Dunin Karol (1850–1917), prawnik, ur. 28 VII we wsi Skroniów, w Kieleckiem, po ukończeniu gimnazjum w Pińczowie kształcił się w Uniwersytecie Warszawskim. Początkowo pragnął poświęcić się wyłącznie nauce dawnego prawa polskiego pod kierunkiem Romualda Hubego. Na zasadzie swej pracy o Dawnym prawie mazowieckim uzyskał w r. 1877 stopień magistra praw. Rzecz ta, która ukazała się drukiem w r. 1880, uczyniła nazwisko D-a tak głośnym w literaturze prawniczej, że wkrótce zaofiarował mu Uniwersytet w Charkowie katedrę prawodawstw słowiańskich. D. nie przyjął tej propozycji, pragnąc pozostać w kraju. Na skutek jednak sprzeciwu władz carskich nie otrzymał katedry na Uniwersytecie Warszawskim. Od r. 1879 był adwokatem w Warszawie, łącząc zawód praktyczny z pracą naukową, ale już na ogół w dziedzinie współczesnego prawa prywatnego. Należał do założycieli Biblioteki Umiejętności Prawniczych, wydawał Gazetę Ludową Warszawską, a później był jednym z gospodarzy na pół tajnych »piątków adwokackich«, przez które przechodziła elita palestry warszawskiej. Niejednokrotnie jednak wyrażano żal, że autor »Prawa mazowieckiego« opuścił teren historii prawa. Nie zapomniał przecież o swoim profesorze: wydał w r. 1905 jego pisma zbiorowe, a ponadto osobne studium o Hubem (1904), poświęcając mu także wspomnienie w księdze zbiorowej: »Album biograficzny zasłużonych Polaków«.

D. zajął rychło w palestrze warszawskiej przodujące stanowisko. Okazał się doskonałym cywilistą, o inteligencji zarazem prawniczej i profesorskiej, wyróżniającym się wiedzą fachową, lotnością umysłu, dowcipem i talentem krasomówczym. Wobec sędziów Rosjan zajmował postawę pełną powagi i niezawisłości, toteż miał u nich duże uznanie. Bywał powoływany do sądów polubownych obywatelskich w trudniejszych sprawach. Mieszkał przy Bibliotece Zamojskich, jako doradca prawny tej ordynacji. Serię artykułów na tematy z prawa cywilnego, handlowego, hipotecznego, autorskiego i innych dziedzin drukował w »Gazecie Sądowej«. Jako większa praca ukazuje się m.i. jego Prawo własności, rzecz ekonomiczno-prawna dla nieprawników (1880), dalej Zarys administracji francuskiej, Prawa kobiet w nowym kodeksie szwajcarskim w porównaniu z innymi prawodawstwami. Na pierwszym zjeździe prawników i ekonomistów polskich w Krakowie w r. 1887 zabiera głos W kwestii słownika prawnego polskiego. W setną rocznicę ogłoszenia kodeksu Napoleona współdziałał D. w wydaniu księgi zbiorowej (1904). Był też współredaktorem »Ateneum« i szeregu jeszcze innych pism, m.i. »Kuriera Kolejowego«. Szkolnictwu zawodowemu poświęcił podręcznik Zasad prawa handlowego (1906), który ukazał się w 2 wydaniach, a był owocem dłuższej praktyki nauczycielskiej na Kursach handlowych p. Raczkowskiej.

Miarą uznania, jaką się cieszył D. w świecie prawniczym Królestwa, było powołanie go na prezesa Towarzystwa Prawniczego, gdy tylko się ono utworzyło, a godność tę piastował bez przerwy aż do czasu, kiedy podczas wojny światowej w r. 1915 jako radca prawny Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej musiał być ewakuowany. Dlatego też poza krajem, 3 VII 1917 w Moskwie zakończył swój pracowity, a dla prawnictwa polskiego zasłużony żywot.

»Gazeta Sądowa« Warsz.; „Głos Narodu” 1917 nr 167 wyd. poranne; Informacje adw. Aleksandra Jackowskiego; Suligowski, Bibliografia prawnicza.

Red.