Klecki Karol (1866–1931), profesor medycyny, kierownik Zakładu Patologii Ogólnej i Doświadczalnej w Krakowie. Ur. 7 VII w Radomiu, syn Waleriana Ignacego Antoniego, lekarza wojskowego, właściciela dóbr Myśliszowice w pow. radomskim, i Karoliny z Rucińskich. Od r. 1876 uczęszczał do gimnazjum filologicznego w Warszawie, egzamin dojrzałości złożył w r. 1885. W l. 1885–97 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Dorpacie. W czasie wakacji pracował: w r. 1886 w Zakładzie Histologii Uniw. Warsz. u prof. H. F. Hoyera, w r. 1889 w Klinice Chorób Wewnętrznych i na Oddziale Chirurgicznym w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, w r. 1890 w Zakładzie Anatomii w Krakowie, w Jenie w klinice lekarskiej profesora M. Rossbacha i ginekologicznej prof. B. Schultzego. W r. 1890/1 był koasystentem Kliniki Chorób Wewnętrznych prof. H. Unverrichta w Dorpacie. Na podstawie rozprawy pt. Experimentelle Untersuchungen über die Zellbrücken in der Darmmuskulatur der Raubtiere (Dorpat 1891) otrzymał w r. 1891 stopień dra medycyny. W r. 1892 przeniósł się do Krakowa i jako asystent pracował w klinice chirurgicznej pod kierunkiem prof. L. Rydygiera oraz w Zakładzie Fizjologii prof. N. Cybulskiego.

K. ogłosił wówczas kilka prac, w których zaznaczył się już kierunek przyszłych jego badań, związanych z patologią przewodu pokarmowego: O niektórych środkach antyseptycznych („Now. Lek.” 1892 nr 8, 9), Zachowanie się siły elektrobodźczej i pobudliwości przeciętego nerwu żaby („Rozpr. AU Wydz. Mat.-Przyr.”, Kr. 1893 XXV) oraz Badania doświadczalne nad sprawą wydzielania w jelicie cienkim (tamże, Kr. 1894 XXVI). Wyniki badań w pracowni prof. Cybulskiego przedstawił na V Zjeździe Chirurgów Polskich („Przegl. Lek.” 1893 nr 9–13). Dn. 8 I 1894 r. otrzymał na UJ stopień doktora wszech nauk lekarskich. W r. 1893 K. przeniósł się do Zakładu Patologii Ogólnej i Doświadczalnej prof. W. A. Gluzińskiego, pracował też jako hospitant na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala św. Łazarza. W r. 1894 otrzymał 2-letnie stypendium i wyjechał do Paryża, gdzie w Instytucie Pasteura zajmował się badaniami z zakresu patologii ogólnej i doświadczalnej. Opublikował wówczas w „Rocznikach Instytutu Pasteura” (1895) swoje prace: Recherches sur la pathogénie de la péritonite d’origine intestinale, Étude de la birulence du colibacille i Note sur un nouveau microbe intestinal, w których przedstawił, w jaki sposób zmienia się jadowitość bakterii przechodzących przez ściany jelit, i tłumaczył mechanizm powstawania zapalenia otrzewnej. Z Paryża K. pierwszy przywiózł surowicę przeciwbłoniczą na Oddział Kliniki Dziecięcej w Krakowie.

W r. 1896 K. habilitował się na podstawie pracy O zapaleniu otrzewny w cierpieniach przewodu pokarmowego (Kr. 1895), po czym wyjechał do Wiednia, gdzie przez kilka miesięcy pracował w Zakładzie Patologii u prof. S. Strikkera oraz w Zakładzie Fizjologii u prof. K. Exnera. W r. 1896 mianowany został tymczasowym kierownikiem Zakładu Patologii Doświadczalnej i Ogólnej UJ, a w rok później, po ustąpieniu prof. W. A. Gluzińskiego, otrzymał kierownictwo tego zakładu. W tym okresie ogłosił wiele prac dotyczących procesów chorobowych, związanych z zaburzeniami krążenia krwi w jamie brzusznej i przechodzeniem bakterii przez zdrowe i chore narządy. (O roli nerek w zakażeniu krwi, „Przegl. Lek.” 1896 nr 45, Etyologia i patogeneza zapalenia wyrostka robaczkowego, W. 1900, O badaniu patogenezy spraw zakaźnych, „Dziennik IX Zjazdu Lekarzy i Przyrodników Pol. w Krakowie”, 1900 nr 3). Prace o mikrobizmie utajonym kontynuowane były przez uczniów K-ego: A. Wrzoska, F. Rogozińskiego. Ponadto opublikował K. w „Przeglądzie Lekarskim” parę rozpraw o zagadnieniu dziedziczności w patologii, o alkoholizmie, o fagocytozie oraz w „Pol. Gaz. Lek.” o badaniach nad działaniem radu. Jako jeden z pierwszych w Polsce rozpoczął badania techniczne nad hodowlą żywych tkanek poza ustrojem.

Dn. 1 V 1898 r. K. mianowany został profesorem nadzwycz., a 31 V 1901 r. profesorem zwycz. W r. 1910/1 pelnit funkcje dziekana Wydziału Lekarskiego UJ. W czasie wojny w l. 1914–8 rozwinął K. wydatną działalność społeczną jako członek Książęco-Biskupiego Komitetu Pomocy w Krakowie. Po wojnie, w okresie organizowania uniwersytetów w Polsce, walczył bezskutecznie o rozszerzenie studiów patologii ogólnej. K. reprezentował również naukę polską we Francji, w r. 1894 uczestniczył w kongresie internistów w Lyonie, w r. 1923 w obchodach w Paryżu setnej rocznicy urodzin Pasteura. W r. 1925 rząd francuski nadał K-emu Order Legii Honorowej. K. był członkiem korespondentem PAU od r. 1927, a od r. 1930 czynnym członkiem Wydziału Lekarskiego PAU. Otrzymał również honorowe członkostwo Tow. Lekarskiego wileńskiego i krakowskiego. Do końca życia prowadził wraz z swymi asystentami badania naukowe, których wynikiem były liczne prace nad płytkami krwi, nad witaminozą i in. K. zmarł 10 IV 1931 r. w Zakopanem, pochowany w Krakowie.

Najwybitniejszym osiągnięciem K-ego było opracowanie podręcznika patologii. Tom pierwszy, pt. Patologia ogólna, ukazał się w r. 1928 (nakładem PAU w Kr.) i zawierał nozologię ogólną, działanie czynników chorobotwórczych zewnętrznych oraz naukę o samozatruciach. Tom drugi, wydany po śmierci K-ego (Kr. 1935), obejmował naukę o odporności, o zarazkach zwierzęcych i roślinnych oraz o zapaleniu i gorączce. Tom trzeci, nieskończony, pozostał w rękopisie.

Arnin M., Internationale Personalbibliographie 1800–1943, Stuttgart 1952 I; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Biographisches Lexikon der hervorragenden Ärzte der letzten fünfzig Jahre, Berlin–Wien 1932 s. 768; – Latkowski J., [Życiorys K. K-ego i spis prac], w: K. K., Patologia ogólna, Kr. 1935 II s. V–XVIII (podob.); „Roczn. PAU” 1926/7, 1928 s. XXV; Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, Kr. 1964 II 132; – „Gaz. Lek.” 1931 nr 21 s. 413; – Arch. UJ: S. II 619 Akta personalne.

Irena Homola