Głębocki Karol h. Doliwa (ok. 1737–1816), poseł sejmowy, targowiczanin. Syn Samuela (1681–27 XI 1755), wojskiego brzesko-kujawskiego, i jego drugiej żony, Marianny Romer. G. był najpierw komornikiem granicznym krakowskim. Od r. 1780 podstarosta nowomiejski. Był deputatem trybunalskim i w r. 1782 posłował na sejm z woj. krakowskiego. W izbie głosu nie zabrał. Po sejmie zabiegał u króla o wakansy (pisarstwo ziemskie sandomierskie i pisarstwo ziemskie krakowskie), powołując się na obietnice i zachęty ze strony Stanisława Augusta. Jak się zdaje, nie znalazł w stronnictwie królewskim zaspokojenia swych dążeń. Był posłem krakowskim w drugiej kadencji Sejmu Czteroletniego. W marcu 1791 r. podał projekt zniesienia ministeriów nadwornych, buław polnych i podkanclerstwa litewskiego, «salvis modernis posesoribus». (Równocześnie projekt analogicznej treści złożył poseł wileński Tadeusz Korsak). G. opowiadał się za tym, aby sejm oznaczył termin końca swych obrad. Na schyłku r. 1791 G. znajdował się na liście Bułhakowa wśród 15 senatorów i 36 posłów, których Rosja może uważać za «pewnych». Niemcewicz w swych pamiętnikach nazywał go «pseudogorliwcem o głos wolny» i «przedajnym Sejmu Czteroletniego posłem». Według słów Kołłątaja, G. był słynny na sejmie «pod imieniem depechy».

W r. 1792 został konsyliarzem targowickim, a w r. 1793 postąpił na podstolstwo krakowskie. 16 VI 1793 r. wyrobił sobie w Grodnie sancitum generalności, nadające mu część dóbr dawnego opactwa miechowskiego, które trzymał prawem emfiteutycznym Kołłątaj (Krzesławice, Michałowice i Gartatowice) i Joachim Gintowt Dziewałtowski (Wrocieryż i Jelcza). W staraniach o te dobra popierał G-ego Józef Ankwicz: G. był tu podstawionym człowiekiem i zaraz po uzyskaniu sancitum przefrymarczył dobra Ankwiczowi i Antoniemu Raczyńskiemu. Na sejmie grodzieńskim 1793 r. sancitum zostało uchylone (na skutek starań m. i. Jana Śniadeckiego). Wobec tego G., który znów posłował na sejm z woj. krakowskiego, zabiegał, by dobra opactwa miechowskiego zostały oddane Akademii Krakowskiej, «aby tak wyszedł przynajmniej z honorem» i 28 X 1793 r. złożył do laski stosowny projekt. Sievers pozostawił sprawę dóbr miechowskich w zawieszeniu, aby mieć w ręku środek presji na Kołłątaja. Ostatecznie w r. 1797 władze austriackie uchyliły pretensje G-ego do dóbr po Kołłątaju. W r. 1794 G. został chorążym proszowickim. Potem był jeszcze podkomorzym proszowickim. W r. 1796 po śmierci Katarzyny II był jednym z pierwszych, który pokwapił się z podchlebnym memoriałem i przysięgą wierności dla Pawła I. Od nader szczodrego w początku panowania cara otrzymał też w t. r. ze skonfiskowanych dóbr majątek Biała na Podolu i godność rosyjskiego radcy stanu. Dał początek podolskiej linii Głębockich. Zmarł w r. 1816 w Białej i tam został pochowany. Z małżeństwa z Zofią z Dłuskich miał córki: Lucyllę, zamężną Żelkowską, Irenę, zamężną Godlewską, i Balbinę, 1. v. Łepkowską, 2. v. Borkowską, oraz synów: Antoniego (1768–1816), pułkownika artylerii WP, Melita (1781–1843), kapitana WP (dymisjonowanego w r. 1816), kawalera Orderu Virtuti Militari, Auksentego Tomasza (1783-1854), właściciela Przyłęczka (pow. jędrzejowski), Muryla (1789-1842), właściciela Pękosławia w Krakowskiem, oraz Zenona (1790–po 1860).

Estreicher; – Rodowód Głębockich, Kr. ok. 1877 (B. Jag.: sygn. 119763 V Rara); Uruski; – Baliński M., Pamiętniki o Janie Śniadeckim, Wil. 1865 II 138–139; Smoleński Wł., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897; Tokarz W., Ostatnie lata H. Kołłątaja, Kr. 1905 I; – Diariusz sejmu 1782, W. 1782; Korespondencja J. Śniadeckiego, Wr. 1954 II; Niemcewicz J. U., Pamiętniki czasów moich, W. 1957; Projekt jw Głębockiego Przywrócenie dóbr akademickich do rządu Komisji Edukacyjnej (B. m. i r.); Projekt jw Głębockiego w Deputacyi Konstytucyjnej czytany (B. m. i r., wyd. wraz z projektem T. Korsaka); Siemieński L., Listy H. Kołłątaja pisane z emigracji, Cz. II, P. 1872 s. 12, 49–51, 53–56, 102−103; – „Gaz. Narod. i Obca” 1791 nr 21 i 25; – B. Czart.: rkp. 663 i 726 (Listy do króla).

Emanuel Rostworowski