Minter Karol Juliusz (1812–1892), przemysłowiec warszawski. Ur. w Berlinie. Był jedynym synem przybyłego w r. 1822 do Warszawy ze Szczecina Karola Fryderyka (zob.) i Joanny z domu Grohse. Nauki pobierał początkowo w byłym Liceum Warszawskim, a następnie w Instytucie Politechnicznym w Warszawie, którego jednak nie ukończył z powodu zamknięcia uczelni przez władze carskie po powstaniu listopadowym. Po kilkuletniej praktyce w założonej przez jego ojca w r. 1828 przy pl. Wareckim (obecnie Powstańców Warszawy) odlewni brązowniczej objął w r. 1835 jej zarząd, rozszerzając znacznie zakres działalności firmy oraz nadając jej rangę największej w Król. Pol. i Rosji wytwórni metalowej galanterii artystycznej, użytkowej i sprzętu kościelnego. W l. 1841 i 1842, najpomyślniejszych dla firmy, fabryka M-a zatrudniała 80 robotników, a produkcja roczna osiągała wartość 250 000 złp. Szczególnym wzięciem cieszyły się znane szeroko pod nazwą minterowskich serie brązowych i cynkowych medalionów, statuetek i biustów postaci historycznych (np. królów polskich) i współczesnych zasłużonych Polaków (A. Mickiewicza, A. Fredry, F. Chopina, S. Moniuszki), miniaturowe modele brązowe kolumny Zygmuntowskiej, dzieł B. Thorvaldsena i Ch. D. Raucha oraz szereg doskonałych kopii cennych numizmatów. Wyroby te dzięki nawiązanej współpracy z wybitnymi artystami-rzeźbiarzami (m.in. W. Święckim, J. Tatarkiewiczem, H. Stattlerem) odznaczały się doskonałym modelowaniem i posiadają obecnie wartość zabytkową. W r. 1854 odlewnia M-a wykonała figury trytonów zdobiących cokół kolumny Zygmunta w Warszawie, a w r. 1855 staromiejską syrenę. Dając wyraz swemu uznaniu za tę działalność M-a, mieszczaństwo warszawskie w l. 1856–65 kilkakrotnie obdarzało go godnością sędziego pokoju i sędziego Trybunału Handlowego. Był M. członkiem Tow. Rolniczego i Warsz. Tow. Dobroczynności.
Zastosowane po powstaniu styczniowym restrykcje carskie przyczyniły się także do upadku minterowskiej produkcji wyrobów o tematyce patriotycznej. W jej miejsce właściciel zakładu (od r. 1847) rozwinął wieloasortymentowy dział wyrobów metalowych, przenosząc jednocześnie zakład na ul. Smolną (róg Nowego Światu), gdzie wobec przejściowych trudności prowadził przez kilka lat także skład i handel oleju. W r. 1878, wykorzystując ponowny wzrost koniunktury, przeniósł zakład do nowo wzniesionych budynków na własnej posesji na Pradze (przy obecnej ul. Karola Wójcika), przekształcając go wkrótce w największą w Król. Pol. i Rosji wyspecjalizowaną fabrykę naczyń kuchennych cynowanych i emaliowanych. Po przejęciu 11 VII 1881 zakładu przez Tow. Akc. Warszawskiej Fabryki Wyrobów Metalowych «Wulkan» M. wycofał się z czynnej działalności przemysłowej, inwestując częściowo nagromadzone kapitały w prowadzenie wzorowego majątku ziemskiego w Gołoszycach w pow. opatowskim gub. radomskiej, gdzie zmarł 4 VIII 1892. Pochowany został na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.
Żonaty był z Ludwiką z Czarneckich, malarką amatorką (która wystawiała swe obrazki w Warszawie w l. 1836 i 1838). M. miał z nią czworo dzieci: Zofię, zamężną za Gustawem Wołowskim, Karola Ludwika (zm. 1876), Ludwikę, żonę Tadeusza Rogozińskiego, prezesa Prokuratorii Generalnej Król. Pol., i Stanisława, przemysłowca.
Estreicher; Enc. Org.; Enc Org. (1898–1904); Ilustr. Enc. Trzaski; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Łoza S., Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, W. 1934 II 76, 77; Szwagrzyk J. A., Moneta, medal, order. Katalog wystawy…, Wr.–W.–Kr.–Gd. 1971 s. 101–2; Wiadomość o odlewach pamiątek krajowych wydanych staraniem i nakładem fabryki M-a, W. 1858; – Gierdziejewski K., Zarys dziejów odlewnictwa polskiego, Stalinogród 1954 s. 144, 146, 185, 186; Kraushar A., Kupiectwo warszawskie, W. 1929 s. 111; Łepkowski T., Przemysł warszawski u progu epoki kapitalistycznej, W. 1960 s. 25, 60, 61, 96; Łopieński Z., Przemysł bronzowniczy w Warszawie, W. 1927 s. 4, 5, 6; Łukasiewicz J., Przewrót techniczny w przemyśle Królestwa Polskiego w latach 1852–1886, W. 1963 s. 74, 272, 366, 367, 370; Sobieszczański F. M., Rys historyczno-statystyczny wzrostu i stanu miasta Warszawy, W. 1848; Więcek A., Dzieje sztuki medalierskiej w Polsce, Kr. 1972 s. 227–30, 234; – „Gaz. Handl.” 1878 nr 92 s. 4; „Kur. Warsz.” 1892 nr 215 s. 3, 4, nr 217 s. 7, nr 219 s. 3; „Tyg. Illustr.” 1892 nr 138 s. 125; – AGAD: KRSW 6944 k. 579, Warsz. Kom. Przem. 23a k. 57–66; Arch. Państw. m. W.: Akta Hipoteczne przedm. Praga nry posesji 154, 381.
Zbigniew Pustuła