Kramsztyk Julian (1851–1926), lekarz pediatra, społecznik. Ur. w Warszawie, syn Izaaka (zob.) i Ewy Fryling, brat Stanisława (zob.), Zygmunta (zob.), Marcelego i Feliksa (zob.). Gimnazjum ukończył w Warszawie w r. 1869 i tamże medycynę w r. 1874. Od r. 1875 był asystentem kliniki diagnostycznej I. Baranowskiego. W l. 1876–85 był laborantem przy katedrze chemii analitycznej i lekarskiej H. Fudakowskiego, potem Szatfiejewa. W l. 1878–1910 pracował jako lekarz miejscowy, potem ordynator w nowo otwartym szpitalu dla dzieci żydowskich im. Bersonów i Baumanów, gdzie kierował oddziałem chorób wewnętrznych. Wobec nieistnienia kliniki pediatrycznej, studenci i młodzi lekarze uczyli się na oddziale i w ambulatorium u K-a, gdzie prowadził dla nich wykłady z zakresu badania i rozpoznawania chorób dzieci. W r. 1880 zorganizował dla studentów pierwszy systematyczny kurs wykładów z pediatrii cieszący się wielkim powodzeniem. W r. 1884 uzyskał stopień doktora medycyny po obronie rozprawy O zawartości tłuszczu w kale noworodków i o wessaniu tłuszczu w ich przewodzie pokarmowym („Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 80: 1884). W r. 1885 starał się o habilitację z pediatrii na Uniw. Warsz., miał nawet wykład wstępny, ale władze carskie nie dały mu, ze względów politycznych, veniam legendi.

K. pracował zawodowo, naukowo, praktykował prywatnie, pisał prace i wygłaszał odczyty popularyzujące higienę. Był członkiem sekcji lekarskiej przy Tow. Dobroczynności, członkiem zarządu Tow. Ochron i Tow. Osad Rolnych, członkiem Tow. Kolonii Letnich dla Dzieci i Tow. Lekarskiego Warszawskiego. Był wiceprezesem sekcji pediatrycznej przy warszawskim Tow. Lekarskim, członkiem Tow. Higienicznego, współzałożycielem i wiceprezesem Tow. Pediatrycznego założonego w r. 1917, które w r. 1922 w uznaniu wieloletnich zasług nadało mu najwyższą godność sekretarza stałego. Jako senior pediatrów polskich przewodniczył w charakterze prezesa honorowego na I Zjeździe Pediatrów Polskich w r. 1922 w Warszawie. W r. 1925. Tow. Pediatryczne uroczyście obchodziło pięćdziesięciolecie pracy naukowej K-a. Jednocześnie K-owi został poświęcony numer „Pediatrii Polskiej”.

Od r. 1893 K. był współredaktorem i współwłaścicielem „Medycyny”, współredaktorem „Przeglądu Pediatrycznego” i „Pediatrii Polskiej”. Ogłosił w języku polskim, niemieckim i rosyjskim ponad 30 prac z zakresu chemii fizjologicznej i patologicznej, pediatrii, higieny i dietetyki dziecięcej. Publikował w „Gazecie Lekarskiej”, „Kronice Lekarskiej”, „Medycynie”, „Medycynie i Kronice Lekarskiej”, „Opiece nad Dzieckiem”, „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, „Pediatrii Polskiej”, „Przeglądzie Pediatrycznym”, „Przeglądzie Lekarskim”, „Zdrowiu”, „Pamiętniku II Zjazdu Higienistów Polskich”, „Dermatologische Zeitschrift”, „Jahrbuch für Kinderheilkunde”, „Virchow’s Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medizin”. Do prac najlepszych należy rozprawa na stopień doktora O rumieniu powracającym podobnym do płonicy („Medycyna” T. 28: 1900) i Tężyczka samoistna (tetania) u dzieci („Medycyna” T. 20: 1892). Artykuły K-a były sumiennie opracowane, cechowała je oryginalność poglądów, logiczne rozumowanie, znajomość piśmiennictwa i wzorowa polszczyzna. Zmarł K. 25 IX 1926 r. w Warszawie, pochowany na Powązkach. Pozostawił żonę Helenę z Fajansów (zm. 1939), z którą miał troje dzieci: córkę Zofię, za Mieczysławem Wagnerem, i synów – Romana (zob.) i Jerzego (ur. 1888), ekonomistę.

Portret w zbiorach specjalnych Gł. B. Lek.; Relief na nagrobku; – Enc. Org.; Ilustr. Enc. Trzaski; W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słownik lekarzów; – Jeske-Choiński T., Neofici polscy, W. 1904 s. 141; – „Biul. Izby Lek. Warszawsko-Białostockiej” 1926 nr 2 s. 39; „Now. Lek.” 1905 nr 12 s. 627–8; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 71: 1928 s. 78–9; „Pediatria Pol.” T. 5: 1925 nr 1/2 s. 5–9 (portret, spis prac), T. 6: 1926 nr 5 s. 274; „Pol. Gaz. Lek.” T. 5: 1926 nr 49 s. 937–8; „Przew. Inform.-Lek.” 1912 s. 46; „Roczn. Lek.” 1885 s. 73; „Warsz. Czas. Lek.” T. 3: 1926 nr 10 s. 488, nr 12 s. 600–1 (portret).

Teresa Ostrowska