Schubert Karol Stanisław (1864–1954), generał dywizji WP. Ur. 1 III w Marszowicach w pow. bocheńskim, był synem Karola i Honoraty z Fiszerów.

Początkowo S. uczył się przez pięć lat w gimnazjum w Bochni, potem w l. 1878–82 w szkole kadetów w Łobzowie. Od 18 VIII 1882 do 1 V 1893 służył w 56. pp w Krakowie i Wadowicach, kolejno jako kadet, podporucznik (od r. 1886) i porucznik (od r. 1890). Następnie był adiutantem batalionu w 18. p. obrony krajowej (Landwehr) w Stryju i dowódcą kompanii tego pułku w Przemyślu. Od 1 V 1910 dowodził batalionem w 1. p. obrony krajowej, a od 1 VIII 1914 do 23 XI t.r. w 1. wiedeńskim pułku pospolitego ruszenia (Landsturm). Potem do 1 II 1915 dowodził tym pułkiem, do 1 V 1918 – 32. p. strzelców, zaś do 1 VIII 1919 był szefem Oddziału I w Min. Obrony Krajowej w Wiedniu. Do chwili objęcia tego ostatniego stanowiska przez cały czas walczył na froncie rosyjskim, tylko w marcu 1918 przez jeden miesiąc na włoskim. W armii austro-węgierskiej awansował kolejno do stopni: kapitana – 1 XI 1897, majora – 1 V 1910, podpułkownika – 1 XI 1913, pułkownika – 1 IX 1915.

Służbę w WP S. rozpoczął 12 XII 1919; do tego czasu z powodów rodzinnych przebywał w Austrii. Początkowo do 24 III 1920 dowodził 13. Brygadą Piechoty. W stopniu generała dywizji został w WP zweryfikowany ze starszeństwem od 1 VI 1919. Dowodził do 30 VI 1921 7. Dyw. Piechoty (DP) (wchodziła ona w skład 2. Armii gen. Antoniego Listowskiego, potem 3. Armii gen. Edwarda Śmigłego-Rydza, które walczyły na Ukrainie). Następnie do 1 XI 1922 S. dowodził 14. DP, która brała udział w zwycięskiej kontrofensywie polskiej znad Wieprza w sierpniu 1920 (taka informacja zawarta jest w jego aktach personalnych, natomiast wg niektórych publikacji dywizją tą w tym czasie dowodził gen. Daniel Konarzewski). Również w aktach personalnych znajduje się informacja o pełnieniu przez S-a od 7 II 1921 do 25 IV t.r. funkcji zastępcy dowódcy Grupy Operacyjnej gen. Władysława Jędrzejewskiego, co prawdopodobnie odnosi się do okresu wcześniejszego, grupa ta bowiem istniała latem 1920. W dn. 1 XI 1922 S. mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu IX Brześć nad Bugiem i położył duże zasługi dla jego organizacji; inspektor armii gen. Leonard Skierski w opinii z 20 XII 1922 pisał o S-cie: «pod względem taktycznym posiada gruntowną wiedzę i zdolności niepoślednie […], doskonale prowadzi grę wojenną».

Z dn. 4 IV 1924 S. zwolniony został z tego stanowiska i mianowany przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Przeszedł w stan spoczynku z dn. 31 V 1925 i zamieszkał w Bydgoszczy. W późniejszych latach S. nie uczestniczył w życiu politycznym. W czasie drugiej wojny światowej mieszkał w Bydgoszczy; podpisał wtedy volkslistę, co w r. 1947 stało się powodem wytoczenia mu sprawy sądowej. Tłumaczył ten krok brakiem środków do życia, co sąd uznał za zasadne. Zmarł 23 II 1954 w miejscowości Pawłówek koło Bydgoszczy, pochowany został w pobliskiej Dąbrówce Nowej. Był m.in. odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 kl. (1920), Krzyżem Walecznych (1922), krzyżem oficerskim francuskiej Legii Honorowej (1922) oraz wieloma bojowymi orderami austriackimi, które otrzymał za udział w pierwszej wojnie światowej.

W małżeństwie z Heleną z Hubrynów S. miał dwoje dzieci: Irenę (ur. 1 I 1899) i Eryka (ur. 3 XI 1903).

Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, W. 1994 (fot.); Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, Wyd. popr. i uzup., W. 1991 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Kosk H. P., Wojenne losy generałów, „Przegl. Tygodniowy” 1988 nr 48 s. 10; – CAW: sygn. 17908, 25285; – Informacje Kamila Stepana z Kr. i Zdzisława Nicmana z W. (na podstawie informacji proboszcza z Dąbrówki Nowej).

Grzegorz Mazur