Hubicki Karol (ur. 1814), polityk ziemiański. Syn Dionizego, właściciela dóbr Nakwasza w Złoczowskiem. Jako student filozofii Uniw. Lwow. poszedł na ochotnika do powstania 1831 r., bił się w 4. p. ułanów pod J. Dwernickim, a ranny pod Boremlem, dostał się do niewoli. Zesłany na Kaukaz, przesłużył 2 lata jako szeregowiec, nim go wyreklamował rząd austriacki. Osiadłszy na wsi, H. utrzymywał luźny kontakt z patriotycznym podziemiem. W r. 1846 zostać miał powstańczym dowódcą obwodu złoczowskiego, ale uchylił się od tego obowiązku. Po wybuchu rewolucji 1848 r. wziął udział w delegacji adresowej wyprawionej ze Lwowa do cesarza. W drodze do Wiednia zboczył z Krakowa na Poznań, by w imieniu delegacji nawiązać stosunki z tamtejszym Komitetem Narodowym. Po tygodniu działalności w Wiedniu wrócił w połowie kwietnia do Lwowa, brał udział w zawiązaniu Rady Narodowej i z jej ramienia jeździł jako obserwator na zjazd polityczny polski we Wrocławiu. W Radzie Narodowej należał do grupy kierowniczej i trzymał się lewego skrzydła, współpracując m. in. z W. Heltmanem. W czerwcu 1848 r. został obrany w Olejowie posłem na sejm wiedeński. Parokrotnie występował z interpelacjami do rządu, a 6 IX wywołał wrzawę w Izbie, gdy w toku dyskusji nad sprawą zniesienia pańszczyzny oskarżył publicznie gubernatora Stadiona o nierzetelne wpływanie na głosujących, posłów chłopskich. Podczas rewolucji wiedeńskiej wyróżnił się w dyskusji nad adresem swą radykalną postawą; należał też do opozycji w czasie obrad Sejmu w Kromieryżu. Po jego rozwiązaniu wrócił do życia prywatnego; w r. 1849 ożenił się z Anielą Sierakowską. W r. 1861 został obrany do Sejmu Krajowego z kurii wielkiej własności w Złoczowie, z kolei zaś do Rady Państwa w Wiedniu. Latem t. r. z ramienia Koła Polskiego jeździł do Pesztu na rokowania z Węgrami. Jako gorliwy korespondent Tow. Gospodarskiego został H. naczelnikiem obwodowym organizacji białej w Złoczowie; należał też do założycieli liberalnego „Dziennika Polskiego” we Lwowie. W kwietniu 1863 r. został dokooptowany do lwowskiego Komitetu Galicji Wschodniej i pod kierunkiem A. Sapiehy trudnił się zbrojeniem oddziałów powstańczych. Jako komisarz u boku gen. Wysockiego wziął udział w nieszczęśliwej wyprawie na Radziwiłłów. Oponował ostro przeciw podporządkowaniu Komitetu Rządowi Narodowemu, lecz gdy Komitet został rozwiązany, H. współpracował lojalnie z gen. E. Różyckim i płkiem Strusiem. Uniknąwszy aresztowania, wrócił H. w l. 1865–9 do pracy w Sejmie: zasiadał w kilku komisjach, zabierał głos w sprawach serwitutowych, propinacyjnych, szkolnych, na ogól w duchu konserwatywno-ziemiańskim. Dn. 2 III 1867 r. glosował ulegle za obesłaniem Rady Państwa. Wkrótce potem zbliżył się ponownie do A. Sapiehy, a w r. 1868 obrany sam do Rady Państwa uprawiał opozycję przeciw F. Ziemiałkowskiemu. W r. 1870 wycofał się z życia politycznego. W r. 1871 zjawiał się na odczytach w Tow. Rzemieślniczym «Gwiazda». Żył jeszcze w r. 1880.
Podob.: Gawroński F., Rok 1863 na Rusi, Lw. 1902 I 107; – Wurzbach, Biogr. Lexikon; Uruski; – Barwiński E., Z. Kaczkowski w świetle prawdy, Lw. 1920; Helfert J., Geschichte der österr. Revolution, Wien 1907; Kieniewicz S., Adam Sapieha, Lw. 1939; Knot A., Miscellanea do dziejów 1848 r. w Galicji, „Sobótka” 1948 s. 206–8; Kunaszowski H., Życiorysy uczestników powstania listopadowego, Lw. 1880; Stebelski P., Lwów w 1848, „Kwart. Hist.” R. 23: 1909 s. 355, 358, 509, 517; Stella-Sawicki J., Galicja w powstaniu styczniowym, Lw. 1909 s. 57, 64, 84, 97, 107; Tyrowicz M., Polski kongres polityczny we Wrocławiu, Kr. 1946; Widmann K., Franciszek Smolka, Lw. 1886 s. 149, 204, 386, 479, 604, 707; Žáček V., Čechove a Polaci r. 1848, Praha 1948; – Baranowski I., Pamiętniki, P. 1923; Horoszkiewicz J., Notatki z życia, Wr. 1957; Limanowski B., Pamiętniki, W. 1958; Smolka F., Dziennik, W. 1913; Sprawozdania stenograficzne Sejmu Krajowego 1861–9; Szajnocha K., Korespondencja, Wr. 1959; Ziemiałkowski F., Pamiętniki, Kr. 1904 I 26, 40, II 16 n., 62 n., 92, 145, III 26, 66, 127, 144, 148, 164, 174, IV 305.
Stefan Kieniewicz