Kulicki Karol (XVII/XVIII w.), złotnik krakowski, czynny w l. 1684–1709. Syn mieszczanina Wojciecha (zm. przed 1679). W r. 1679 K. został przyjęty na pięcioletnią naukę do warsztatu wybitnego złotnika Jana Ceyplera, już 18 V 1684 r. został mistrzem (zachowane świadectwo), wstąpił do cechu w r. 1687. W krakowskim cechu złotników pełnił różne funkcje: m. in. przez sześć lat był pisarzem (1691–6), w l. 1697–8 starszym od «panów młodszych», w l. 1701–4 prymasem. W r. 1694 rajcy krakowscy zlecili K-emu oraz Janowi Ceyplerowi wykonanie dwóch srebrnych wazonów, ważących 18 grzywien, przeznaczonych na prezent z okazji ślubu córki Jana III Sobieskiego Teresy z elektorem bawarskim Maksymilianem Emanuelem (2 I 1695). W r. 1696 sprawił K. «antepedium alias ramę» do wielkiego ołtarza w kaplicy cechowej Św. Eligiusza przy krużgankach klasztoru franciszkanów w Krakowie. W r. 1699 wykonał złotą monstrancję dla kościoła Św. Piotra i Pawła w Krakowie podług «delineacji» jezuity ks. Jana Delamarsa (niezachowana). K. jest autorem dekoracji złotniczej tabernakulum w kaplicy mansjonarzy przy katedrze sandomierskiej (r. 1699). Tabernakulum sandomierskie, w które włączono cyborium z r. 1639, zdobią trzy plakiety ze scenami: Ofiara Melchizedecha, Ofiara Abrahama i Ostatnia Wieczerza, oraz misternie kuta dekoracja roślinna. Dzieło to, jak i zaszczytne zamówienia świadczą, że K. był obok Jana Ceyplera jednym z najzdolniejszych złotników krakowskich na przełomie w. XVII i XVIII. W pracowni jego uczyli się: Karol Jagiełłowicz (Jagielski) z Grabowa (w l. 1689–92), Wojciech Grudniowicz (od 1688), Jacek Matuszewski ze Stradomia (do 1697), Aleksander Stagorski z Lelowa (w l. 1696–1703), Jan Hereszowicz (w l. 1701–5) i Jerzy Matras (od 1707).
Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler; Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. 3: Województwo kieleckie, Z. 11: Powiat sandomierski, W. 1962 s. 59; – Kołaczkowski J., Wiadomości tyczące się przemysłu i sztuki w dawnej Polsce, Kr. 1888 s. 701; Lepszy L., Cech złotniczy w Krakowie, „Roczn. Krak.” R. 1: 1898 s. 266, 174; tenże, Przemysł złotniczy w Polsce, Kr. 1933 s. 177; Paszenda J., Jan Delamars – nieznany artysta małopolski na przełomie XVII i XVIII w., „Biul. Hist. Sztuki” R. 8: 1966 z. 2 s. 255; – Arch. Państw w Kr.: Arch. m. Kr. AD 929, 930, 935, 947, 952, 955, 966.
Jan Samek