Stobiecki Karol Franciszek Józef (1908–1970), malarz, prawnik.
Ur. 10 IX w Tarnopolu, był synem Zdzisława, lekarza wojskowego w randze pułkownika, i Marii z Petelenzów, miał młodszą siostrę Annę (ur. 1911), po mężu Kopczyńską.
Wychowany w rodzinie o tradycjach patriotycznych, interesował się S. dziejami Polski, szczególnie kulturą sarmacką, zwłaszcza na kresach wschodnich, dawnym uzbrojeniem, wojnami napoleońskimi i XIX-wiecznymi powstaniami. Szkołę powszechną, a następnie gimnazjum, ukończył w Tarnopolu; egzamin maturalny zdał w r. 1926. Już jako uczeń malował akwarele przedstawiające epizody z historii Polski: Fragmenty z bitwy pod Stoczkiem (1922), Atak husarii na janczarów (1923). Studiował na Wydz. Prawa UJK i równocześnie uczył się malarstwa w lwowskiej szkole Stanisława Kaczor-Batowskiego oraz w pracowniach Kazimierza Sichulskiego i Zygmunta Rozwadowskiego. Namalował wówczas m.in. Oddział jeźdźców w lesie (1929) i Polowanie (1930). Po ukończeniu w r. 1933 studiów prawniczych wrócił do Tarnopola i w l. 1934–7 pracował w Wydz. Rolnictwa i Reform Rolnych Urzędu Wojewódzkiego. W l. 1937–9 odbył aplikację w kancelarii notarialnej w Łańcucie. Jednocześnie malował i brał udział w wystawach artystycznych. Uprawiał akwarelę, gwasz, malarstwo olejne i rysunek. Kontynuował tradycję malarstwa realistycznego o tematyce historycznej, batalistycznej i rodzajowej, zwłaszcza twórczości Kaczor-Batowskiego i Rozwadowskiego, czerpał także inspirację z literatury polskiej (Potyczka ułana, 1937); niewiele malował pejzaży i portretów.
Po wybuchu drugiej wojny światowej, w r. 1939, przeniósł się S. do Lwowa; w czasie okupacji sowieckiej pracował tam w Muz. Historycznym i działał w kooperatywie «Artysta». Od r. 1941 mieszkał w Krośnie, utrzymując się z malowania. W tym okresie powstał m.in. obraz Złota jesień (1942). Po wyzwoleniu miasta spod okupacji niemieckiej, w r. 1944, podjął S. współpracę z Wydz. Kultury i Sztuki przy Starostwie; działał w miejscowym kole plastyków i organizował oddział Związku Zawodowego Artystów Plastyków. Współpracował też z malarzem Zdzisławem Truskolaskim przy wydaniu dwóch numerów pisma „Sztuka i Życie”. W marcu 1945 uczestniczył tamże w I Wystawie Malarskiej zorganizowanej przez ZPAP, a w czerwcu t.r. w Salonie Wiosennym (w salach Gimnazjum Tkackiego). W sierpniu opuścił Krosno i przeniósł się do Leszna. Był jednym z założycieli i przewodniczącym sekcji plastyków Tow. Miłośników Kultury im. Karola Kurpińskiego, a po jej przekształceniu w Stow. Plastyków Leszczyńskich – jego wiceprezesem i następnie prezesem. W r. 1946, kontynuując główne wątki swej twórczości, namalował Potyczkę i Ułanów w ataku. Ukończył kurs muzeologiczny w Krakowie, zorganizowany przez Zarząd Związku Muzeów w Polsce i opiekował się zbiorami planowanego Muz. Regionalnego w Lesznie. T.r. wystawiał w Lesznie i Kaliszu. Do lutego 1947 pracował w Lesznie w spółdzielni «Rolnik», następnie (1 III – 31 X t.r.) kierował sekretariatem Komitetu Obchodów 400-lecia Nadania Praw Miejskich m. Lesznu. Na jubileusz ten namalował w l. 1946–7, przy współpracy malarza-amatora Leona Rozpendowskiego, wielkich rozmiarów panoramę Bitwa na Psim Polu. Obraz eksponowany w r. 1947 w Lesznie w oddzielnym baraku na Wystawie Rolniczo-Przemysłowej, został t.r. wyróżniony nagrodą Min. Kultury i Sztuki. Na polecenie marsz. Michała Żymierskiego panoramę zakupiło Tow. Przyjaciół Żołnierza i przekazało na Wystawę Ziem Odzyskanych we Wrocławiu, gdzie wystawiono ją w r. 1948 w osobnym pawilonie. Bitwę na Psim Polu oglądali m.in. uczestnicy odbywającego się tamże Kongresu Pokoju, wśród nich także P. Picasso; po zamknięciu wystawy panorama zaginęła. Od r. 1947 był S. członkiem ZPAP. Kierował (1 X t.r. – 30 VI 1948) Referatem Oświaty, Kultury i Sztuki w Zarządzie Miejskim Leszna. W r. 1948 wystawiał w Ostrowie Wpol.
Namalowanie Bitwy na Psim Polu stało się przełomem w życiu S-ego, który w r. 1948 przeniósł się do Wrocławia. Początkowo pracował tam w dziale propagandy wizualnej Zarządu Okręgu Tow. Przyjaciół Żołnierza (1 VII t.r. – 28 II 1950), następnie był instruktorem w Wydz. Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (1950–61), kierownikiem-instruktorem Klubu Amatorów Plastyków (1959–63) oraz krótko adiunktem w Działach Wydawniczym i Oręża Muz. Śląskiego (1961). Był członkiem Tow. Archeologicznego (od r. 1956), prezesem Stow. Miłośników Dawnej Broni i Barwy (od t.r.) oraz przewodniczącym Tow. Przyjaciół Muz. Wojska przy Muz. Historycznym m. Wrocławia (od r. 1958). Na początku l. pięćdziesiątych włączył się w nurt malarstwa socrealistycznego, tworząc Dom wśród ruin, Stadninę Państwową – namalowaną wspólnie z Marią Dawską, Pejzaż z fabryką; malował także widoki miasta i jego okolic, m.in. Wrocław, pejzaż miejski, Widok na Odrę, Pejzaż z Obornik. Brał udział w Salonach Zimowych w Radomiu (1951–2, 1956) i wystawach ogólnopolskich w Warszawie (1953, 1959, 1961–3). W r. 1956 należał do założycieli wrocławskiej «Grupy 8» (zarejestrowanej w r. 1957), uprawiającej malarstwo realistyczne, która chciała dotrzeć ze sztuką do najszerszych kręgów odbiorców. Z «Grupą 8» wystawiał we Wrocławiu w Domu Oficera (w grudniu 1956) i Salonie Biura Wystaw Artystycznych (BWA, we wrześniu 1957), a następnie w Katowicach w Muz. Śląskim (1959), Jeleniej Górze, Kowarach, Zgorzelcu, Turowie (1962), Wałbrzychu, Kłodzku, Górze Śląskiej (1964) oraz ponownie we Wrocławiu w BWA (1961, 1963, 1965, 1967). Uczestniczył w ogólnopolskiej wystawie „Szlakiem Chopina” w Dusznikach Zdroju, I i III Wystawie Plastyki Ziem Nadodrzańskich, I Biennale Grafiki w Krakowie (1960), wystawach warszawskich: „Grafika Artystyczna i Rysunek w XV-lecie PRL” (1961), „Twórczość plastyczna w XX-leciu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” i „Wystawa Prehistorii i Archeologii” (obie 1964), oraz wrocławskiej „Malarstwo, Rzeźba, Grafika” (1967), a także ogólnopolskiej „25-lecie Ludowego Wojska Polskiego w twórczości plastycznej” (1968). Miał osiem wystaw indywidualnych: we Wrocławiu (1957, 1958, 1960, 1963 i 1965), Jaworze, Miliczu (1960) oraz objazdową z cyklu „Poznaj plastyków dolnośląskich” (1962–3). Niejednokrotnie wracał do przedwojennej tematyki swego malarstwa, m.in. w obrazach Ułan z końmi (1960) i Szarża (ok. r. 1960). W r. 1962 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Od r. 1964 pracował jako dyrektor Państw. Ogniska Kultury Plastycznej we Wrocławiu. S. zmarł 7 III 1970 tamże, został pochowany 10 III na cmentarzu parafialnym przy ul. Odona Bujwida. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1968). Po jego śmierci TPSP i Muz. Śląskie zorganizowały w r. 1970 wystawę retrospektywną, prezentującą 141 jego prac, w tym wiele ilustracji do dzieł literackich.
W małżeństwie z Eleonorą z Bojanowskich, byłą więźniarką obozu Auschwitz-Birkenau, zawartym 13 III 1946 w Lesznie, miał S. dwie córki: Marię (ur. 1947), anglistkę, i Joannę (ur. 1956), bibliotekarza, zamężną Nitribitt.
Prace S-ego znajdują się m.in. we Wrocławiu w Muzeach Narodowym i Historycznym (szkic do panoramy Bitwa na Psim Polu) oraz Zakł. Narodowym im. Ossolińskich, a także w zbiorach prywatnych, w tym w posiadaniu rodziny.
Polska Sztuka Współczesna. Katalog zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Wr. 1983 s. 382; Sztuka Polska XX w. Katalog zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Wr. 2000 s. 560; – Karol Stobiecki 1908–1970. Wystawa malarstwa i rysunku, katalog, sierpień–wrzesień 1970, Wr. 1970; Wystawa plastyki Ziem Nadodrzańskich, Maj 1959, katalog, Wr. 1961; – Chowański A., Ostatnia panorama Rzeczpospolitej, „Odra” 1974 nr 5 s. 22–7; Geppert E., Uwagi o stronie plastycznej Wystawy Ziem Odzyskanych, „Przegl. Artyst.” 1948 nr 8–9; Halec J. M., Biogram Karola Stobieckiego (mszp. w posiadaniu autorki); Hermansdorfer M., Artyści Wrocławia 1945–1970, Wr. 1996 s. 13, 27, 33; Księga jubileuszowa Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy. Studia do dziejów dawnego uzbrojenia i ubioru wojskowego, Kr. 1997 cz. XI s. 204; Leśnicki Z., Panorama europejska jako fenomen kulturowy oraz historia ośmiu panoram polskich, W. 1999 s. 91–3; Pol. życie artyst. w l. 1945–1960; Rainczak K., W Salonie BWA, „Gaz. Robotn.” 1967 nr 273; Winkler K., Malarstwo i rzeźba na Wystawie Z.O., „Dzien. Liter.” 1948 nr 40 s. 4–5; Zelenay T., Polemicznie o ocenach wystawy «Grupy 8», „Słowo Pol.” 1957 nr 234; – „Gaz. Robotn.” 1956 nr 294, 1965 nr 351 dod. „Magazyn Tyg.”; „Nowe Sygnały” 1957 nr 38 s. 6; „Odra” 1961 nr 9, 1967 nr 10; „Słowo Pol.” 1963 nr 281, 1966 nr 282; „Sztuka i Życie. Dwutyg. Zw. Zawodowego Artystów Plastyków w Krośnie” 1945 nr 1–2; „Wieczór Wrocławia” 1975 nr 99 s. 5; – Muz. Narod. we Wr.: Życiorys S-ego; – Informacje córki S-ego, Joanny Nitribitt z Krynicy, Bogdana Góreckiego, Jerzego Zarawskiego oraz Janusza Halickiego z Wr.
Jolanta Laskownicka