach państwowych.
R. był autorem wielu artykułów w prasie fachowej, m. in. Kilka słów o osice („Echa Leśne” 1934 nr 6 s. 2–4), Państwowe szkoły dla leśniczych (tamże 1935 nr 41 s. 2–3, nr 42 s. 1–2), Doskonalenie się w zawodzie (dod. do „Echa Leśne” pt. „Niwa Leśna” 1937 nr 1), Ogólne zasady prowadzenia gospodarstwa łowieckiego (tamże 1937 nr 11). Wspólnie z J. Kloską opublikował podręcznik Botanika leśna (Krzemieniec 1932). W l. 1936–8 był naczelnym redaktorem „Lasu Polskiego”, organu Związku Leśników Polskich, a w l. 1938–9 zarządcą spółki wydawniczej „Prasa Leśna”. R. był członkiem Związku Zawodowego Leśników a także członkiem zarządu (od r. 1934) jego autonomicznej sekcji „Rodzina Leśnika” o charakterze socjalnym. Po wybuchu drugiej wojny światowej pozostał w Warszawie, brał udział w organizowaniu samopomocy koleżeńskiej (Spółdzielnia Leśników) oraz uczestniczył w tajnych zebraniach poświęconych przyszłej strukturze i organizacji leśnictwa polskiego. W r. 1942 zachorował na raka i gruźlicę, zmarł osamotniony 26 II 1943 w Warszawie, pochowano go w grobie rodzinnym na Powązkach.
Bliższych danych o stosunkach rodzinnych R-ego brak.
Brzozowski S., Dzieje Krajowej Szkoły Gospodarstwa Lasowego w l. 1874–1921, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Polskiej, S. 3, W. 1985 z. 32 s. 73; Księga Pamiątkowa SGGW, (1937); Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, W. 1974; – „Echa Leśne” 1928 nr 11 s. 29 (fot.); „Las Pol.” 1940 nr 1–2 (fot., wspomnienie pośmiertne); – Brzozowski S., Polacy na studiach gospodarstwa wiejskiego w Niemczech w XIX i XX wieku (w druku).
Stanisław Sroka